Ο λαός γιόρτασε τον ένα χρόνο της ελεύθερης ενημέρωσης
Επιμέλεια: Αθηνά Τέσκου
Η εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς γιορτάζει μαζί με τους δημοσιογράφους της ΕΡΤ και της ΕΡΑ στη Βόρεια Ελλάδα, τον ένα χρόνο ζωής της ελεύθερης και αυτοδιαχειριζόμενης ύπαρξης και λειτουργίας τους! Μια γιορτή στην οποία λέξεις όπως Αγώνας, Αξιοπρέπεια, Αλληλεγγύη, Πείσμα, Επιμονή, Αντίσταση, Δημιουργία, μα κυρίως ψυχή, ψυχή βαθιά, παίρνουν σάρκα και οστά, ριζώνουν μέσα μας και αποκτούν ξανά νόημα.
Μια γιορτή όχι μόνο των δημοσιογράφων και τεχνικών της ΕΡΤ και της ΕΡΑ αλλά και του ελληνικού λαού και των κινημάτων που ξαναβρήκαν φωνή. Των αλληλέγγυων που ήταν εκεί όλους αυτούς τους δώδεκα πολύ σκληρούς μήνες και περιφρουρούσαν την ελευθερία του λόγου αλλά και της ίδιας της Δημοκρατίας στη χώρα μας. Μια γιορτή για την ανθρώπινη λεβεντιά και την αστείρευτη δημιουργικότητα. Καλεσμένοι μας σε αυτή την γιορτή άνθρωποι που αυτό τον ένα χρόνο έδειξαν με την ίδια τους τη στάση ζωής πως ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, μια άλλη δημοσιογραφία και ενημέρωση είναι εφικτή, αρκεί να το πιστέψουμε! Γράφουν οι δημοσιογράφοι: Βαγγέλης Σπυριδωνίδης (ΕΡΤ3), Βασιλική Μαχαίρα (ΕΡΤ-ΕΡΑ Κομοτηνής), Βασίλης Πεκλάρης (ΕΡΤ3), Θάλεια Καμπουρίδου (ΕΡΑ Σερρών) και Βασίλης Πρεμίδης (ΕΡΑ Ορεστιάδας).
Ήταν το μοιραίο λάθος τους
Του Βασίλη Πεκλάρη, δημοσιογράφου της ΕΡΤ3
Αυτό που σίγουρα δεν είχε φανταστεί ο Αντ. Σαμαράς και οι ακροδεξιοί σύμβουλοι και εμπνευστές του μαύρου στην ΕΡΤ, ήταν ότι με την ακραία αντιδημοκρατική απόφασή τους, στις 11 Ιουνίου 2013, θα έβαζαν την ταφόπλακα στο ελεγχόμενο από την κυβέρνηση σύστημα ενημέρωσης.
Μπορεί πρόσκαιρα να κέρδισαν την εύνοια των ιδιωτικών καναλιών με το δώρο των ψηφιακών συχνοτήτων και μετά από μήνες να έφτιαξαν ένα αθλητικό-ψυχαγωγικό κανάλι για να ξεχνιούνται οι Έλληνες από τη σκληρή πραγματικότητα, έχασαν όμως πολλά περισσότερα.
Εκατοντάδες δημοσιογράφοι, τεχνικοί και εργαζόμενοι στα ΜΜΕ (όχι μόνο από την ΕΡΤ) στράφηκαν στην ανεξάρτητη ενημέρωση. Λειτούργησαν -και συνεχίζουν στην ΕΡΤ3 και σε πολλές περιφερειακές ΕΡΑ- με αυτοδιαχείριση και άνοιγμα στην κοινωνία.
Οι πρώην της ΕΡΤ και πολλοί ακόμη, κυρίως νέοι, στελέχωσαν τα νέα Mέσα, όπου δεν μπορεί να ασκηθεί ο κυβερνητικός έλεγχος.
Έκαναν την ΕΡΤ κυρίαρχο θέμα σε ξένα ΜΜΕ και την έφεραν στο επίκεντρο επιστημονικών ερευνών από φοιτητές σε όλο τον κόσμο.
Η ελεύθερη ΕΡΤ που συνεχίζει να εκπέμπει σε όλη τη χώρα, καθώς και τα διαδικτυακά Mέσα, ασκούν καθημερινά κριτική στις κυβερνητικές αποφάσεις. Από μία -έστω και μερικώς τα τελευταία χρόνια- ελεγχόμενη κρατική ραδιοτηλεόραση, δημιουργήθηκαν δεκάδες πυρήνες ανεξάρτητης ενημέρωσης, με φωνές που δεν φοβούνται πλέον να πούνε την αλήθεια.
Είναι γνωστό ότι ο πανικός είναι κακός σύμβουλος. Γι’ αυτό, όταν διαπίστωσαν ότι η ΕΡΤ στα χρόνια των μνημονίων είχε σταδιακά απελευθερωθεί από τον σφιχτό εναγκαλισμό της με την κυβέρνηση και ασκούσε κριτική στην ακολουθούμενη πολιτική, με επιβράβευση από τους πολίτες στην τηλεθέαση και ακροαματικότητα των ενημερωτικών εκπομπών, ο Σαμαράς με τους συμβούλους του, πανικόβλητοι, έκαναν το μοιραίο λάθος. Προσπάθησαν να εξαφανίσουν αυτό που τους ενοχλούσε, χωρίς να υπολογίσουν τις συνέπειες. Ένα βυθιζόμενο πολιτικό και μιντιακό σύστημα που θέλει, με κάθε τρόπο, να μείνει γαντζωμένο στην εξουσία, έκανε το λάθος να πιστέψει ότι με το μαύρο στην ΕΡΤ θα πετύχει το στόχο του.
Μικρή απόδειξη της πλάνης του είναι τα στοιχεία τηλεθέασης το βράδυ των Eυρωεκλογών του Μαΐου του 2014, όπου η «Ν» είχε σχεδόν μηδενικά ποσοστά, σε σύγκριση με την πρωτιά της ΕΡΤ τη νύχτα των εκλογών του Ιουνίου του 2012. Το ίδιο ισχύει με τα δελτία ειδήσεων και τις ενημερωτικές εκπομπές, καθώς και όλα τα ραδιοφωνικά προγράμματα.
Η επαναλειτουργία της ΕΡΤ με το σύνολο των εργαζομένων της, χωρίς τις δεσμεύσεις και παθογένειες του παρελθόντος, είναι μονόδρομος. Αυτή η κυβέρνηση είναι σίγουρο ότι θα κάνει πως δεν το βλέπει και θα το καθυστερεί όσο μπορεί.
Αυτό που απαιτείται -και οι εργαζόμενοι στην ελεύθερη αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ3 το έχουν προετοιμάσει με τις θέσεις που επεξεργάστηκαν για «την ΕΡΤ που θέλουμε»- είναι ο σχεδιασμός της νέας ΕΡΤ που θα έχει το όνομα και τους ανθρώπους της παλιάς ΕΡΤ, όμως θα είναι πραγματικά δημόσια, ανεξάρτητη, πολυφωνική, ανοιχτή στην κοινωνία και όλες τις απόψεις, με ενισχυμένο πολιτισμικό και επιμορφωτικό ρόλο.
Αφού αρχίσαμε «κάτι» θα πρέπει να το τελειώσουμε
Του Βασίλη Πρεμίδη, δημοσιογράφου της ΕΡΑ Ορεστιάδας
Αφού αρχίσαμε «κάτι» θα πρέπει να το τελειώσουμε. Αυτό είναι σωστό και πρέπον. Η συνέχιση του αγώνα που δίνουμε εδώ και ένα χρόνο είναι ο μόνος δρόμος και θα τον πορευτούμε για όσο αντέχουμε – και… αντέχουμε. Όχι πως είναι εύκολο. Εύκολο είναι να μιλάς για «αγώνα», το δύσκολο είναι να τον «κάνεις». Αντέχουμε όμως γιατί είναι αγώνας αξιοπρέπειας, είναι αγώνας δημοκρατίας, είναι αγώνας της λογικής κόντρα στο παράλογο και την καταστροφή που εκπροσωπεί αυτή η κυβέρνηση.
Είναι γεγονός πως αν δεν υπήρχε η στήριξη της τοπικής κοινωνίας ίσως και να μην…υπήρχαμε σήμερα. Να μην είχαμε λόγο ύπαρξης. Είναι πολύ ευχάριστο, ενθαρρυντικό κι ελπιδοφόρο να αντιμετωπίζουν (δήμοι, φορείς, συλλογικότητες, πρωτοβουλίες πολιτών) την ΕΡΑ ως τον πραγματικό «δημόσιο φορέα» ενημέρωσης στην περιοχή, σα να μην έχει «αλλάξει» τίποτα. Στην πράξη, δηλαδή, έχουν ακυρώσει την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου με την οποία «έκλεισαν» την ΕΡΤ. Συνεχίζουμε και υπάρχουμε γιατί συνεχίζουν και μας στηρίζουν. Συγκοινωνούντα δοχεία είμαστε… Ένα «πράγμα».
Το σημαντικότερο είναι ότι έχουν αλλάξει οι σχέσεις μας. Έχουμε «διαβεί τον Ρουβίκωνα» και αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο και στη νέα ΕΡΤ που διεκδικούμε. Ειδικά για τη Νέα Ορεστιάδα που είναι «σφήνα» ανάμεσα σε Βουλγαρία-Τουρκία, η ερτζιανή παρουσία ενός δημόσιου Μέσου έχει και άλλα χαρακτηριστικά. Πέφτει καμία φορά ο πομπός (101 FM) και ακούς κυρίως τουρκικούς και βουλγάρικους σταθμούς… Μας ψάχνουν!
Αυτή είναι για μας η «αποζημίωση» και είναι η πλέον γενναιόδωρη. Η αποζημίωση αναγνώρισης του κόσμου. Έτσι κι αλλιώς, τις «γενναιόδωρες αποζημιώσεις» του Κεδίκογλου δεν τις είδαμε. Αυτό που είδαμε και εισπράξαμε είναι η εκδικητικότητα που μας αντιμετωπίζουν οι τοποτηρητές της τρόικας και των μνημονίων. Αυτοί που έχουν διαλύσει και καταστρατηγήσει θεσμούς, Σύνταγμα, νόμους και τη μόνη νομιμότητα που ξέρουν και επιβάλουν είναι αυτή των ΜΑΤ και της κρατικής τρομοκρατίας- βίας. Ήθελαν να κάνουν και «ελληνικό BBC», τρομάρα τους. Με… αναθέσεις, αλά ΝΕΡΙΤ, θα το έφτιαχναν; Αφήστε που ούτε τρεις μέρες θα άντεχαν ένα «ελληνικό BBC» και θα το έκλειναν κι αυτό.
Πάντως, αν κάτι διεκδικούμε όλο αυτό το διάστημα, είναι το «βραβείο» εφευρετικότητας στη λειτουργία ενός ραδιοσταθμού χωρίς τηλέφωνο, σταθερή σύνδεση internet και άλλα «απλά», πλην απαραίτητα, πράγματα. Φανταστείτε ότι εδώ και ένα χρόνο μας «δίνει» διαδικτυακή σύνδεση η γειτονιά! Ταλιμπανιές κι ανταρτοπόλεμος. Τους «έχουμε». όμως… Οι μέρες τους τελειώνουν, οι δικές μας έρχονται.
Παραμένουμε άνεργοι, αλλά γίναμε πλούσιοι
Της Θάλειας Καμπουρίδου, δημοσιογράφου της ΕΡΑ Σερρών
Με τη συμπλήρωση ενός χρόνου από το «μαύρο» στην ΕΡΤ, τα μικρόφωνα της ΕΡΑ Σερρών παραμένουν ανοιχτά!
Ενάντια στις επιλογές της συγκυβέρνησης για τη φίμωση της τοπικής κοινωνίας με τη «διαγραφή» του σταθμού των Σερρών από το νέο εθνικό ραδιοφωνικό χάρτη, ο ραδιοφωνικός σταθμός των Σερρών συνεχίζει να εκπέμπει δυνατά από όλες του τις συχνότητες, συμπληρώνοντας 55 χρόνια συνεχούς λειτουργίας, συνεχούς παρουσίας στην ενημέρωση και την ψυχαγωγία. Παραμένουμε ζωντανοί, μάχιμοι, αγωνιστικοί και συνεχίζουμε!
Ο χρόνος που πέρασε σίγουρα δεν ήταν εύκολος, αλλά αποδεικνύεται εξόχως γοητευτικός. Βιώσαμε όχι τέσσερις, αλλά δεκατέσσερις διαφορετικές «εποχές» συναισθημάτων. Από την απογοήτευση στην ελπίδα, από το θυμό στην οργή, από την απελπισία στην πρόσκαιρη χαρά και πάλι από την αρχή…
Επιχείρησαν να μας εξευτελίσουν προσωπικά και επαγγελματικά, μας εξόντωσαν οικονομικά, καταπάτησαν όλους τους εργασιακούς νόμους, προέβαλαν διχαστικά διλήμματα, δημιούργησαν εμπόδια, αλλά δεν μας έκαμψαν.
Χρειάστηκε να ξαναμετρηθούμε μεταξύ μας και να ξαναγνωριστούμε. Κάποιοι συνάδελφοι αποδείχθηκαν πληνάδελφοι. Άλλοι αποχώρησαν από πολύ νωρίς, άλλοι λειτούργησαν διχαστικά και υπονομευτικά. Απ’ όλα είχε ο «μπαξές» μας…
Από τους 13 εργαζόμενους στην ΕΡΑ Σερρών, αποφασίσαμε να αγωνιστούμε οι 7, καθημερινά στο πρόγραμμα συμμετέχουμε οι 5.
Εμείς που μείναμε, όμως, είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε να προσφέρουμε αυτό που τόσα χρόνια ξέρουμε καλά, να προβάλουμε τις δράσεις της τοπικής κοινωνίας σε όλες τους τις εκφάνσεις και τους τομείς: στην πολιτική, στην επιχειρηματικότητα, στον πολιτισμό, στον αθλητισμό, στην οικολογία, στον εθελοντισμό κ.ά. Με αντικειμενικότητα και επαγγελματισμό. Με ήθος και αξιοπρέπεια.
Είμαστε και θα παραμείνουμε «ζωντανοί» με έναν και μοναδικό στόχο: την επαναλειτουργία της ΕΡΤ.
Συνεχίζουμε και ενώνουμε τις φωνές μας με όλους τους κλάδους των εργαζομένων που αγωνίζονται στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.
Εμπλουτίζουμε το ραδιοφωνικό μας πρόγραμμα, συντηρούμε τις εγκαταστάσεις μας, ανοίγουμε τα μικρόφωνά μας στην κοινωνία και τους εκπροσώπους της, βελτιωνόμαστε, γινόμαστε πιο δυνατοί. Πόσο θα αντέξουμε; Δεν το ξέρουμε, όπως δεν ξέραμε και πέρυσι τέτοιο καιρό ότι θα συμπληρώναμε σήμερα ένα χρόνο ανεργίας και αυτοδιαχείρισης.
Είναι εύκολο; Όχι δεν είναι. Αποζημιώσεις δεν δόθηκαν, το επίδομα από το ταμείο ανεργίας σταματά, οι λογαριασμοί και οι ανάγκες της καθημερινότητες τρέχουν.
Τι μας δίνει δύναμη; Η κυβερνητική αναλγησία μας πεισμώνει, η κρατική αδιαφορία και -σε κάποιες των περιπτώσεων- αυθαιρεσία μας εξοργίζει και μας παρατάσσει σε θέσεις «μάχης». Και όταν μας παίρνει «από κάτω» έρχονται τα άλλα παραδείγματα διεκδίκησης εργαζομένων που μας δίνουν κουράγιο και μας εμπνέουν, όπως οι καθαρίστριες έξω από το υπουργείο Οικονομικών. Από την άλλη είναι και εκείνα τα βλέμματα, τα μηνύματα, οι μικρές ή μεγαλύτερες πράξεις συμπαράστασης που έρχονται από τους ακροατές μας, από τους αλληλέγγυους, από τους άγνωστους σε μας συμπολίτες μας που γλυκαίνουν τις ψυχές μας, μας προσθέτουν ανάστημα, μας δίνουν θάρρος και ελπίδα.
Ο απολογισμός, στον ένα χρόνο από το «μαύρο» στην ΕΡΤ, μόνο θετικός είναι. Αποδείξαμε στην πράξη πως μπορεί να υπάρξει ένα διαφορετικό μοντέλο διαχείρισης δημόσιου οργανισμού. Ανοιχτήκαμε στην κοινωνία και αυτή, σιγά αλλά σταθερά, πολλαπλασιαστικά μας το ανταποδίδει. Ανακτήσαμε τη χαμένη μας αξιοπρέπεια, ενισχύσαμε τα επαγγελματικά αντανακλαστικά μας. Κάναμε την αυτοκριτική μας, προσπαθούμε να διδαχτούμε από τα λάθη μας. Αυτοβελτιωνόμαστε!
Παραμένουμε άνεργοι, αλλά γίναμε πλούσιοι: Σε συναισθήματα, θάρρος, αγωνιστικότητα.
Αν θα νικήσουμε; Όσο περνάει ο καιρός, περιττή γίνεται η ερώτηση. Είμαστε ήδη νικητές!
Ορθοστατούντες και ορθοβαδίζοντες
Του Βαγγέλη Σπυριδωνίδη, δημοσιογράφου της ΕΡΤ3
Αγώνας. Αξιοπρέπεια. Αλληλεγγύη. Αντίσταση. Ανυπακοή. Ανατροπή.
Θα μπορούσα να αναφωνήσω, παραφράζοντας τον Χορχέ Σέμπρουν («Τι Ωραία Κυριακή»): Τι ωραία η ελληνική γλώσσα!
Ήταν ακριβώς πριν από 365 ημέρες και νύχτες, πριν από 12 μήνες. Κύλησε κιόλας ένας ολόκληρος χρόνος από τη μέρα που ανακοινώθηκε το «λουκέτο» στην ΕΡΤ.
Πού να γνώριζαν οι εμπνευστές της αντισυνταγματικής και φασίζουσας ενέργειας, τι και πόσες δυνάμεις θα βοηθούσαν να απελευθερωθούν στο εσωτερικό της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης.
Αγώνας. Αξιοπρέπεια. Αλληλεγγύη. Αντίσταση. Ανυπακοή. Ανατροπή. Όλα αυτά μας διακατείχαν και μας ενέπνευσαν ώστε να πάρουμε τη μεγάλη (και μοναδική κατά τον υπογράφοντα) απόφαση να αντιδράσουμε αμέσως στην ανάλγητη και επικίνδυνη κυβερνητική απόφαση:
Να κρατήσουμε ανοιχτή τη φωνή και την εικόνα της ΕΡΤ.
Ο δικαιολογημένος θυμός, η οργή, η αγανάκτηση από το «μαύρο» στην ΕΡΤ, έδωσαν γρήγορα τη θέση τους στο πείσμα και στην απόφαση πάρα πολλών συναδέλφων (στην πρώτη φάση) για αγώνα αντίστασης και ανατροπής αυτής της απαράδεκτης απόφασης της τρισβάρβαρης μνημονιακής κυβέρνησης των Σαμαρά-Βενιζέλου.
Δεν λυγίσαμε, όσα εμπόδια κι αν έβαλε μπροστά μας η άθλια κυβέρνηση και οι δοτοί και «πρόθυμοι» εκπρόσωποί της. Δεν προσκυνήσαμε τους κυβερνητικούς βιαστές. Δεν κιοτέψαμε.
Μείναμε όρθιοι, πείσμονες και αποφασισμένοι να πάμε αυτόν τον αγώνα μέχρι τη νίκη, μέχρι την τελική δικαίωση.
Όσοι μείναμε στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση της ΕΡΤ3, ζήσαμε στιγμές που, ίσως, όταν άρχιζε αυτή η όμορφη… περιπέτεια, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί. Ζήσαμε (ζούμε ακόμη) σκηνές, στιγμές, λεπτά, ώρες, μέρες και νύχτες δύσκολες αλλά εξαιρετικές, γεμάτες ευαισθησία, συγκίνηση, τρυφερότητα, δύναμη, πάθος… Εβδομάδες και μήνες γεμάτες μνήμη.
Γίναμε φίλοι, γίναμε αδέλφια. Συνδεθήκαμε, ουσιαστικά άγνωστοι μεταξύ μας. Συγκλονιστικά πράγματα σε μία εποχή της ατομικότητας, της ιδιώτευσης, του ωχαδερφισμού και της αδιαφορίας για τα κοινά.
Ξεπεράσαμε αδυναμίες, προστριβές και παθογένειες. Εντάξαμε, όχι εύκολα, το «εγώ» στο «εμείς». Ολίγον, έως πολύ ουτοπιστές και αιθεροβάμονες, αλλά αποφασισμένοι στον κοινό στόχο, γίναμε ομάδα, παρέα, φίλοι, συναγωνιστές και σύντροφοι. Γίναμε πιο δυνατοί. Από την αρχή φάνηκε ότι μας διακατείχε ένα είδος «ευτυχισμένου δραστήριου πυρετού»…
Επί ένα χρόνο «βγάλαμε» στον αέρα ραδιοφωνικό (και τηλεοπτικό) πρόγραμμα με όρους επαγγελματικούς, αλλά και, κυρίως με ψυχή.
Πιστεύω ότι ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί ότι η πορεία αυτών των δώδεκα μηνών μόνο εύκολη δεν ήταν. Όμως, όλα τα ξεπεράσαμε. Ακόμη και την εκδικητική πρωτοφανή στάση της κυβέρνησης που στόχευε (και ακόμη στοχεύει) στην οικονομική εξαθλίωσή μας. Ναι, τα ξεπεράσαμε, όχι, βεβαίως χωρίς απώλειες. Είμαστε όμως εδώ, στο χώρο εργασίας μας και αποφασισμένοι. Δεν νιώθουμε μόνοι, κυρίως δεν νιώθουμε απομονωμένοι.
Είμαστε ήρεμοι, με αγωνιστική διάθεση, με διαυγή σκέψη.
Είμαστε αυτοσυνείδητοι!
Είμαστε αφοσιωμένοι στους σκοπούς της ύπαρξης και της συνέχειας αυτού του πρωτόγνωρου και πρωτοφανούς πειράματος-εγχειρήματος της αυτοδιαχειριζόμενης και ακηδεμόνευτης ραδιοφωνίας και τηλεόρασης. Γι’ αυτό, και συγχωρήστε μου τη βεβαιότητα, η ΕΡΤ δεν πρόκειται να κλείσει. Για όλα τα παραπάνω. Θα παραμείνουμε στις επάλξεις, θα παραμείνουμε πιστοί στις αξίες μας, «ορθοστατούντες και ορθοβαδίζοντες». Άλλωστε, το οφείλουμε στους φίλους μας, τους συνοδοιπόρους και αλληλέγγυους στη Θεσσαλονίκη, την Ελλάδα και τον κόσμο.
Το χρωστάμε στους φίλους μας από την Αυστρία, τη Γερμανία, τη Γαλλία, τη Σουηδία… Στον Πολωνό ακροατή μας που μας τηλεφώνησε συγκινημένος από τον Καναδά, χαράματα της 7ης Νοεμβρίου (εισβολή των ΜΑΤ στο Ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής) και ανάγκασε, σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα, τέσσερις δημοσιογράφους να μην μπορούν να κρατήσουν τους λυγμούς τους μέσα στο στούντιο!
Το οφείλουμε στη μνήμη των συναδέλφων μας που, δυστυχώς, έφυγαν για πάντα. Τους «έτρωγε» από μέσα η αδικία, τους τσάκισε η απαξίωση, οι βρισιές των κυβερνώντων. Δεν άντεξαν…
Το οφείλουμε στα παιδιά μας.
Το οφείλουμε στους εαυτούς μας, που μας στερούν το βασικό δικαίωμα για μια ζωή με αξιοπρέπεια.
Αυτή είναι η υπόσχεση που μπορούμε να δώσουμε στην κοινωνία.
Φίλοι αλληλέγγυοι, συναγωνιστές και σύντροφοι, ήρθε ο καιρός να λάβουν τα όνειρα εκδίκηση.
Το ταξίδι συνεχίζεται…
Στο μικρό Πολυτεχνείο της ζωής μου ήμουν παρούσα
Της Βασιλικής Μαχαίρα, δημοσιογράφου της ΕΡΤ-ΕΡΑ Κομοτηνής
Εκείνη την Τρίτη, στις 11 Ιουνίου, όπως πάντα αφού ολοκλήρωσα την εκπομπή μου Αθέατα Δημοσιογραφικά (8-10 το πρωί) πήγα στο γραφείο των δημοσιογράφων για να ξεκινήσω το «κλείσιμο» των θεμάτων της επόμενης μέρας – γνωστό σε όσους είναι παραγωγοί ραδιοφώνου, παλεύουν για την επόμενη μέρα… Ειδικά για εμάς στην περιφέρεια πιο δύσκολο, μια και όλα τα κάνουμε μόνοι μας: Ρεπορτάζ, επιμέλεια εκπομπής, τηλέφωνα, σύνταξη ειδήσεων, εκφωνήσεις κ.ά. (σ.σ. και τώρα με την αυτοδιαχείριση, και ο καθαρισμός των χώρων). Και μάλιστα υπήρχε τέτοια… ρέντα που κατάφερα και έκλεισα κάποια θέματα για δύο μέρες. Αυτά τα θέματα δεν παρουσιάσθηκαν ποτέ. Τα πρόλαβε το φασιστικό μαύρο της τότε τριπλής συγκυβέρνησης. Τα πρόλαβαν τα δάκρυα, για το ξαφνικό, το άδικο, το παράνομο, το περίεργο «κλείσιμο» της ΕΡΤ που ό,τι και να προσθέσεις είναι λίγο.
Φυσικά και όλες οι… μεθοδεύσεις που ακολούθησαν, η μη ψήφιση της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου, η θολή στάση του ΣτΕ και η τελική του απόφαση την Παρασκευή πριν από τις αυτοδιοικητικές εκλογές για να εδραιωθεί το μαύρο… ως μάθημα και για τους επόμενους που θα ακολουθούσαν, αποδεικνύουν τη ραγδαία υποβάθμιση της ποιότητας της Δημοκρατίας σε τέτοιο σημείο που να «σκυλεύεται» το Ελληνικό Σύνταγμα, και όχι μόνο για το θέμα της ΕΡΤ.
Πέρασε ένας χρόνος βασανιστικά… Στιγμή δεν σταμάτησε να εκπέμπει η ΕΡΑ Κομοτηνής! Με πρωτόγονα μέσα, χωρίς τηλέφωνο, χωρίς Διαδίκτυο, χωρίς θέρμανση. Κι όμως, κατάφεραν οι τεχνικοί το θαύμα τους. Οι δημοσιογράφοι συνέχισαν την ενημέρωση με περισσότερη μαχητικότητα και απελευθερωμένη γλώσσα, ως πραγματικό δημόσιο ραδιόφωνο που, έτσι κι αλλιώς, εμείς εδώ στην περιφέρεια είχαμε αυτή την ελευθερία.
Ο κόσμος μας στήριξε από την αρχή, πλαισιώνοντας τις εκδηλώσεις μας, με τηλέφωνα, ρωτώντας «ακόμα εκεί είστε;». Κάποιοι αλληλέγγυοι μας τηλεφωνούν και στο σπίτι.
Δεν ξέρω αν είναι πολύ μεγάλο αυτό που θα πω, αλλά έτσι το αισθάνομαι:
Είμαι περήφανη, παρά τα δάκρυα, παρά τα προβλήματα υγείας που παρουσιάσθηκαν, παρά τις αντοχές που συχνά πια λυγίζουν. Είμαι περήφανη γιατί δίνω τον αγώνα μου. Γιατί δεν μιλάω απλά για επετείους και για την αγωνιστικότητα κάποιων από μακριά. Στο μικρό Πολυτεχνείο της ζωής μου ήμουν παρούσα και δεν υπέγραψα δήλωση μετάνοιας. Πιστεύω ότι η ΕΡΤ είναι το σύγχρονο Πολυτεχνείο που παλεύει και πάλι για Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία! Παλεύει να αφυπνίσει και να ξεφοβίσει και πάλι τον ελληνικό λαό! Ίσως να ταρακουνήσει και κάποιους από τις καφετέριες και ειδικά τη νεολαία που θα έπρεπε να πρωτοστατεί στους αγώνες, μια και δεν τους επιτρέπουν να έχουν μέλλον.
Το θέμα είναι να μην ξεπουληθεί και να μην «κλείσει» η Ελλάδα. Αρκεί να υπάρχει η Ελλάδα και οι Έλληνες που επειδή η χώρα είναι οικόπεδο γωνία, κάποιοι έχουν βαλθεί να εξαφανίσουν όπως-όπως τους ιθαγενείς, χωρίς να τους δώσουν καν καθρεφτάκια…
