2010
Την άνοιξη του 2010 η κυβέρνηση άρχισε να παίρνει τα πρώτα μέτρα λιτότητας και ξεκινούν μαζικές διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα. Στη διαδήλωση της 5 Μάρτη στην Αθήνα η καταστολή είναι πρωτοφανής. Χτυπήθηκε μέχρι και ο αγωνιστής της Αριστεράς, Μανώλης Γλέζος. Μεγάλη πανεργατική απεργία και την Πέμπτη 29 Απριλίου.
Η κορύφωση της αντίστασης όμως εκδηλώνεται στην απεργία της 5ης Μάη, την παραμονή της ψήφισης του πρώτου Μνημονίου. Είναι μια από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις των τελευταίων δεκαετιών, όμως η μέρα στιγματίστηκε από το θάνατο των τριών εργαζόμενων στον εμπρησμό της Marfin στην οδό Σταδίου στην Αθήνα. Πλήθος λαού διαδηλώνει και την επόμενη μέρα, 6 Μάη, έξω από τη Βουλή, ενώ ψηφιζόταν το πρώτο Μνημόνιο. Η 5η Μάη μένει στη μνήμη να συμβολίζει την αρχή της αντιμνημονιακής πάλης του λαού. Ο κόσμος εκφράζει την απαξίωσή του για το πολιτικό σύστημα, προσπαθώντας να εσβάλει στη Βουλή και να ρίξει την κυβέρνηση.
Την άνοιξη του 2010 εξαπλώνεται το κίνημα «Δεν Πληρώνω» που συσπείρωσε και πολιτικοποίησε χιλιάδες κόσμου σε όλη τη χώρα. Ξεδιπλώθηκε ένα κίνημα ενάντια στα διόδια, ενάντια στις αυξήσεις των εισιτηρίων στα μέσα μεταφοράς, ενάντια στην ακρίβεια.
Το Σάββατο 11 Δεκέμβρη ξεσπά και η εξέγερση των κατοίκων της Κερατέας, όταν οι μεγαλοεργολάβοι με τη συνοδεία των ΜΑΤ αποφάσισαν να αρχίσουν τα παράνομα έργα τους στη χωματερή. Ο λαός της Κερατέας προχώρησε σε έναν ανυποχώρητο αγώνα που απλώθηκε και στους πρώτους μήνες του 2011.
2011
Λίγο μετά την έναρξη του νέου χρόνου, Φλεβάρη 2011, πραγματοποιείται πανελλαδική απεργία από ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, το ίδιο και στις 15 Μάη.
Καθοριστικός σταθμός όμως υπήρξε η 25η Μάη, η γέννηση του κινήματος των πλατειών στην Ελλάδα. Τα εκατομμύρια ανθρώπων που διαδήλωσαν για εβδομάδες καθημερινά στις πλατείες όλης της χώρας, με πρωταγωνιστή την πλατεία Συντάγματος, παρήγαγαν μαζικά πολιτική, έθεσαν στο στόχαστρο το πολιτικό σύστημα, έβαλαν στο επίκεντρο το ζήτημα του πολιτικού αγώνα, την ανάγκη να φύγει η κυβέρνηση, το αίτημα της πραγματικής δημοκρατίας, της ανεξαρτησίας και της ανασυγκρότησης της χώρας.
Η συγκέντρωση της 29 Μαΐου είχε πανευρωπαϊκό χαρακτήρα και οι πλατείες πλημμύρισαν από κόσμο. Οι βουλευτές αναγκάζονται να βγαίνουν από την πίσω πόρτα της Βουλής με τη συνοδεία της αστυνομίας και της πυροσβεστικής. Οι «Αγανακτισμένοι» οργανώθηκαν, ώστε μπορούσαν στην πλατεία Συντάγματος και στις πλατείες των μεγάλων πόλεων, να διατηρούν ιατρείο, συλλογική κουζίνα, να έχουν ομάδες περιφρούρησης, να συναντιούνται πολιτιστικές ομάδες, να παραδίδονται μαθήματα κ.ά. Συγχρόνως αυξάνονται σε όλη την Ελλάδα οι αντιδράσεις εναντίον των μνημονιακών βουλευτών που νιώθουν πλέον ανεπιθύμητοι παντού.
Οι λαϊκές συνελεύσεις των «Αγανακτισμένων» αποφάσισαν τη στήριξη της πανευρωπαϊκής διαδήλωσης της 12 Ιουνίου, της απεργίας της 15 Ιουνίου και την περικύκλωση της Βουλής την ίδια μέρα. Η καταστολή ξεπέρασε κάθε όριο. Είναι η μέρα που ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος χάνει την ακοή του από χειροβομβίδα κρότου λάμψης που έριξαν οι αστυνομικές δυνάμεις.
Στη 48ωρη απεργία της 28-29 Ιουνίου, ξανά ογκώδεις διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα. Η Βουλή ενέκρινε το Μεσοπρόθεσμο με 155 βουλευτές, τη μικρότερη μέχρι τότε πλειοψηφία. Άγρια καταστολή και πάλι. Οι κινητοποιήσεις συνεχίστηκαν, μέχρι που στις 30 Ιούλη, ξημερώματα, και με άριστη συνεργασία εισαγγελέα, δημάρχου Αθηναίων και αστυνομίας, τα ΜΑΤ «καθάρισαν» την πλατεία Συντάγματος.
24 Αυγούστου η κυβέρνηση ανοίγει νέο μέτωπο, αυτή τη φορά με το χώρο της εκπαίδευσης, ψηφίζοντας το πολυνομοσχέδιο Διαμαντοπούλου, το οποίο καταργεί οριστικά το πανεπιστημιακό άσυλο και αλλάζει τον τρόπο διοίκησης των πανεπιστημίων ανοίγοντας την πόρτα στην ιδιωτικοποίησή τους. Ο Σεπτέμβρης βρίσκει 200 σχολές σε όλη την Ελλάδα να τελούν υπό κατάληψη. Από τότε διαρκεί η περιπέτεια των 12 αγωνιζόμενων φοιτητών του Φυσικού Κρήτης (που τον Ιούνιο του 2013, σε κρυφή συνεδρίαση, το πειθαρχικό Συμβούλιο του τμήματος επέβαλε σε κάθε έναν αναστολή ενός εξαμήνου -εκτός από δύο φοιτητές, μέλη της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ- ενώ διώχθηκαν και ποινικά).
Το φθινόπωρο αποδείχθηκε ιδιαίτερα θερμό. Η Ελλάδα σαρώθηκε από απεργίες σε διάφορους κλάδους, όμως κορυφαίες στιγμές ήταν η 48ωρη γενική απεργία, 19-20 Οκτώβρη, με τις τεράστιες διαδηλώσεις που γέμισαν όλους τους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας με συμμετοχή εργαζόμενων, άνεργων, νεολαίας, επαγγελματιών, καταστηματαρχών. Οι διαδηλώσεις συνάντησαν και πάλι την αστυνομική βία, ενώ η δεύτερη μέρα επισκιάστηκε από το θάνατο 53χρονου διαδηλωτή, μέλους του ΠΑΜΕ, ο οποίος υπέστη έμφραγμα μέσα σε βροχή δακρυγόνων.
Ιδιαίτερα σημαντικός σταθμός, οι παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου. Στη Θεσσαλονίκη το πλήθος και η οργή των διαδηλωτών οδήγησε στην ακύρωση της στρατιωτικής παρέλασης. Λαϊκές κινητοποιήσεις υπό το σύνθημα «όχι στη νέα κατοχή» έγιναν σε πολλές μικρές και μεγάλες πόλεις της χώρας. Υπό τις συνθήκες αυτές, δύο εβδομάδες αργότερα η κυβέρνηση Παπανδρέου δίνει τη θέση της στο σχήμα Παπαδήμου που το στηρίζουν ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.-ΛΑΟΣ.
Την ίδια περίοδο αρχίζουν οι αντιστάσεις για το χαράτσι Βενιζέλου (το τέλος ακινήτου που καταβάλλεται μέσω της ΔΕΗ). Στην οργάνωση αυτής της αντίστασης συμβάλλουν οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ, κόμματα και οργανώσεις, δημοτικές αρχές και κάτοικοι στις γειτονιές.
1η Δεκέμβρη, νέα μεγάλη πανελλαδική απεργία, ενώ συνεχίζεται ξεσηκώνοντας μεγάλο κύμα συμπαράστασης η απεργία των εργαζόμενων της Ελληνικής Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο, που είχε ξεκινήσει από τις 31 Οκτωβρίου.
2012
Ο δεύτερος μήνας του έτους είναι ένας ακόμη σημαντικός σταθμός. Την Κυριακή 12 Φλεβάρη η κυβέρνηση Παπαδήμου ψηφίζει νέο μνημόνιο. Ο λαός κάνει και πάλι επιβλητική την παρουσία του, γίνεται ο πρωταγωνιστής σε μια τεράστια διαδήλωση έξω από τη Βουλή. Μεγάλη διαδήλωση και στις 22 Φεβρουαρίου, ημέρα ψήφισης νομοσχεδίου που προέβλεπε περικοπές σε μισθούς και συντάξεις.
Οι επέτειοι και οι παρελάσεις γίνονται πεδίο εκδήλωσης της αγανάκτησης του κόσμου, αυτό συνέβη επί παραδείγματι την 21η Φλεβάρη στα Γιάννινα, την 7η Μάρτη στη Ρόδο κλπ. Έτσι από την 25η Μαρτίου 2012 και μετά, οι κεντρικές παρελάσεις γίνονται αστυνομοκρατούμενες και αποκλεισμένες για όποιον θέλει να τις παρακολουθήσει.
Στις 4 Απριλίου αυτοκτονεί στην πλατεία Συντάγματος ο συνταξιούχος φαρμακοποιός και αγωνιστής Δημήτρης Χριστούλας, αφήνοντας πίσω ένα συγκλονιστικό σημείωμα που μίλησε στις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων. Την αυτοκτονία του ακολούθησε διαδήλωση στο Σύνταγμα που αντιμετωπίστηκε βίαια από την αστυνομία.
Την άνοιξη του 2012 κάνει την εμφάνισή του αυτό που έμεινε γνωστό ως το «κίνημα της πατάτας», ένας διαφορετικός τρόπος αυτοοργάνωσης των παραγωγών με τους καταναλωτές, που οδήγησε στα σημερινά «δίκτυα χωρίς μεσάζοντες».
Ο διάχυτος κοινωνικός ριζοσπαστισμός βρήκε την έκφρασή του στις εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου αλλάζοντας άρδην το πολιτικό σκηνικό. Ο πάλαι ποτέ δικομματισμός καταποντίζεται, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η Χρυσή Αυγή αποκτά κοινοβουλευτική έκφραση. Κυβέρνηση από Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ.
Μεγάλη διαδήλωση στην Αθήνα στις 9 Οκτώβρη, με αφορμή την επίσκεψη της καγκελαρίου Μέρκελ στην Ελλάδα. Γενικές απεργίες στις 26 Σεπτέμβρη και 18 Οκτώβρη, ενάντια στην ψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος 2013-2016 και του προϋπολογισμού, 48ωρη γενική απεργία και στις 6-7 Νοεμβρίου.
2013
Συνεχίζεται η μεγαλειώδης αντίσταση των κατοίκων της Χαλκιδικής που αντιδρούν στην επένδυση στις Σκουριές, ξεσηκώνοντας κύματα συμπαράστασης σε όλη τη χώρα.
Τον τόνο την άνοιξη του 2013 δίνει η αντίδραση στην αντιεκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης Σαμαρά, που απείλησε με προληπτική επιστράτευση τους εκπαιδευτικούς προκειμένου να μην απεργήσουν στη διάρκεια των πανελλαδικών εξετάσεων.
Το κορυφαίο λαϊκό ξέσπασμα όμως ήρθε τον Ιούνιο, όταν χιλιάδες κόσμου μαζεύονταν καθημερινά στο ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής αλλά και σε όλους τους τοπικούς σταθμούς της ΕΡΤ σε όλη την Ελλάδα, αντιδρώντας στο πραξικοπηματικό κλείσιμο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης.
Ακολούθησαν οι μεγάλες κινητοποιήσεις για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι από μέλη της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής, αλλά και ένα θερμό φθινόπωρο με τους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα να δίνουν για μεγάλο διάστημα κατά δεκάδες χιλιάδες το παρών στους δρόμους. Μεγάλες στιγμές η απεργία διαρκείας των διοικητικών υπαλλήλων των ΑΕΙ που αντιδρούν στη διάλυση του δημόσιου πανεπιστημίου και η πολυήμερη απεργία των καθηγητών σε γυμνάσια και λύκεια, που αντιδρούν στη διάλυση του δημόσιου σχολείου.
Οι απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, οι σχολικοί φύλακες, οι δημοτικοί υπάλληλοι πήραν τη σειρά τους στη μεγάλη αλυσίδα των λαϊκών αγώνων αυτής της περιόδου και συνεχίζουν μέχρι σήμερα.
