Στις 13 Ιουλίου πραγματοποιήθηκε στη Νίκαια της Γαλλίας η τρομοκρατική επίθεση του τζιχαντιστή που έπεσε με ένα φορτηγό πάνω στο συγκεντρωμένο πλήθος, προκαλώντας 84 νεκρούς και 300 τραυματίες. Στις 18 Ιουλίου ένας νεαρός Αφγανός, φωνάζοντας «Ο Θεός είναι Μεγάλος», επιτέθηκε με τσεκούρι στους επιβάτες ενός τρένου στη νότια Γερμανία και τραυμάτισε 5 από αυτούς. Στις 22 Ιουλίου ένας νεαρός Γερμανός ιρανικής καταγωγής άρχισε να πυροβολεί σ’ ένα εμπορικό κέντρο του Μονάχου, σκοτώνοντας 9 ανθρώπους. Στις 24 Ιουλίου ένας Σύριος στον οποίο δεν είχε δοθεί άσυλο ανατινάχτηκε στην αυλή ενός μπαρ κοντά στην είσοδο μιας συναυλίας στο Άνσμπαχ της Γερμανίας, τραυματίζοντας 15 ανθρώπους. Στις 26 Ιουλίου δύο νεαροί Γάλλοι αραβικής καταγωγής μπήκαν στην εκκλησία μιας κωμόπολης κοντά στη Ρουέν και έκοψαν το λαιμό του ιερέα, ενώ τραυμάτισαν σοβαρά έναν ακόμη άνθρωπο.
Για την πρώτη και τις δύο τελευταίες επιθέσεις την ευθύνη ανέλαβε το Ισλαμικό Κράτος. Οι άλλες δύο θεωρούνται ατομική δράση διαταραγμένων ανθρώπων. Αλλά πέντε τέτοιες επιθέσεις μέσα σε λιγότερο από δύο εβδομάδες, με στόχο πάντα ανυποψίαστους ανθρώπους, και με τη χρήση ευρείας γκάμας «όπλων» (από φορτηγό, βόμβα και πυροβόλο όπλο ως τσεκούρι και μαχαίρι) είναι πραγματικά κάτι εντυπωσιακό. Σαν να αποτρελαίνονται όλο και περισσότεροι, παρίες και μη, ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου σε μια Ευρώπη που μοιάζει ζαλισμένη και ανίκανη να σταματήσει τέτοιου είδους επιθέσεις – παρόλο που τα κράτη μέλη της Ε.Ε. διαθέτουν σχεδόν 1,5 εκατομμύριο στρατιωτικούς, 1 εκατομμύριο αστυνομικούς και υπερ-εξελιγμένα μέσα μαζικής παρακολούθησης.
Κι όμως, αυτή η Ευρώπη εξακολουθεί υποκριτικά να παριστάνει ότι η «καταπολέμηση της τρομοκρατίας» θα επιτευχθεί με ακόμη μεγαλύτερη δόση των πολιτικών που κραυγαλέα απέτυχαν: συνέχιση της ανατίναξης τρίτων χωρών και της υποδαύλισης αιματηρών συγκρούσεων, επιβολή κατάστασης έκτακτης ανάγκης στο εσωτερικό της, απώθηση ή/και εγκλεισμός των προσφύγων που η ίδια γεννά. Μπορεί αυτή η αποτυχημένη τακτική να εξυπηρετεί… παράπλευρους στόχους (όπως τη φίμωση της κοινωνικής διαμαρτυρίας και τη μόχλευση της αποπροσανατολιστικής διαίρεσης των πληθυσμών), αλλά σίγουρα δεν μπορεί να σταματήσει τον παροξυσμό των επιθέσεων, ιδίως ενάντια σε απλούς πολίτες. Παρά το φόβο που βολικά σκεπάζει την Ευρώπη, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να κρυφτεί ότι, όσο συνεχίζεται η πολύμορφη εγκληματική εκστρατεία των Δυτικών σε τρίτες χώρες, κι όσο οι απόκληροι εντός της Ευρώπης εξαθλιώνονται ακόμη περισσότερο, η βαρβαρότητα θα γίνει μέρος και της δυτικής καθημερινότητας…
