Πολύπαθη και ακριβοπληρωμένη από το λαό μας, η Δημοκρατία.
Με αίμα πληρωμένη. Σαράντα χρόνια πέρασαν από τότε που αποφάσισαν πως περισσότερο συμφέρει να την «αποκαταστήσουν» παρά να συνεχίσουν το βιασμό της. Το θυμάμαι πολύ καλά, τον «ερχομό» της Δημοκρατίας. Ήρθε με αεροπλάνο από το Παρίσι, μαζί με τον Καραμανλή. Ιούλης του ’74.
Πέντε κομμούνια, «επικίνδυνα διά την ασφάλειαν του Έθνους», με πέντε τυφέκια Μ1, πέντε γεμιστήρες και τρεις ξιφολόγχες, είχαμε σταλεί οι απάτριδες να υπερασπίσουμε την πατρίδα, από τους «απέναντι». Πέντε αναλώσιμα κομμούνια, σ’ ένα ντεμέκ «νησάκι» 10×5 στη μέση του Έβρου, που εμφανιζόταν μόνο το καλοκαίρι, 30-40 μέτρα από τους Τούρκους.
– Αν σας επιτεθούν, θα καταλάβουμε πως το πανηγύρι άρχισε, μας είπε ο ταξίαρχος κι έστειλε έναν παπά να μας κοινωνήσει.
Μας μοίρασε και παναγίτσες.
Εκεί περιμέναμε τη Δημοκρατία και εκεί, ακούσαμε από ένα αυτοσχέδιο τρανζιστοράκι, ότι ήρθε και ο Καραμανλής μαζί της. Έτσι μάθαμε τελικά και την πατρότητά της και χαρήκαμε.
Είπαμε να ρίξουμε και μια μπαλωθιά για το καλό και τότε διαπιστώσαμε πως κανένα από τα τουφέκια μας δεν δούλευε. Για ξεπάστρεμα μας είχαν τα καθίκια.
Όμως όπως και να έχει, έφυγε η χούντα, σκέφτηκα. Αργότερα σαν έμαθα πως τον «πατέρα» της Δημοκρατίας τον είχαν φέρει χουντικοί, όταν είδα πως η κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» είχε 25 στελέχη της Ν.Δ., 10 μέλη της Ε.Κ. και «προσωπικότητες», κατάλαβα πως η χούντα δεν έφυγε, απλά την «απέσυραν» για να τη ξαναφέρουν άμα τη χρειαστούν.
Βλέπετε, η σημερινή συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ και από κοντά ΔΗΜΑΡ και οι κυβερνήσεις «εθνικής σωτηρίας», δεν είναι καινούργια εφεύρεση και να μη πέφτουμε τόσο συχνά και εύκολα, απ’ τα σύννεφα.
Σαράντα χρόνια γιορτάζουμε την «αποκατάσταση της Δημοκρατίας» και σαράντα χρόνια η Δημοκρατία παλεύει να «αποκατασταθεί».
Σαράντα χρόνια ο λαός υπερασπίζεται τη Δημοκρατία και τελικά η έρμη η «κοινωνία» κατάφερε στο όνομά της, να «κυνηγά» τους Δημόσιους, να πηγαίνει για ψώνια τη Κυριακή, να φοβάται τους «ξένους», να αναγορεύει πιο κατάλληλο για πρωθυπουργό τον Σαμαρά και να αναδεικνύει τρίτο κόμμα στη Βουλή τους απόγονους των βιαστών της.
Ο Μίκης έγινε Σταύρος, οι επίστρατοι της Χούντας επιστρατευμένοι απεργοί της Δημοκρατίας, τα αναλώσιμα κομμούνια ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι, οι κρατούμενοι της Ασφάλειας αιχμάλωτοι των τραπεζών, οι εξόριστοι αντικαταστάθηκαν με μετανάστες, τα βασανιστήρια του λαού με κατασχέσεις, οι εκτελέσεις αγωνιστών έγιναν αυτοκτονίες των απελπισμένων.
Σαράντα (τουλάχιστον) χρόνια η Αριστερά κάθε απόχρωσης και στόχευσης, ομνύει μετά πάθους στη Δημοκρατία και η Δημοκρατία δεν κατάφερε ακόμα να εισχωρήσει ούτε στα κόμματά της. Ακόμα τη ψάχνουν στις διαδικασίες τους και στο ρόλο των μελών τους.
Θα τη γιορτάσουμε και φέτος την «αποκατάσταση της Δημοκρατίας», με το θεσμικό εκπρόσωπό της -τον σεβαστό πρώην ΕΛΑΣίτη- να βροντά πάλι και να αστράφτει και να ανακαλύπτει τώρα στην αποχώρησή του, «υποχώρηση της Δημοκρατίας».
Αυτής που χρόνια εκπροσωπούσε και ευτέλιζε, υπακούοντας στην «πολιτική και συνταγματική τάξη», όπως δήλωσε.
Και η Δημοκρατία μάλλον θα συνεχίσει να ματώνει για πολύ ακόμα.
Ίσως και να ντρέπεται για την «αποκατάστασή» της.
