Το ομολογώ.
Μόλις είδα αυτό το «168» στο… φωτεινό καντράν της Βουλής, κρυφογέλασα κι’ έβαλα κι’ ένα ποτηράκι.
Άει στο διάβολο, ξεκουμπίδια…
Βέβαια…
Εντάξει, δεν τους γκρέμισαν οι «πλατείες», ούτε οι λαϊκές συνελεύσεις.
Εντάξει, δεν τους διαβολόστειλαν οι εργατικές απεργίες, οι καταλήψεις στα εργοστάσια, τα τρακτέρ των αγροτών.
Εντάξει, δεν ήταν οι άνεργοι, οι ξεσπιτωμένοι, οι πτωχευμένοι μαγαζάτορες, που τους έδειξαν την έξοδο.
Εντάξει, δεν ήταν οι φοιτητικές κινητοποιήσεις, οι αγώνες της νεολαίας, που τους ανάγκασαν να φύγουν.
Εντάξει.
Δυστυχώς, «εντάξει».
«Έφυγαν» όμως τελικά, έστω και χωρίς ελικόπτερο κι αυτό είναι κάτι.
Είναι η αρχή μιας δυνατότητας που δεν είχαμε ίσαμε τώρα:
Να αποδείξει η Αριστερά πως έχει τα πολιτικά κότσια, να κάνει πράξη το όνειρο που αντιπροσωπεύει για το λαό.
Μεγάλα λόγια θα μου πείτε, αλλά πώς να γίνει, όλοι έχουμε ανάγκη να φέρουμε στη ζωή μας λίγο όνειρο.
Μπουχτίσαμε από νούμερα και ποσοστά και όρους και αναλύσεις ειδικών.
Όπως και να ’χει, έφυγαν και έχω πολλούς λόγους να χαίρομαι.
Πρώτα-πρώτα χαίρομαι που οι τράπεζες λειτουργούν κανονικά, τα ΑΤΜ δίνουν χρήματα, τη σύνταξή μου την πήρα, τα super market έχουν τρόφιμα, ο κόσμος κυκλοφορεί και ο ήλιος ανατέλλει όπως πάντα από την Ανατολή.
Βέβαια, νιώθω μια λύπη που ο Άδωνις δεν έφυγε για την ξενιτιά και ο Πάγκαλος δεν αυτοκτόνησε ακόμα, αλλά μην το κάνουμε και θέμα και μας πουν πως δελεάζουμε τους ψηφοφόρους.
Άλλωστε, μπορεί μέχρι τις 26 του Γενάρη να έχουμε και τέτοια ευχάριστα.
Σαν πέρασαν οι πρώτες χαρές και τέλειωσαν τα αντάρτικα στο Κόκκινο και τα like στο Facebook, άναψαν οι συζητήσεις:
– «Και τώρα;», ρώτησα ένα φιλαράκι, πρώτο στέλεχος. Με στραβοκοίταξε…
– Άσε τώρα τα κουκουέδικα, τις κριτικές και τις υποδείξεις στα «5’ διάλεμμα» και κοίτα να βάλεις πλάτη.
Τώρα, όλα για την αυτοδυναμία.
Εγώ άλλα είχα στο μυαλό μου, αλλά τον είδα αγριεμένο και δεν είπα τίποτα.
Την άλλη μέρα βρεθήκαμε με τον κυρ-Μάνθο, έναν παλιό αριστερό, λίγο σακατεμένο από τα χρόνια και την Αριστερά, αλλά πάντα αριστερό.
Μιλήσαμε για όλα.
Για την αυτοδυναμία, για την επίθεση φόβου, τα ψηφοδέλτια και τις λίστες και τα «κουστούμια» που ετοιμάζουν κάποιοι, για το ξαφνικό «επ’ αριστερά» κάποιων άλλων μόλις οσμίστηκαν εξουσία, για όλα.
– Τελικά, σύντροφε Μάνθο, το κύριο;
– Και το χρέος και τα μέτρα για τους φτωχούς και η ανάπτυξη, βασικά και απαραίτητα είναι κι’ αλλοίμονο αν δε γίνουν. Όμως ο κόσμος θα ξεθαρρέψει, θα σε βοηθήσει, θα σε στηρίξει, όχι γιατί θα γίνεις κυβέρνηση. Θα έρθει μαζί σου, αν τον πείσεις πως δεν θα επιτρέψεις σ’ «αυτούς» να ξανάρθουν. Πως την πολιτική τους, το κράτος τους, την κοινωνία τους, θα την ξεπατώσεις.
Γιατί αλλιώς, βράσε ρύζι… Στις 25 ψηφίζουμε. Στις 26 ερχόμαστε εμείς κι εσείς πάτε στον απόπατο της Ιστορίας. Αυτό είναι το κύριο. Αυτή να τους πεις πως είναι η γνώμη μου.
Τη βρήκα σωστή και σας τη μεταφέρω, σύντροφοι.
Ελπίζω να την πάρετε κι εσείς τοις μετρητοίς.
Άντε, καλή χρονιά να έχουμε και όλα αριστερά να τα πάτε.
