Για τα πέντε χρόνια από τον θάνατο του Μ. Ζουριδάκη
Τον Μηνά Ζουριδάκη τον ήξερα από παιδάκι τόσο δα, φίλος και συγγενής.
Ατελείωτες ώρες συζητήσεων στο καφέ της πλατείας, στο μαγαζί του αδελφού του, του Νίκου. Θυμάμαι το ’80-’81 εμείς η παλιοπαρέα, για πρώτη φορά οργανωνόμαστε στην Αριστερά. Ο Μηνάς δίπλα μας, με αγάπη πάντα, διακριτικά να διορθώνει τα λάθη των πρωτόπειρων. Πέρασαν χρόνια, μεγαλώσαμε, αλλάξαμε συνισταμένες, πάντα όμως μέσα στην ευρύτερη Αριστερά κι άλλοι στον αναρχικό χώρο…
Με τον Μηνά δεν χαθήκαμε ποτέ…
Πάντα, όταν ερχόταν στο Ασήμι, πέρναγε από το μαγαζί μου και μου κρατούσε εφημερίδα. Την Αριστερά!
Μάγευε πάντα με τη στάση και το λόγο του. Θυμάμαι την τελευταία φορά, πριν αρρωστήσει, με πόσο πάθος μιλούσε για τον αγώνα του αριστερού ανθρώπου, τις αγωνίες του, την αναγκαιότητα μιας δικαιότερης κοινωνίας. Υπήρξε εραστής του ωραίου. Ήταν ο ίδιος ωραίος. Σαν άνθρωπος, σαν αριστερός, σαν οντότητα. Μάγευε με το λόγο, τη γλυκύτητα και την κατανόηση που είχε. Δεν συνάντησα ποτέ ξανά κάποιον που να με μαγέψει τόσο, όσο ο Μηνάς.
Στο κοιμητήριο, ένας τάφος χαμηλός, ξεχωριστός σαν τον ίδιο, με κομμένο μάρμαρο φυσικό ανάγλυφο και δυο ελιές σε μεγάλες γλάστρες μαρτυρούν την παρουσία του στο χώρο. Τον επισκεπτόμουν τακτικά και τα «λέγαμε»…
Ας μου συγχωρέσει το γεγονός ότι ενώ δεν ήθελε λιβάνια και κεριά τον φλόμωσα τα τελευταία χρόνια. Μηνά, τα παράπονα σου όταν συναντηθούμε.
Με αγάπη πάντα, Ηρακλής Αντωνογιαννάκης
