Γράφει ο Θεόδωρος Τσελεπής
Πριν από λίγες μέρες συνάντησα μια φίλη που είχα καιρό να τη δω. Τη γνωρίζω από έφηβη. Σήμερα είναι στα 40 και μητέρα δυο όμορφων ανήλικων παιδιών. Μου έκανε εντύπωση o τρόπος που μιλούσε. Έδειχνε άνθρωπο απελπισμένο, δίχως ελπίδα, μέσα στο άγχος και τη νευρικότητα. Μου εκμυστηρεύτηκε πως τα βράδια ξυπνά και δυσκολεύεται να κοιμηθεί ξανά. Μία στις δυο φράσεις που πρόφερε περιείχε τη λέξη «γάμησέ τα».
Η φίλη μου αυτή τέλειωσε το πανεπιστήμιο, βρήκε αμέσως δουλειά σε καλή εταιρία με καλό μισθό, παντρεύτηκε, έχτισε σπίτι, έγινε μάνα. Σήμερα συνεχίζει να είναι παντρεμένη, να δουλεύει με μειωμένο μισθό, να μένει στο σπίτι που έχτισε και να μεγαλώνει τα υγιέστατα παιδιά της.
Ποτέ της δεν συμμετείχε σε συλλογικότητες, σε κόμματα, σε συνδικάτα. Ψήφιζε πάντα Αριστερά – περισσότερο νιώθοντάς το κάτι σαν οικογενειακή παράδοση και υποχρέωση προς τους δικούς της, παρά από ιδεολογικές αναζητήσεις και ανησυχίες.
Δυστυχώς στο χαρτί δεν μπορώ να αποτυπώσω το βλέμμα της όταν της απάντησα πως αν και η κατάσταση είναι αρκετά ζόρικη, επιμένω Αριστερά και τα βράδια κοιμάμαι σαν πουλάκι. Σάστισε. Τα έχασε, έμεινε για λίγο αμίλητη και μάλλον από μέσα της πίστευε πως την κορόιδευα όταν της έλεγα πως ελπίζω ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Δεν επέμενα περισσότερο γιατί ένιωσα ένοχος για την «ευτυχία» μου.
Ποτέ δεν ήμουν οπαδός τού «υπάρχουν και χειρότερα». Δεν πίστευα και δεν πιστεύω πως η δυστυχία των άλλων θα πρέπει να με κάνει να νιώθω ευτυχής και ευχαριστημένος με όσα έχω. Αλλά, τελικά, το κλειδί είναι στο «είμαι ικανοποιημένος με όσα έχω»; Εκτιμώ όσο πρέπει όσους είναι δίπλα μου και με νοιάζονται; Τι προτεραιότητες έχω στη ζωή μου; Αυτά είναι αλήθεια πως δεν λειτουργούν το ίδιο σε όλους μας. Και είναι δύσκολο ξαφνικά να αλλάξεις ζωή.
Όσοι βρεθήκαμε στην Αριστερά το κάναμε γιατί ελπίζαμε σε ένα καλύτερο μέλλον. Μάθαμε να μην τα παρατάμε. Να παλεύουμε για μας αλλά κυρίως για τους γύρω μας. Πολλοί, βέβαια, βρέθηκαν κατά λάθος και «την έκαναν» γρήγορα για άλλους παραδείσους. Σήμερα που η κρίση έχει σαρώσει τα πάντα, η Αριστερά πρέπει όχι μόνο να μιλά για την ανατροπή, αλλά να μιλά για όλα εκείνα τα ωραία και τα μεγάλα που θα θέσουν σε άλλη ρότα τη ζωή μας. Και είναι υποχρέωσή της να το κάνει τώρα κι ας φαίνεται ουτοπικό. Πρέπει σήμερα να μιλά και να αφηγείται την κοινωνία της αλληλεγγύης. Την κοινωνία των ανθρώπων που δεν θα έχουν σαν προτεραιότητα την αγορά σκάφους, εξοχικού και πρώτου τραπεζιού πίστα στα μπουζούκια. Την κοινωνία που δεν θα θαμπώνεται από την κάθε γκλαμουριά. Που δεν θα θέλει να επιστρέψουμε στην προ κρίσης εποχή.
Ζήσαμε σε εποχές που αν ήσουν Αριστερός, ήσουν εκτός μόδας. Ζούμε σε εποχές που η Αριστερά πρέπει να γίνει η ελπίδα για να ξαναβρούνε τον ύπνο τους οι άνθρωποι. Να μάθουν από την αρχή τις μικρές χαρές της ζωής. Της φιλίας, του έρωτα, της αλληλεγγύης. Να μάθουν να εκτιμούν την ίδια τη ζωή. Γιατί, τελικά, δεν είναι η κρίση. Είναι η ζωή που δεν ζήσαμε, φιλενάδα, και τώρα απλά ξεγυμνώθηκε μπροστά μας.
