Σε μια τηλεοπτική συζήτηση, ο Ν. Σοφιανός, υποψήφιος δήμαρχος Αθήνας με την υποστήριξη του ΚΚΕ, ερωτάται: «Θεωρείτε τον ΣΥΡΙΖΑ αριστερό κόμμα;». Έπειτα από μια στιγμιαία αμηχανία, εύστροφα ξεπερνάει το εμπόδιο με εμφανή ειρωνικό τόνο: «εντάξει, ο καθένας έχει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού» και συνεχίζει αναπτύσσοντας τις θέσεις του κόμματός του. Στο ίδιο πνεύμα, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την κομμουνιστική ταυτότητα, που διεκδικούν τόσο τα μέλη και τα στελέχη ξεχωριστά, όσο και η ηγεσία και ο φορέας του ΚΚΕ στο σύνολό τους.
Εφόσον είναι έτσι, οι ιεραρχήσεις και οι προτεραιότητες που ξεδιπλώνει το Κομμουνιστικό Κόμμα στην προεκλογική μάχη μπορούν να εκληφθούν ως ο γνώμονας της αυθεντικής κομμουνιστικής στάσης στην παρούσα συγκυρία. (Σημ.: Ο πλεονασμός του όρου «κομμουνιστικός» σε διάφορες παραλλαγές είναι υποχρεωτικός, αφού έτσι και μόνο έτσι αυτοχαρακτηρίζονται, αλλά και επιθυμούν να τους αποκαλούν, τα στελέχη και τα μέλη του ΚΚΕ).
Δεν χωράει αμφιβολία, ο κάθε καλόπιστος πολίτης αντιλαμβάνεται το κρυστάλλινο μήνυμα: «Όχι στα δεσμά της Ε.Ε. και των Μονοπωλίων- Ψηφίζουμε και Δυναμώνουμε το ΚΚΕ παντού», έτσι συμπυκνώνεται επί λέξει η κεντρική πολιτική γραμμή στην καμπάνια του κόμματος.
Τα δύο σκέλη του συνθήματος είναι απολύτως σαφή και κατανοητά. Ούτως ή άλλως, εδώ και δεκαετίες, πρόκειται για το ίδιο κι απαράλλαχτο μήνυμα, με το οποίο το ΚΚΕ απευθύνει την προπαγάνδα του – με την έννοια της αποκάλυψης και της διαφώτισης κι όχι της παραπληροφόρησης – στο λαό σε τούτη εδώ τη χώρα. Επανάληψη, σταθερότητα, επαλήθευση, η συνταγή εξασφαλίζει ισχυρά εχέγγυα αποτελεσματικότητας (δεν ήταν στις αρχικές προθέσεις, ήταν όμως αδύνατον να αποφευχθεί ο πειρασμός, έστω αυτού του ελάσσονος δηκτικού χαρακτηρισμού).
Είναι αναμενόμενη, λοιπόν, η συνεπαγωγή για το τι θα πρέπει να θεωρηθεί ως επιτυχία, όσον αφορά την αξιολόγηση των εκλογικών αποτελεσμάτων, από τη σκοπιά των κομμουνιστών πάντα, όχι γενικώς και αορίστως, σε κενό δηλαδή ταξικών ιδεολογικών και πολιτικών θέσεων. Με αυστηρά κομμουνιστικά κριτήρια συνεπώς, επιτυχία θα είναι όχι απλώς το να αποδοκιμαστούν τα δεσμά των Μονοπωλίων και της Ε.Ε. Αυτό δεν αρκεί, μιας και δεν συνάγεται ευκρινώς από τη λαϊκή ετυμηγορία, παρά μόνο αν – και μόνο αν – ταυτιστεί με το δεύτερο, το αποφασιστικό σκέλος. Ως επιτυχία για τους κομμουνιστές δεν μπορεί να αξιολογηθεί άλλη επιλογή, από την μαζική υπερψήφιση του ΚΚΕ, ώστε να αποτυπωθεί στα ποσοστά της κάλπης η προτροπή «ψηφίζουμε και δυναμώνουμε το ΚΚΕ παντού»!
Είναι προφανώς λογικό αυτό για τους κομμουνιστές. Αλλά από πότε οι κομμουνιστές αναλύουν, ιεραρχούν προτεραιότητες και δρουν με βάση την απλή, αλλιώς θα το λέγαμε (φωτίζοντας δηλαδή τις ταξικές ιδεολογικές και πολιτικές διαστάσεις), την… αστική λογική;
Τ.Τ.
