Στα χρόνια του παλιού κλασικού φοιτητικού συνδικαλισμού δεν αρκούσαν οι ρήτορες συνδικαλιστές, οι… μπαλκονάτοι, ας πούμε, ώστε να κερδηθεί το ακροατήριο.
Εξίσου απαραίτητοι ήταν οι λεγόμενοι ψιθυριστές. Στα ορεινά ή στα χαμηλά του αμφιθεάτρου, οι αφανείς αυτοί, χαμηλών τόνων πρωταγωνιστές, αναλάμβαναν με την εξαιρετική τους τεχνική να εξηγούν, να «κάνουν πενηνταράκια» την κεντρική πολιτική γραμμή που έθεταν οι κεντρικοί ομιλητές. Παράλληλα, φρόντιζαν με κατάλληλη επιχειρηματολογία για την αποδόμηση των θέσεων των αντιπάλων και για την υποστήριξη κάθε νέας πρωτοβουλίας ή τακτικής, που συχνά αιφνιδιαστικά ξεδίπλωναν στο προσκήνιο οι επικεφαλής της παράταξης. Έτσι κερδιζόταν ή χανόταν το αμφιθέατρο.
Έχουν κάποιο ενδιαφέρουν σήμερα αυτά; Στην εποχή της εκκωφαντικά μονοφωνικής μαζικής ενημέρωσης και του ακατάληπτου ηλεκτρονικού θορύβου, ίσως η διά ζώσης επικοινωνία να αναδειχτεί και πάλι εντελώς απαραίτητη. Άλλοτε, ο όρος προπαγάνδα δεν είχε αρνητική έννοια. Πώς αλλιώς θα ανατραπεί ό,τι καθιζάνει ως ίζημα στις συνειδήσεις, πολώνοντας στάσεις και επιλογές, υπό την επήρεια του πανίσχυρου φορτίου της μιντιακής σφαίρας; Αποτελεί πλέον εμπειρική διαπίστωση πως όχι μόνο ο κόσμος γενικώς, ακόμη και ο κόσμος της Αριστεράς, του αγώνα, της αμφισβήτησης υφίσταται συστηματικά τέτοιου τύπου διεργασία επηρεασμού.
Η κυβέρνηση βγήκε βαρύτατα πληγωμένη από την ψηφοφορία για το πολυνομοσχέδιο. Ωστόσο, αυτή η προφανής αλήθεια εξαφανίστηκε από κεντρικά δελτία και πρωτοσέλιδα. Τι κυριάρχησε κατ’ αποκλειστικότητα; Η «γκάφα του ΣΥΡΙΖΑ» με την πρόταση μομφής κατά του Γ. Στουρνάρα, που «συσπείρωσε την κυβέρνηση», πρόδωσε τον ασυγχώρητο «τυχοδιωκτισμό» του Αλ. Τσίπρα και όλα τα σχετικά. Άραγε, πόσα -όχι απλά μέλη- στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν σε θέση να υποστηρίξουν αυτή την εύστοχη πρωτοβουλία και δεν έπεσαν θύματα της περιρρέουσας κατασκευασμένης ατμόσφαιρας; Η στοιχειώδης τεκμηρίωση που κατέρριπτε το πραξικόπημα Βενιζέλου, μάλλον έμεινε κτήμα μόνο των… συνταγματολόγων.
Λίγα εικοσιτετράωρα μετά αποκαλύφθηκαν πανηγυρικά οι στενές σχέσεις Μπαλτάκου και Χ.Α. Κι όμως· η σκέψη τώρα εστιάστηκε στο φόβο να εκμεταλλευτεί η Χ.Α. τις εξελίξεις υπέρ της. Να ισχυροποιηθεί δηλαδή το σενάριο της σκευωρίας, της πολιτικής δίωξης και άρα της θυματοποίησης της ναζιστικής συμμορίας. Κι είναι βάσιμος ο φόβος. Γιατί πηγάζει όχι από τη λογική, αλλά από την ιδιότυπη, μα πανίσχυρη κοινή λογική που κανοναρχεί ο τρόμος και η αθλιότητα που οργώνει καθημερινά το κοινωνικό έδαφος. Όταν ο καθρέφτης σου απεικονίζει το τέρας, τότε το εξυπνακίστικο «τι δεν καταλαβαίνεις» είναι άστοχο. Όπως και στο προηγούμενο, φαινομενικά άσχετο, δείγμα της πρόσφατης επικαιρότητας, το οδηγητικό ερώτημα είναι μάλλον το «τι (και γιατί) καταλαβαίνεις». Τι έχεις συνηθίσει να καταλαβαίνεις δηλαδή.
Θητεία Τυμβωρύχου
εκτελεί η «σειρά» του ’69
