Μεγάλο μέρος της ισραηλινής κοινωνίας αρνείται να δει την πραγματικότητα της κατοχής.
Αυτή η «φούσκα της άρνησης» είναι κυρίαρχη, όπως περιγράφει ο Jonathan Cook σε άρθρο του στην εφημερίδα The Nation, περίληψη του οποίου ακολουθεί.
Η Άγκελα Μέρκελ επισκέφτηκε το Ισραήλ την προηγούμενη εβδομάδα σε κλίμα «έντασης». Μερικές μέρες πριν, γράφει το περιοδικό Der Spiegel, Μέρκελ και Νετανιάχου ούρλιαζαν στο τηλέφωνο όπου συζητούσαν την παραπαίουσα ειρηνευτική διαδικασία.
Στις αρχές του μήνα ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Σουλτς εκφωνούσε την ομιλία του στο Ισραηλινό Κοινοβούλιο. Ενώ γενικά η πρόθεσή του ήταν να αντικρούσει τις εκκλήσεις στην Ευρώπη για μποϊκοτάζ του Ισραήλ, ανέφερε ότι οι Ισραηλινοί χρησιμοποιούν τέσσερις φορές περισσότερο νερό από τους Παλαιστίνιους στη Δυτική Όχθη και ο αποκλεισμός της Γάζας «δυσκολεύει την οικονομική δραστηριότητα στη Λωρίδα». Αν και αυτά αποτελούν προφανή και τεκμηριωμένα γεγονότα (το λιγότερο που μπορούμε να πούμε), ορισμένοι βουλευτές, ακόμα και ο υπουργός Οικονομικών αποχώρησαν από την αίθουσα και ένα κομμάτι του πληθυσμού ένιωσε προσβεβλημένο.
Ο Jonathan Cook παρατηρεί ότι δεν είναι μόνο η συστηματική απόκρυψη από τα ΜΜΕ των συνεπειών της κατοχής που δημιουργεί στην ισραηλινή κοινωνία αυτή την απέχθεια απέναντι στην πραγματικότητα. Το Τείχος και οι γραφειοκρατικοί αποκλεισμοί των Παλαιστίνιων ενισχύουν κρατικά αυτή την άρνηση. Το ίδιο επιδιώκει και η νομοθετική φίμωση των εσωτερικών κριτικών, ακόμα και αν παραβιάζονται στοιχειώδεις ελευθερίες για να γίνει αυτό. «Έξω από το Ισραήλ ο Νετανιάχου επιδίδεται σε πιο συνηθισμένες τακτικές για να φοβίσει όσους κάνουν κριτική. Κατηγόρησε εκείνους που υποστηρίζουν το μποϊκοτάζ ως “κλασσικούς αντισημίτες με νέα αμφίεση”. Για να υποστηρίξει την κατηγορία, όπως και στο παρελθόν, χρησιμοποίησε το επιχείρημα ότι το Ισραήλ είναι ξεχωριστό».
Δυσανάλογα μεγάλη κριτική για το Ισραήλ; Σε αντίθεση με το Ιράν ή τη Βόρεια Κορέα που υπόκεινται σε συνεχείς κυρώσεις, το Ισραήλ μπορεί να τσαλαπατά ανενόχλητο τους διεθνείς κανόνες για δεκαετίες. Μάλιστα αυτή η καταπάτηση του διεθνούς δικαίου ενθαρρύνεται με την ογκώδη βοήθεια από τις ΗΠΑ και πολύμορφες προνομιακές συμφωνίες. Και φυσικά ο κ. Σουλτς και η κ. Μέρκελ έχουν συχνά παρέμβει για να μεσολαβήσουν υπέρ αυτής της ειδικής μεταχείρισης.
Ένας λόγος για τον οποίο η κριτική από την πλευρά του κόσμου, οργανώσεων και κινημάτων συσπειρώνεται στο μποϊκοτάζ, είναι και γιατί προσφέρει στους πολίτες έναν τρόπο να διαχωριστούν από τη συνενοχή στα ισραηλινά εγκλήματα. Όμως, όπως ο Νετανιάχου κλείνει τα αυτιά στις κριτικές, οι Δυτικές κυβερνήσεις αδιαφορούν για τις φωνές που θέλουν απλώς το Ισραήλ να υπόκειται στο διεθνές δίκαιο.
Θα προσθέταμε επίσης ότι τα εγκλήματα που ενθαρρύνονται και οι παραβιάσεις δημιουργούν περιφερειακά και παγκόσμια αλυσιδωτά αποτελέσματα και νέα εγκλήματα. Και η καταπάτηση του διεθνούς δικαίου είναι κακή για όλους, ειδικά γι’ αυτούς που χρειάζεται να το επικαλεστούν.
Σύλλογος Ιντιφάντα
https://intifadagr.wordpress.com/
