του Νίκου Δελληγιάνη
Α, φίλε μου, ήρθε κι άλλος ένας Ιούνης, ο εβδομηκοστός έκτος, να προστεθεί στου χρόνου το αρχείο και στο πικρό το χείλι σου, του γέρο Βάρναλη ο ξεχασμένος στίχος, θρονιάζεται:
«Κοντά μισό αιώνα χαροπάλευα
για λευτεριά δικιά μου και των άλλων
κι όλο πιότερο μ’ έσφιγγε ο βρόγχος
κι οι γενναίοι, που πνίγανε, πιο δούλοι…».
Σκέψεις πολλές κλωθογυρίζουνε, σαν δορυφόροι, στην γκρίζα κεφαλή σου. Αναρωτιέσαι, άραγε, θα μας χαμογελάσει κάποτε η ζωή; Τόσες μάχες, τόσα σαλπίσματα, τόσοι σύντροφοι χαμένοι, τόσα αγάλματα θρυμματισμένα, τόσες μνήμες κηλιδωμένες, τόσα ποιήματα άγραφα κι ο πόνος πάλι να’ ναι στοιβαγμένος στη ματιά μας και το αυτί, μάταια να ψάχνει του νερού τα ερωτόλογα να συλλάβει, καθώς ξεπλένει τις καπνισμένες πέτρες απ’ της μάχης τ’ αποκαΐδια. Απάντηση δεν έρχεται, αλίμονο, καμιά κι εσύ, καθώς οι πατούσες σου, με πιλότο το συναίσθημα στην πλατεία τη γνωστή σε οδηγούν, στην πλατεία των συνάξεων, των διαμαρτυριών, των συγκρούσεων, έκπληκτος αντικρίζεις, μια ανακοίνωση λακωνική, κρεμασμένη μπροστά απ’ το κοινοβούλιο, να σε πληροφορεί: Κλειστόν λόγω διακοπών! Έτσι απλά, αλλά αιφνιδιαστικά, ο ναός της Δημοκρατίας, αναστέλλει τη λειτουργία του και στέλνει ιερείς και ιέρειες στις δαντελένιες ακτές της χώρας, να δροσιστούν. Η βουλιμία των επιχειρηματιών επέβαλε τη θέλησή της. Το γενικό ξεπούλημα ακόμη δεν ολοκληρώθηκε.
Εκκρεμούν: το νερό, οι παραλίες, τα σκουπίδια, τα νεοκλασικά κτίρια, το ωράριο των καταστημάτων. Τα μαγαζιά ολάνοιχτα θα μένουν και τις Κυριακές. Τέλειωσαν πια της ανεμελιάς οι μέρες. Τώρα όλα στα χέρια των ολίγων θα περιέλθουν. Τι χρειάζονται, λοιπόν, οι ενοχλητικές φωνές απ’ της Αριστεράς τα έδρανα; Για να καταστρέφουν τη μακάρια στιγμή της χώνεψης με απειλές για παραπομπή στα δικαστήρια «έντιμων» υπουργών; Ε, όχι λοιπόν. Κλειστόν! Άλλωστε τους νόμους οι ισχυροί τους θεσπίζουνε για να μπορούν εύκολα να τους παραβιάζουν.
Κι ύστερα η περίοδος μεταγραφών ήρθε! Κοιτάξτε! Τι συνωστισμός στο παζάρι των αξιών! Συρρέουν όλα τα είδη του χαμαιλεοντισμού. Αλλάζουν ονόματα. Ενδυμασίες φανταχτερές, του παρελθόντος, τώρα καταχωνιάζονται. Δηλώνουν, ανεπιφύλακτα, πως θα υποστηρίζουνε με πάθος, ό,τι μέχρι πρότινος, μετά βδελυγμίας, αποκήρυσσαν. Βαρύγδουπες ασημαντότητες, διακαώς επιζητούν, χρόνια τώρα, μια καρέκλα ν’ αποκτήσουνε κι αυτοί, επιβράβευση σωστή, για υπηρεσίες που προσέφεραν στο έθνος. Εν τω μεταξύ οι ατζέντες αξιολογούν το προσφερόμενο υλικό κι αναμένουν την καταλληλότητα της στιγμής να εκμεταλλευτούν. Το αποτέλεσμα το σωστό για να πάρεις μεθοδικότητα χρειάζεται πολύ. Πρώτα απ’ όλα αποτίμηση σωστή του εκλογικού αποτελέσματος κι ύστερα ανασχηματισμός. Ακολουθεί διεύρυνση της κυβερνητικής πλειοψηφίας μέσα από το μπουλούκι των κέντρο- αριστεροδέξιων. Αλλά τώρα προέχει ο ανασχηματισμός! Κάποιοι που υπηρέτησαν πιστά της χώρας τους σύγχρονους δυνάστες, πρέπει ν’ αμειφτούν, ενώ κάποιοι άλλοι, που χάρηκαν της καρέκλας τα θέλγητρα, ας κάνουν λίγο πίσω, της χώρας η κατρακύλα προέχει, όλοι ικανοποιημένοι να μείνουνε και πάνω απ’ όλα της Ρώμης ο επιτηρητής ήσυχος να μείνει. Μια δήλωση στα κανάλια θ’ ακολουθήσει κι ο εκσκαφέας ο μνημονιακός, αδιάφορος, τις κατεδαφίσεις θα συνεχίσει. Και οι τυχεροί, πάλαι ποτέ σοσιαλιστές, χαρούμενοι και ευειδείς, μες’ στα καλοραμμένα κοστούμια τους και στις πλουμιστές γραβάτες, πίστη θα ομνύουν στην πολυπόθητη ερωμένη, την καρέκλα.
Κι εσύ, βαδίζεις σιωπηλός. Κάτι θέλησες στον ουρανό να πεις, μα η φωνή σου χάθηκε, πέθανε, σ’ ένα στερνό των χειλιών τρεμούλιασμα.
Τα βήματά σου, όμως, σ’ έφεραν εκεί, στη γωνιά τη γνωστή, εκεί, που οι καθαρίστριες, στο πανεπιστήμιο της ασφάλτου, κάνουν σεμινάρια, πώς όρθιος να στέκεται κανείς, διδάσκουν πως αν θέλεις άνθρωπος να λέγεσαι, την αξιοπρέπειά σου, αμόλευτη να διατηρείς. Όμως τώρα, ακούστηκε καθάρια η φωνή σου στο εσώτατο είναι σου να λέει: «Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα». Ως πότε, σύντροφοι! Ημέρα γενεθλίων, σκέφτηκες και πρόσφερες δώρο μοναδικό στον εαυτό σου, έστησες και εσύ το αντίσκηνό σου δίπλα στις καθαρίστριες, μακριά απ’ την πάνδημη μιζέρια, και πλάγιασες αγκαλιά με το αύριο που γλυκοχαράζει.
Φίλοι μου, οι θρηνωδίες, τα αυτάρεσκα ψεύδη, τα χιλιοειπωμένα λόγια, πουθενά δεν οδηγούν. Δράση. Εδώ, όλοι να στήσουμε το προσωπικό μας οδόφραγμα, να διατρανώσουμε τη θέλησή μας για ζωή. Το πράγμα είναι απλό. Αν αυτοί είναι λύκοι, είναι γιατί εμείς είμαστε πρόβατα. Έως εδώ.
