Του Σωκράτη Μαντζουράνη
Ειλικρινά, χάρηκα πολύ όταν το έμαθα.
Για την απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να ασχοληθεί και με τα συνδικάτα και το εργατικό κίνημα, λέω.
Φαντάστηκα ότι η βίαιη ενηλικίωση του εγχειρήματός μας, άγγιξε επιτέλους και το θέμα «συνδικαλιστικό κίνημα» και την Αριστερά.
Το παλιομοδίτικο, μάλιστα, μυαλό μου με οδήγησε στην ακρότητα, να φανταστώ πως τελικά αποφασίσαμε να υλοποιήσουμε μια από τις πρώτες αποφάσεις μας: Ένα «ενιαίο κόμμα», δεν μπορεί παρά να έχει μια συνδικαλιστική έκφραση, μια συνδικαλιστική παράταξη.
Περίμενα, λοιπόν, ο αφελής, να αυτοδιαλυθούν παρατάξεις, ψηφοδέλτια, κινήσεις, ομάδες και συνδικαλιστικές παρέες και να προχωρήσουμε στο «καινούργιο».
Περίμενα να ακούσω μια πολιτική εκτίμηση, των «παλιών και έμπειρων» στελεχών που καλούσαν για τη νέα αντεπίθεση, έστω μια αυτοκριτική τους, για τη μέχρι σήμερα δράση και παρουσία τους στο σ.κ.
Νόμιζα πως θα ακούσω μια «πολιτική απολογία» των πρωτεργατών της νέας παράταξης, για τη θεωρία των «κοινωνικών εταίρων», για τη λογική των ΣΔΙΤ, για την «κριτική στήριξη» κοινοτικών προγραμμάτων για την ανεργία, τη «διά βίου εκπαίδευση», για την «αειφόρο ανάπτυξη», ακόμα και για το ρόλο των ΜΚΟ.
Περίμενα να μάθω πώς εκτιμάται η δημιουργία, η δράση και η πολιτική συνεισφορά των διάφορων κινηματικών πρωτοβουλιών, όπως το Δίκτυο συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ, η Πρωτοβουλία Συντονισμού Πρωτοβαθμίων Σωματείων κ.λπ., έναν απολογισμό των δράσεων τους, τους λόγους της επιτυχίας ή της (λέμε τώρα) αποτυχίας τους.
Θα ήθελα πολύ να ξέρω, πώς εκτιμούν σήμερα όλοι τούτοι οι καλοί σύντροφοι που πάνε να φτιάξουν το «νέο», τη στήριξή τους στη ΣΕΣ (Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων), το συναγελασμό τους με τα συνδικάτα της σοσιαλδημοκρατίας, την πολεμική τους με τα, κοροϊδευτικά αποκαλούμενα, «ταξικά συνδικάτα» τα οποία σήμερα είναι το όραμα και ο στόχος τους.
Θα ήθελα πολύ να ξέρω, αν όλα τούτα τα «στελέχη» της ριζοσπαστικής Αριστεράς, της «ευρύτερης Αριστεράς», που κατέχουν θέσεις (καλές θέσεις) στο συνδικαλιστικό μικροσύστημα εξουσίας, είναι διατεθειμένοι να απαρνηθούν προνόμια και «αποζημιώσεις».
Πολλά θα ήθελαν να ακούσουν χιλιάδες εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι και δυστυχώς ούτε σαν διακηρύξεις δεν τα διάβασαν.
Δεν είναι απλά αναγκαία μια ανατροπή στο σ.κ. της χώρας. Είναι προϋπόθεση, είναι το «ένα το κρατούμενο», για τις πολιτικές δυνάμεις που συνεχίζουν να έχουν σταθερό όραμα τον σοσιαλισμό και όχι την εξαργύρωσή του στο πολιτικό χρηματιστήριο.
Αυτή η διαδικασία, όμως, δεν μπορεί να γίνει εξ ονόματος της εργατικής τάξης από «αριστερά στελέχη».
Καμιά ανατροπή δεν έγινε ποτέ και πουθενά διά αντιπροσώπων, έστω έντιμων και αγωνιστών.
Και σχεδόν πάντα, τα «κόλπα» με το εργατικό σ.κ., είχαν άσχημο τέλος για τους εμπνευστές τους.
Αν η νέα «ταξική παράταξη», λέω αν, φτιάχνεται για να χρησιμοποιηθεί είτε ως «εργαλείο» εσωκομματικής αναδιανομής «εξουσίας», είτε ως μοχλός στήριξης μελλοντικών «κυβερνητικών» επιλογών, είτε ως δίαυλος «χρήσιμων» συμμαχιών, οι εμπνευστές της κάνουν μεγάλη ζημιά στην Αριστερά.
Χωρίς πολλές φανφάρες, σας διαβεβαιώνουμε πως η εργατική τάξη, είναι ΜΕΣΑ για μια ταξική ανατροπή και στο συνδικαλιστικό και στο πολιτικό σκηνικό.
Είστε κι εσείς μέσα ή θα έρθετε ΜΕΤΑ;
5′ διάλειμμα: Οι εργαζόμενοι είναι ΜΕΣΑ;
Σχόλια
