Λίγο τα χρώματα του Αιγαίου, λίγο οι μυρουδιές σε γνωστές γειτονιές, κάτι καλντερίμια χιλιοπερπατημένα, δεν θέλει και πολλά να ξεσαλώσει το μυαλό και να σε γυροφέρνει πέρα-δώθε.
Άμα περνούν και τα χρόνια… άστα, ένα τσακ θέλει.
Περιδιάβαινα και φέτος στους γνωστούς μου μαχαλάδες στη Μυτιλήνη, μόνιμο τάμα κάθε χρόνο και παραδινόμουνα στα λυτρωτικά ταξίδια της θύμησης.
Κοντά στο παλιό σπίτι μας, εκεί στο Συνοικισμό, μου ήρθε στο νου η παιδική «συμμορία» της γειτονιάς μου.
Με έδρα το κηπάκι στον Άγιο Ευδόκιμο, πόσες «επιχειρήσεις» δεν είχαμε καταστρώσει, πόσες«νίκες» δεν γιορτάσαμε, για πόσες «ήττες» δεν κλάψαμε, πόσα λαβωμένα κεφάλια και γόνατα δεν γιατρέψαμε κρυφά από τις μανάδες μας.
Όμως, πιο έντονα μου ήρθε στη μνήμη αυτό το μοναδικό συναίσθημα της άδολης συντροφικότητας, που νιώθαμε ο ένας για τον άλλον.
Μια αμοιβαία έγνοια κι αγάπη, χωρίς αναστολές και αστερίσκους.
Απλά ήμασταν οι «δικοί μας».
Ανέκαθεν οι «δικοί» μας αποτελούσαν μια ιδιόμορφη συλλογικότητα, σε πολλά επίπεδα.
Στις παρέες, στις κοινωνικές σχέσεις, στις επαγγελματικές δραστηριότητες, σχεδόν παντού.
Εκεί όμως που οι «δικοί» μας δημιουργούν αποικίες ευδοκιμούν και πολλαπλασιάζονται αλματωδώς, είναι ο χώρος της πολιτικής.
Στα κόμματα δε της Αριστεράς, η αναπαραγωγή τους από κατάρα, έγινε πλουραλισμός, σπορ, έθιμο και τελικά εξελίχθηκε σε διαστροφή και τέχνη.
Σήμερα, οι ποικίλες φυλές των «δικών» μας, μπροστά μάλιστα στην προοπτική της κυβερνητικής εξουσίας, έχουν εξελιχθεί σε σοβαρά εσωκομματικά λόμπι διαμόρφωσης ευκαιριακών ή μόνιμων συσχετισμών και ταυτόχρονα σε μηχανισμούς διεκδίκησης και «αναλογικής» διανομής, στους συσχετισμούς αυτούς, της παρούσης και της μελλοντικής εξουσίας.
Η διαδικασία συγκρότησης μιας «φυλής δικών μας», ακολουθεί τη διαδικασία του… μπιφτεκιού.
Ζύμωση, διάφορα «καρυκεύματα», αρκετό πλάσιμο και τέλος το ψήσιμο από το chef, ένα έμπειρο ή απλά φιλόδοξο «στέλεχος».
Η παρέα, ένα κρασί, το Διαδίκτυο, μαζί με την απαραίτητη πολιτική ανάλυση και ιδεολογική τεκμηρίωση, είναι τα βασικά στοιχεία επιβίωσης της «φυλής».
Οι «φυλές» διαθέτουν μια αξιοθαύμαστη ευελιξία.
Οι φύλαρχοι αλλάζουν, τα μέλη αλλάζουν, οι στόχοι και οι στοχεύσεις αλλάζουν, οι «δικοί μας» γίνονται «οι άλλοι», ο χθεσινός «σύντροφος» αντίπαλος , αυτός που χθες σταύρωνα στην εκλογική λίστα της «φυλής» μου, σήμερα τον σταυρώνω στο Facebook και στις «διαδικασίες» μιας άλλης «φυλής» μου.
Και όλα αυτά στα μουλωχτά, μεταξύ μας, σε «εμπιστευτικές» συζητήσεις, γιατί προέχει η εικόνα μας στην κοινωνία
Και ας μας έχουν πάρει όλοι χαμπάρι.
Και αν ανθρώπινες σχέσεις ρημάζουν, αν φιλίες χρόνων κομματιάζονται, αν αριστερές διαδρομές ακυρώνονται, κανενός το αυτί δεν ιδρώνει.
Αν νέοι άνθρωποι διαπαιδαγωγούνται στις ίντριγκες και στην πολιτική κομπίνα, αν ανίκανοι και ασήμαντοι γίνονται «παράγοντες», κανενός το αυτί δεν ιδρώνει.
Αν οι αξίες της Αριστεράς διασύρονται και οι Αριστεροί ψάχνονται, κανενός το αυτί δεν ιδρώνει.
Αν η «κοινωνία» βλέπει, ξέρει, κρίνει και τα αποθέματα της ελπίδας και της ανοχής της τελειώνουν, κανέναν δεν απασχολεί.
Μια συντρόφισσα μου είπε πως κάποιοι σύντροφοι, διαβάζοντας τις «διαλυτικές υπερβολές» στα γραφόμενά μου στο «Δρόμο», αναρωτιούνται:
«Είναι αυτός ΣΥΡΙΖΑ;»
Τελικά αποκαλύφτηκα!
Δηλώνω, λοιπόν, ευθαρσώς πως όλα τα παραπάνω γραφόμενα, είναι αποκυήματα νοσηρής φαντασίας και της δεξιάς μονταζιέρας του μυαλού μου και δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Η πραγματικότητα είναι εφιαλτική.
