Καθώς τρικλίζει, το δυτικό καπιταλιστικό μπλοκ αυξάνει την επιθετικότητά του συμπαρασύροντας στο πέρασμά του κράτη, χώρες, λαούς, κοινωνίες και οικονομίες, άτομα και συλλογικότητες. Για να πετύχει τους σκοπούς του, πέρα από την αύξηση των στρατιωτικών του δαπανών και των κατασταλτικών του μηχανισμών, ενεργοποιεί και τις εφεδρείες του. Αφενός ανασύρει τους φασίστες και αφετέρου επιστρατεύει όλα εκείνα τα στοιχεία που είχαν προνομιακή θέση και μεταχείριση στη φάση της πραγματικής και εικονικής ευημερίας, δηλαδή τη φάση της ήπιας λεηλασίας. Εκπλήσσεται κανείς από το φανατισμό και την ομοιομορφία των «εγγράμματων» που, βασιλικότεροι του βασιλέως, στηρίζουν τις αδικίες, τις λεηλασίες και τους πολέμους, στη Δύση και στην Ελλάδα.
Το νεοφασιστικό κίνημα, βαθιά καπιταλιστικό και αυταρχικό από τη φύση του, ανέλαβε να εκτρέψει την κοινωνική αντίδραση και να χτίσει κυματοθραύστες προκειμένου να προστατεύσει όχι τους αναλώσιμους πολιτικούς, αλλά το πολιτικό σύστημα. Οι μετανάστες προσφέρονται εύκολα για να ξεσπάει πάνω τους και να αμβλύνεται η οργή των θυμάτων της πολιτικής της ολιγαρχίας. Παράλληλα, το σύστημα, από το άλλο άκρο της «γκάμας» του, ενεργοποιεί εφεδρείες για να δημιουργήσει γύρω του ένα πρόσθετο τείχος ασφαλείας, όχι από σβάστικες, ρόπαλα και σιδερογροθιές, αλλά από γραφιάδες, διανοούμενους και καλλιτέχνες που αναλαμβάνουν να ωραιοποιούν την καταστροφή, να αθωώνουν ενόχους, να ενοχοποιούν αθώους και να απαξιώνουν με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο την αντιπολίτευση. Με διαβαθμίσεις και ιδιαιτερότητες, αυτό συμβαίνει σχεδόν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, ακόμα και σ’ αυτές που μέχρι στιγμής απειλούνται μόνο από τη γενικότερη κρίση και όχι από εσωτερική κατάρρευση, προς το παρόν. Για την Αμερική, ούτε συζήτηση. Η «δημοκρατία» της είναι πλέον εντελώς εικονική.
Αυτές οι εφεδρείες του γραπτού και προφορικού λόγου προέρχονται κυρίως από το χώρο που κάποτε προσδιοριζόταν από την ετικέτα «προοδευτικός», στον οποίο συμπεριλαμβάνονταν πολιτικοί, διανοούμενοι, επιστήμονες, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες και γενικώς άνθρωποι που είχαν μια μεγαλύτερη σχέση με τα γράμματα και τις τέχνες, ιδίως με τις κοινωνικές επιστήμες, την εκπαίδευση, το βιβλίο, τη μουσική, το θέατρο, τις εφημερίδες, την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, αλλά και με τα κόμματα και τις οργανώσεις που εμφανίζονταν ως φορείς της οικολογίας, των σοσιαλιστικών ιδεών και των αστικοδημοκρατικών θεσμών.
Από καιρό, αυτός ο «χώρος» των εγγράμματων είχε αρχίσει να αποσυντίθεται αφενός με απογοητεύσεις και αποσύρσεις των ιδεολόγων και αφετέρου με εξαγορές και ενσωματώσεις των συμφεροντολόγων.
Είναι εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, οι «εγγράμματοι» που δουλεύουν φουλ για να διασώσουν το σάπιο σύστημα από την ολοκληρωτική κατάρρευσή του. Αρκεί να ανοίξει κανείς τις εφημερίδες και να δει πόσοι δημοσιογράφοι, συγγραφείς, πανεπιστημιακοί και επιστήμονες έχουν επιστρατευτεί υπέρ της κυβέρνησης και των κομμάτων που ασκούν τη διακυβέρνηση της χώρας τουλάχιστον από το 1974 μέχρι σήμερα και ευθύνονται εις ολόκληρον και εξ αδιαιρέτου για τον πρωτοφανή καταποντισμό της Ελλάδας.
Πρόκειται περί φαινομένου που αξίζει να μελετηθεί όχι μόνο πολιτικά, κοινωνικά και πολιτισμικά, αλλά και ψυχολογικά. Ποιοι και πόσοι παράγοντες επενεργούν για να γίνει ένας «εγγράμματος», ένας «μορφωμένος», πολιτικός και ιδεολογικός υπερασπιστής του Σαμαρά, του Βενιζέλου, του Πάγκαλου, του Στουρνάρα, του Χατζηδάκη, του Γεωργιάδη, του Βορίδη, του Μπαλτάκου, της Βούλτεψη, του Κρανιδιώτη, του Λαζαρίδη, του Μητσοτάκη και όλου του συμφύρματος που μετατρέπει τη χώρα σε χαβούζα της Ευρώπης; Τι είδους άνθρωποι-υπάνθρωποι είναι όλοι αυτοί που τάσσονται υπέρ του ξεπουλήματος κάθε νευραλγικού στοιχείου της χώρας, όπως η ενέργεια και οι επικοινωνίες, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια, στους ξένους τοκογλύφους; Που επικροτούν την καταπάτηση του αιγιαλού και την τσιμεντοποίησή του; Που αποδέχονται το κλείσιμο των νοσοκομείων και την εξομοίωση των ιδιωτικών κολεγίων με τα δημόσια πανεπιστήμια; Που συναινούν στην παραβίαση του Συντάγματος και την αχρήστευση της Βουλής; Που αδιαφορούν για τη φτώχεια και την απελπισία εκατομμυρίων ανθρώπων; Που συγκαλύπτουν τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα και προωθούν τα συμφέροντα των εργολάβων; Που υποθάλπουν την κατάλυση της κυριαρχίας της χώρας και την εκ νέου αποικιοποίησή της;
Από πού βγήκαν όλα αυτά τα τέρατα;
Αυτή η έκρηξη απανθρωπιάς και υποτέλειας αποτελεί άλλη μία ένδειξη ότι, η Αριστερά έχασε σταδιακά μεγάλο μέρος της επιρροής της στο πεδίο του πολιτισμού. Όχι μόνο γιατί πολλοί αυτομόλησαν, αλλά και γιατί πολλοί από τους υπόλοιπους που δεν εξαγοράστηκαν ζάρωσαν και απείχαν. Η κουλτούρα της Δεξιάς νίκησε κατά κράτος. Συγκεκριμένη και αναμφισβήτητη απόδειξη είναι η άνοδος του φασισμού και του εθνικισμού. Γενικότερα, η επικράτηση των κοινωνικών προτύπων της Δεξιάς. Η κυριαρχία των πολιτιστικών της προϊόντων και των πολιτισμικών της μοντέλων. Είναι ο καταναλωτικός τρόπος ζωής, η ανισότητα και ο ανταγωνισμός μέχρι την τελική εξόντωση του άλλου, η αναστροφή των κριτηρίων περί καλού και κακού και η σύγχυση του ωραίου με το άσχημο.
Είναι τόσα πολλά τα σημεία διεμβολισμού που κανένας δεν έμεινε ανεπηρέαστος, των αντιφρονούντων συμπεριλαμβανομένων. Σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, απαλλοτριώθηκε η σοσιαλδημοκρατία, αμαυρώθηκε ο υπαρκτός σοσιαλισμός και η Αριστερά προσβλήθηκε από ηττοπάθεια, γραφειοκρατία, διασπάσεις και αυτομολίες. Όλα τα μεγάλα κάστρα της Αριστεράς αλώθηκαν από τη Δεξιά. Και είναι τόσο ισχυρή αυτή η άλωση που χειραγωγεί τους πολίτες ακόμα και σε συνθήκες οξύτατης κρίσης.
Τις τελευταίες δεκαετίες, έμεινε πολύ πίσω η Αριστερά στη διαχείριση των ζητημάτων που αφορούν τον πολιτισμό. Ενώ έχει κατά κανόνα προοδευτικές θέσεις, συχνά-πυκνά, δεν έχει το σθένος ή τον τρόπο να τις υποστηρίξει. Κι όταν ζορίζεται υποχωρεί από τις αρχές και τις αξίες της. Δεν είναι ξεκομμένο, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε πίσω ατάκτως με την τσιγγάνα Σαμπιχά Σουλεϊμάν υποκύπτοντας σε πολιτικές σκοπιμότητες τοπικής εμβέλειας. Αντιθέτως, η συντηρητική καθολική Αυστρία δεν κώλωσε να εκπροσωπηθεί σε παγκόσμια κλίμακα, μέσω Γιουροβίζιον, από την τρανσέξουαλ Κοντσίτα Βουρστ, την οποία υπερψήφισαν πανηγυρικά εκατομμύρια πολίτες απ’ όλη την ευρωπαϊκή επικράτεια, οι Έλληνες από τους πρώτους.
Η Αριστερά δεν έχει ούτε το ΝΑΤΟ, ούτε την τηλεόραση, ούτε τις τράπεζες, ούτε τις κυβερνήσεις της Ευρώπης στο πλευρό της. Εάν δεν έχει και τον πολιτισμό με το μέρος της, πώς θα ευδοκιμήσει;
Υπάρχουν στην Ελλάδα, όπως και σε όλη την Ευρώπη, δυνάμεις, άτομα και συλλογικότητες, που αντιστέκονται όχι μόνο στα οικονομικά μέτρα, αλλά και στα πεδία του πολιτισμού, της παιδείας και του περιβάλλοντος. Αλλά ακόμα με περιορισμένη εμβέλεια. Εάν αυτές οι δυνάμεις δεν πολλαπλασιαστούν, δεν αναδειχτούν και δεν αντεπιτεθούν, τα κάστρα δεν ξανακερδίζονται.
Αξούριστος,
Γκαούρ
