του Μάρκου Δεληγιάννη
Η λοίμωξη, τα στρατεύματά της ανασύνταξε κι επίθεση σφοδρή εξαπέλυσε σ’ όλα τα μέτωπα του ουροποιητικού μου συστήματος, τρέποντας σε φυγή την ήδη κατησχυμένη άμυνα του οργανισμού μου. Ρίγη και πυρετός επικράτησαν σε όλη την επικράτεια του ταλαιπωρημένου μου κορμιού. Κήρυξα τη συγκεκριμένη περιοχή σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και περίμενα εναγώνια την αντίδραση των αντανακλαστικών του σώματός μου. Όμως, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, εκδηλώθηκε κι άλλη μια επίθεση, από μιαν άλλη λοίμωξη, αυτή που πλήττει καίρια την αντίληψη του πολίτη, αυτή που αποπειράται τη χειραγώγηση της σκέψης του έτσι ώστε εύκολα ο ιθαγενής να γίνεται διαχειρίσιμος κι η άρνηση ανενδοίαστα να μεταβάλλεται σε κατάφαση κι η γλώσσα των αριθμών να μεταφράζεται πάντα κατά το δοκούν.
Είχαμε εκλογές. Η σταθερότητα έπρεπε πάση θυσία να διατηρηθεί, δηλαδή της Ρώμης οι υπάλληλοι ανέπαφοι να μείνουν, το έργο τους -το γενικό ξεπούλημα- απρόσκοπτοι εις πέρας να φέρουν. Έτσι, λοιπόν, αυτή η λοίμωξη, η ιδιότυπη, επιστράτευσε, πρώτα απ’ όλα, τα κανάλια της εθνικής αποβλάκωσης. Άφωνος παρακολουθούσα τους λογής-λογής τηλεπαρουσιαστές, φρέσκους, φανερά ευχαριστημένους με τον εαυτό τους, ν’ αναγγέλλουν χαμογελαστοί τη λεηλασία της αλήθειας. Πίσω απ’ τον οχετό της ψευδολογίας, πίσω απ’ τη φλυαρία περί σταθερότητας και ευθύνης της ανευθυνότητας, κρυβότανε η κοροϊδία, η αρπαγή των ονείρων ενός ολόκληρου λαού. Στην πρώτη γραμμή επίθεσης βρίσκονται πάντα όλοι εκείνοι, οι ψευδώνυμοι, οι μεταμφιεσμένοι, οι μασκαρεμένοι, πολιτικάντηδες, αυτοί που ανερυθρίαστα συμμετείχαν σ’ όλους τους βιασμούς που υπέστη ο άμοιρος αυτός τόπος.
Τώρα, προσπαθούν με λέξεις κενές περιεχομένου να μας πείσουν πως αυτοί και μόνον αυτοί αποτελούν εγγύηση τρανή, για του βίου μας του πολιτικού την ανανέωση. Άλλωστε, το βιογραφικό τους δείχνει με πόση συνέπεια και ευθύνη υπηρετούν, οσάκις κληθούν, των τοκογλύφων τη διεθνή. Βέβαια, δεν έχουν ψηφοφόρους και οπαδούς, έχουν όμως πείρα τρανταχτή και την πουλάνε σε ευκαιρία μοναδική.
Αλλάζουν κι ονόματα, σαν κι εκείνους τους μαγαζάτορες που βάρεσαν φαλιμέντο κι επανήλθαν στην αγορά με άλλη επωνυμία, την πιάτσα να μπερδέψουν. Λανσάρουνε ονόματα όπως Ποτάμι, Ελιά, Αριστερά της ευθύνης και της υποταγής. Συσκέπτονται. Της τηλεόρασης ο φακός, απάνω τους κολλημένος. Αγωνίζονται την Κεντροαριστερά ν’ ανασυγκροτήσουν ή την Αριστερά που αποτελεί τον προθάλαμο της Δεξιάς και διάφορα τέτοια.
Μόνο, φίλοι μου, αν κάποιος ξέρει να μου πει, τι σημαίνουν τα ονόματα αυτά, χάρη μεγάλη θα μου κάνει. Η λοίμωξη αυτή θέλει προσοχή μεγάλη. Ποικίλα τα συμπτώματα. Τα σπουδαιότερα είναι: Το σύνδρομο της υποταγής, η αδυναμία της σκέψης να λειτουργήσει, φόβος και μίσος φωλιάζει στα σωθικά, η αδιαφορία για τα κοινά…
Και το σπουδαιότερο είναι τα νέα στοιχεία που εμφανίζονται στο μικροσκόπιο του αναλυτή. Στο παιχνίδι το πολιτικό, παράγοντες καινούργιοι, παίζουν τώρα ρόλο πρωταγωνιστικό. Είναι οι επιχειρηματίες, όχι οι τυχαίοι, αλλά αυτοί που ελέγχουν το χώρο του ποδοσφαίρου. Είναι αυτοί που βρίσκονται πίσω από δημοφιλή σωματεία. Διεισδύουν στον πολιτικό στίβο της αυτοδιοίκησης και διαμορφώνουν καινούργια ήθη στο συγκεκριμένο χώρο. Διακηρύσσουν μ’ έμφαση περίσσια, πως έχουν άπειρα λεφτά, έχουν στόλους εμπορικούς, τα λεφτά δεν τους συγκινούν πλέον. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η πόλη τους, τα λιμάνια, ο Πειραιάς, ο Βόλος. Βρίσκονται πάντα στο κέντρο της δημοσιότητας.
Η καθημερινότητα του μέσου ανθρώπου κυριαρχείται από τις δραστηριότητες αυτών των επίδοξων σωτήρων των μεγαλύτερων λιμανιών της χώρας. Κατασκευάζουν είδωλα λαϊκά, ήρωες που εξάπτουν τη φαντασία των νέων. Κι ύστερα αποτελούν παράδειγμα χειροπιαστό για τον απλό πολίτη πως το όνειρο τ’ άπιαστο γίνεται πραγματικότητα, ο γρήγορος πλουτισμός, η δημοσιότητα, η επιτυχία. Όλα τούτα τα ενσαρκώνουν οι επιχειρηματίες του. Είναι οι στρατοί οι μισθοφορικοί των οπαδών της ομάδας. Ασπίδα που προστατεύει τους επιχειρηματίες από τ’ αδιάκριτα βλέμματα. Και μετά οι στρατιές αυτές αποτελούν άριστο υλικό για χτίσιμο του νέου ολοκληρωτισμού. Οι πολιτιστικές παραδόσεις παραδίδονται αμαχητί στη θανάσιμη γοητεία των πρωταγωνιστών του σύγχρονου ιπποδρόμου.
Φίλοι μου, τούτη η λοίμωξη θέλει το κατάλληλο αντιβιοτικό. Ο καταρτισμός του αντιβιογράμματος πρέπει να γίνει με ενδελέχεια. Ας μην ξεχνάμε, το σύστημα που κυβερνάει υπέστη μια ήττα βαριά, αλλά όχι την αποφασιστική, γι’ αυτό επιτίθεται με όλες τις λοιμώξεις που διαθέτει. Ψέμα, αμοραλισμό, πολιτική αλητεία, χυδαιότητα.
Ας μην περιμένουμε πια άλλο το αθώο παιδάκι που θα κραυγάσει: Ο βασιλιάς είναι γυμνός! Όλοι το βλέπουν, όλοι το ξέρουν μα οι ηγεμόνες εξακολουθούν να παρελαύνουν και να υπόσχονται επενδύσεις πάνω στο κύμα. Καιρός ν’ ακουστεί η φωνή μας, η φωνή της δικαιοσύνης.
