Του Θανάση Αναγνωστόπουλου*
Σε αυτήν την προεκλογική περίοδο που διανύουμε, όπως και στις βουλευτικές εκλογές του 2012, υπάρχει κάτι που γίνεται και είναι αρκετά διαφορετικό από τις αναμετρήσεις προηγούμενων χρόνων. Σε όλους τους χώρους δημιουργείται ένα νέο πολιτικό προσωπικό. Αυτό συμβαίνει γιατί τo παλιότερο δυναμικό είναι πολύ φθαρμένο, γιατί οι χώροι που είναι φθαρμένοι χρειάζονται νέα πρόσωπα για να εξασφαλίσουν την ύπαρξή τους ή γιατί νέες δυνάμεις ανατέλλουν. Επομένως, δίπλα σε κάποια παλιά, αρκετά νέα πρόσωπα θα παίξουν ρόλο στη ζωή αυτού του τόπου, είτε αυτό αφορά επικείμενες εκλογικές αναμετρήσεις είτε θέσεις-κλειδιά. Όσοι δεν κατεβαίνουν ως υποψήφιοι σε αυτές τις εκλογές, μιλώντας πάντα για πιο κομβικούς ανθρώπους και όχι για το λαό, εργάζονται σκληρά για τις βουλευτικές που ίσως δεν είναι και τόσο μακριά.
Η κατάσταση έχει οδηγήσει σε τρέλα τους υποψήφιους όλων των συνδυασμών. Η Ελλάδα έχει πλημμυρίσει από κάρτες-βιογραφικά-τρίπτυχα-καταχωρίσεις σε εφημερίδες-βίντεο στήριξης υποψηφίων. Και αν από τη μια είναι λογικό κάποιος να θέλει να προβληθεί λόγω του ότι είναι άγνωστος ή για να υπερκεράσει τα εμπόδια ή τους αποκλεισμούς, την ίδια στιγμή είναι δύσκολο αυτό να τον αφήσει ανεπηρέαστο. Έτσι, βλέπουμε να γίνεται σκοτωμός μεταξύ υποψηφίων και οι παραγκωνισμοί, τα τζαρτζαρίσματα και οι βαριές κουβέντες, έχουν ρίξει το μαύρο πέπλο τους, υπερνικώντας τα πολιτικά επίδικα.
Αυτό ήταν συνηθισμένο για τα αστικά κόμματα, αλλά βλέπουμε ότι δεν έχει αφήσει ανεπηρέαστη και την Αριστερά. Αρκετοί άνθρωποι της Αριστεράς, λοιπόν, άνθρωποι αναγνωρίσιμοι από την κοινωνία, παράγοντες (με την καλή έννοια) στο χώρο τους, τείνουν να γίνουν αγνώριστοι, καθώς δίνοντας αυτήν τη μάχη με το συγκεκριμένο τρόπο, αλλοιώνονται, αλλάζει η ψυχοσύνθεσή τους, χάνουν στοιχεία του χαρακτήρα τους, αυτά που τους καταξίωσαν στη συνείδηση του κόσμου. Εντέλει, χάνουν τον εαυτό τους.
Το πρόβλημα δεν είναι η προσωπική προβολή, αφού όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας αδιαφορούν για τους συνδυασμούς και ψάχνουν σε πρόσωπα που δεν γνωρίζουν έντιμους ανθρώπους να στηρίξουν, σαν μια θετική ποιοτική αλλαγή στην ελληνική κοινωνική συνείδηση. Το πρόβλημα είναι η απουσία της πολιτικής, της στρατηγικής και του στόχου από τη συνείδηση του υποψήφιου της Αριστεράς. Ο στόχος μας πρέπει να είναι η διέξοδος της χώρας, η διάσωση του λαού μας, η επιστροφή της ελπίδας, το όραμα. «Αριστερός είναι αυτός που δίνει τα πάντα και δεν ζητάει τίποτα. Η ικανοποίησή του είναι η περηφάνια ότι έδωσε τα πάντα». Δεν είναι δικά μου λόγια. Ένας αγωνιστής 85 χρονών το έλεγε μπροστά σε ένα εκλογικό περίπτερο.
Όσοι το καταλαβαίνουν αυτό, υποψήφιοι ή μη, ας σκουντήσουν λίγο τους διπλανούς τους, τους φίλους τους, ας πάρουν μια πρωτοβουλία να μιλήσουν για να έρθουμε στα… ίσα μας… Οι καιροί απαιτούν επιστροφή σε άλλη συνείδηση και αντιλήψεις.
* Ο Θανάσης Αναγνωστόπουλος είναι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος Αθήνας με την Ανοιχτή Πόλη
