Ας υποθέσουμε ότι ο Α. Σαμαράς είναι ο αγνότερος πολιτικός άντρας που έχει περάσει από την Ελλάδα.
Πραγματικό διαμάντι της πολιτικής ζωής και υπόδειγμα ήθους και τιμιότητας και ότι έπεσε από τα σύννεφα, αφού δεν γνώριζε τίποτα για όσα συζητούνταν στα συνορεύοντα πολιτικά γραφεία της Βουλής. Και ακόμα ότι όσα λέγονταν εκεί, δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Μόνο και μόνο ότι ο Παναγιώτης Μπαλτάκος ήταν μέχρι προχθές η επιλογή του σε μία κρισιμότατη κυβερνητική θέση, ο αντ’ αυτού που έλυνε και έδενε στη βουλή συντονίζοντας το έργο των κυβερνητικών βουλευτών, δεν είναι ένα τεράστιο πολιτικό θέμα; Τι άλλο θέλει κανείς για να καταλήξει ότι με μια κλωτσιά θα έπρεπε να πεταχτεί, εδώ και τώρα, από κει που ήρθε αυτή η κυβέρνηση και οι στυλοβάτες της;
Αυτή την κυβέρνηση των Σαμαρά – Βενιζέλου, έρχεται να στηρίξει την Παρασκευή με μια επίσκεψη – εξπρές η καγκελάριος Μέρκελ. Το σόου συμπληρώνεται με την περιβόητη έκδοση ομολόγου που θα σηματοδοτεί την «έξοδο στις αγορές», πιθανά με τη συνδρομή των Deutsche Bank, Merrill Lynch, JP Morgan και Goldman Sachs, ιδρυμάτων γνωστών για την «αρωγή» τους στην ελληνική οικονομία τα τελευταία χρόνια.
Η στρατηγική Σαμαρά περιλάμβανε λοιπόν Eurogroup και Εκοφίν, επίσκεψη Μέρκελ, φαντασμαγορία εξόδου στις αγορές, συμπίεση της Χρυσής Αυγής για άντληση ψήφων και επίθεση στον ανεύθυνο ΣΥΡΙΖΑ που δεν αναγνωρίζει όλο αυτό το …θαύμα που εκτυλίσσεται στη νέα Ελλάδα. Αυτό («νέα Ελλάδα») πιθανόν να ήταν και το όνομα ενός νέου, ευρωπαϊκού κόμματος με ανοίγματα σε όλο το χώρο της Δεξιάς και του Κέντρου, αν τα αποτελέσματα των ευρωελογών, με βάση όλες τις παραπάνω κινήσεις, του πρόσφεραν μία σανίδα –έστω και οριακής- σωτηρίας για τη συνέχεια.
Αλλά για πολλοστή φορά αποδεικνύεται ότι στη μνημονιακή Ελλάδα, κανείς δεν πρέπει να κάνει μεγαλεπίβολα πολιτικά στρατηγικά σχέδια… Η υπόθεση Μπαλτάκου δεν συμβαδίζει εύκολα με τα νέα επεισόδια του πολυτραυματισμένου success story. Την ίδια στιγμή, η επίσκεψη Μέρκελ δείχνει για μια φορά ακόμα την αποκρουστική σύμπνοια των διεθνών και εγχώριων παραγόντων που συνειδητά δουλεύουν για το διασυρμό και την καταστροφή της χώρας.
Και οι αντιδράσεις των πολιτών; Η κατακραυγή είναι γενική αλλά διασπάται σε διάφορες κατευθύνσεις ή ένα τμήμα της μπορεί να περιμένει την εκλογική της έκφραση. Η ιστορία προσφέρει διάφορα παραδείγματα, τέτοια και αλλιώτικα. Η οργή για την πολιτική ανωμαλία που τροφοδοτούσαν ξένα και ντόπια κέντρα οδήγησε το 1965 σε μία δημοκρατική έκρηξη του λαού. Οι εποχές δεν είναι ίδιες. Ένα σαρωτικό κύμα Δημοκρατίας, Δικαιοσύνης και Ανεξαρτησίας είναι όσο ποτέ αναγκαίο.
