Το ακούω όλο και συχνότερα. Ειδικά όσο απομακρύνομαι από τα αστικά κέντρα. «Σ’ αυτόν έχω υποχρέωση, με ‘κείνον έχουμε συγγένεια». Κυρίως από μεγαλύτερους ανθρώπους, αλλά καμιά φορά και από ηλικίες που δεν περίμενα ποτέ να σκέφτονται έτσι.
Γίνεται ακόμα καλύτερο (και εξοργιστικότερο) όταν συνοδεύεται από τη φράση «δεν υποστηρίζω καθόλου το κόμμα του, το δήμαρχο ή τον περιφερειάρχη που μέχρι τώρα υπηρετεί, αλλά τι να κάνω, είναι η υποχρέωση…»
Να τους πάρεις σοκολατάκια, λέω εγώ. Αυτό να κάνεις. Να τους κάνεις ένα ωραίο δώρο να σου φύγει και σένα η υποχρέωση, αλλά να αφήσεις κατά μέρους την ψήφο. Που στο κάτω-κάτω δεν είναι και δική σου μόνο, αλλά αφορά και τα παιδιά σου και όλους εμάς που θα ζήσουμε σε αυτές τις πόλεις με αυτούς τους ηγέτες.
Και δυστυχώς, αν υποθηκεύσεις το μέλλον μας τότε απέναντί σου, και εμείς δε θα αναγνωρίσουμε καμία απολύτως υποχρέωση. Ακόμα κι αν επαναλάβεις χίλιες φορές πως για πάρτη μας φίλησες κατουρημένες ποδιές…
Είναι γελοίο, είναι ταπεινωτικό τώρα που θα βρεθείς μπροστά στην κάλπη να ανταλλάξεις την ψήφο με το ρουσφέτι που κάποτε δέχτηκες. Συνεχίζεις να εκτρέφεις την κατάσταση που δημοσίως, πολλές φορές σε έχω ακούσει να κατακρίνεις και για την οποία και συ φταις και θα συνεχίσεις να φταις.
Μέσα στο παραβάν είσαι μόνος. Βγαίνοντας πετάξου και πάρ’ τους σοκολατάκια. Να δουλέψουν λίγο και τα ζαχαροπλαστεία.
Να σαι σίγουρος, τη γλύκα θα τη νιώσεις και συ.
Καλό βόλι.
