Το τερατώδες στο φασισμό δεν είναι ειδικά ο αντισημιτισμός
Του Γιώργου Τσίπρα
Αναφερόμενος σε προκήρυξη που μοιράστηκε στο Ντονέτσκ και καλούσε τους Εβραίους να δηλωθούν στις Αρχές, ο Αμερικανός υπουργός Κέρι δήλωσε: «Το έτος 2014, μετά από τόσο δρόμο, μετά από όλο αυτό το ταξίδι της Ιστορίας, αυτό είναι ανυπόφορο, είναι τερατώδες. Είναι παραπάνω από απαράδεκτο»1.
Η αντισημιτική προκήρυξη ήταν εμφανής προβοκάτσια – τη χαρακτήρισε έτσι η ίδια η τοπική εβραϊκή κοινότητα. Τους προηγούμενους μήνες υπήρξαν δεκάδες κρούσματα αντισημιτισμού σε όλη την Ουκρανία, με δράστες πολιτικές δυνάμεις που πρωτοστάτησαν στη Μαϊντάν. Οι ΗΠΑ, η Δύση και το Ισραήλ σιώπησαν εντυπωσιακά – αλλά όχι αναπάντεχα.
Στο Κίεβο, μαζί με τις φιλοδυτικές δυνάμεις, ήρθαν στα πράγματα και δυνάμεις ανοιχτά φασιστικές, φιλοχιτλερικές με αντισημιτικές διαθέσεις, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά στο χώρο της Ευρώπης μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήρθαν με την ώθηση της Δύσης και ιδιαίτερα των ΗΠΑ. Αν υπάρχει κάτι τερατώδες, αυτό είναι καταρχήν η νεκρανάσταση του χιτλερισμού και όχι ο αντισημιτισμός που αποτελούσε ιδιαίτερη πτυχή του. Φαίνεται πως για τις ΗΠΑ και τη Δύση, ακόμη και ο φιλοχιτλερισμός μπορεί να είναι ανεκτός αρκεί να αποκηρύσσει τον αντισημιτισμό. Λες και αυτό που τον κάνει τερατώδη είναι ειδικά ο αντισημιτισμός, ενώ χωρίς αυτόν γίνεται ανεκτή πολιτική δύναμη, ίσως και φίλια.
Η υποκρισία του αντι-«αντισημιτισμού»
O Abraham Foxman, διευθυντής της Anti-Defamation League (Ένωση για την Καταπολέμηση του Αντισημιτισμού) οργανισμού του φιλο-ισραηλινού λόμπι στις ΗΠΑ, δήλωνε πρόσφατα ότι «η Ουκρανία ήταν από εκείνα τα μέρη όπου τοπικές δυνάμεις έπαιξαν κρίσιμο ρόλο στη δολοφονία χιλιάδων Εβραίων στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου», συμπληρώνοντας ότι αυτές οι δυνάμεις «δεν έχουν σε καμιά περίπτωση εξαφανιστεί από την Ουκρανία» και ότι «κατά τους πρόσφατους μήνες έχουν λάβει χώρα μια σειρά αντισημιτικά περιστατικά και υπάρχουν τουλάχιστον δυο κόμματα, το Σβόμποντα και ο Δεξιός Τομέας, που έχουν στο εσωτερικό τους ακραίους εθνικιστές και αντισημίτες».
Τούτων δοθέντων, ο Foxman καταλήγει στο εξής εξωφρενικό: «Συνιστά καθαρή δημαγωγία από την πλευρά της Ρωσίας να επικαλείται το μπαμπούλα του αντισημιτισμού στη διαμάχη για την Ουκρανία» και «θα ήταν σωστό να υποστηρίξει κανείς ότι υπήρχε περισσότερος αντισημιτισμός στο Κίνημα Occupy Wall Street απ’ ό,τι έχουμε δει μέχρι σήμερα στην επανάσταση που λαμβάνει χώρα στην Ουκρανία»!
Ο δε πρεσβευτής του Ισραήλ στο Κίεβο, μετά από συνάντησή του με τον ηγέτη του Δεξιού Τομέα, διαβεβαίωνε ότι «ο Ντμίτρι Γιάρος υπογράμμισε πως ο Δεξιός Τομέας θα εναντιωθεί σε κάθε ρατσιστικό φαινόμενο, και ιδιαίτερα τον αντισημιτισμό»…
Δεν υπάρχει πιο καθαρή εκδήλωση της υποκρισίας του αντι-«αντισημιτισμού» που εκπορεύεται από ορισμένα δυτικά κέντρα. Γνωρίζαμε ότι αυτό που συνήθως αποκαλούν «αντισημιτισμός» αυτά τα κέντρα δεν είναι παρά η αντίθεση σε πολιτικές του Ισραήλ. Γίνεται τώρα επίσης φανερό ότι η ευαισθησία τους στον αληθινό αντισημιτισμό είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Απέναντι στην πιο έξαλλη έξαρση αντισημιτισμού μέσα στην καρδιά της Ευρώπης, η σιωπή τους ήταν χαρακτηριστική.
Υπάρχουν ρατσισμοί χειρότεροι από τον αντισημιτισμό
Συγκρινόμενος με άλλες κατηγορίες ρατσισμού διεθνώς, ο αντισημιτισμός είναι περιορισμένος. Ακόμη και ανάμεσα στα εκατομμύρια των οπαδών του Τζιχαντισμού, που κατεξοχήν στοχοποιεί το Ισραήλ, ο αντισημιτισμός με την έννοια του ρατσισμού είναι η εξαίρεση. Αντίθετα, είναι πολλαπλάσια τα αντισημιτικά κρούσματα που προέρχονται από νεοφασιστικά μορφώματα του Πρώτου Κόσμου, αν και αφορούν συντριπτικά μικρότερο «κοινό» από αυτό του Τζιχαντισμού. Η έξαρση αντισημιτισμού τα τελευταία χρόνια σχεδόν ταυτίζεται με την άνοδο της Ακροδεξιάς. Στο μεταξύ, μεγάλο τμήμα της τελευταίας έχει αποποιηθεί από τις ιδεολογικές της αποσκευές ειδικά τον αντισημιτισμό, προκειμένου να «επανενταχθεί» στον Δυτικό Κόσμο. Αλλά δεν αποποιείται τον αντικομμουνισμό, το ρατσισμό απέναντι στους ξένους και στους Ρομά κ.λπ.
Αναμφίβολα, η ιστορική εμπλοκή του αντισημιτισμού στη ναζιστική θηριωδία τον βαρύνει με ιδιαίτερο ιστορικό φορτίο. Ωστόσο, η σύγχρονη ανύψωσή του σε κάτι απόλυτα ξεχωριστό, στο πιο επονείδιστο -τάχα- είδος ρατσισμού, ίσως κάτι χειρότερο και από το φασισμό, καταλήγει να εξαγνίζει τον ίδιο το φασισμό και το ρατσισμό (πρώτα απ’ όλα ενάντια στους Άραβες της Παλαιστίνης). Στη Συρία οι σύγχρονοι διωγμοί και η εθνική κάθαρση των Χριστιανών από σαλαφιστές, με αποτέλεσμα εκατομμύρια Χριστιανών να είναι πρόσφυγες, συνιστά έγκλημα πολύ μεγαλύτερων διαστάσεων από όλα μαζί τα διεθνή κρούσματα αντισημιτισμού. Το ίδιο και ο ρατσισμός ενάντια σε μετανάστες και τσιγγάνους στην Ευρώπη, με τους τελευταίους να έχουν επίσης γνωρίσει το δικό τους ολοκαύτωμα από τους ναζί. Ο κατάλογος με κατηγορίες ρατσισμών μαζικότερων και πιο φονικών από το σύγχρονο αντισημιτισμό, είναι μακρύς.
1. Να σημειωθεί, ωστόσο, ότι η πρόσφατη αναφορά Κέρι στο Ισραήλ ως «κράτος-απαρτχάιντ» και η αντίθεσή του στην απαίτηση του Τελ Αβίβ για αναγνώριση «εβραϊκού κράτους» από τους Παλαιστίνιους, σηματοδοτεί μια διαφοροποίηση της κυβέρνησης Ομπάμα στο Παλαιστινιακό.
Από την αποσιώπηση στην προνομοποίηση
Μέχρι τη δεκαετία του ’60 και πριν οι ΗΠΑ υιοθετήσουν το Ισραήλ, οι αναφορές στο Ολοκαύτωμα των Εβραίων θεωρούνταν στη Δύση «ύποπτες» κομμουνιστικής προπαγάνδας, για μια σειρά λόγους. Το Ισραήλ τότε σεβάστηκε εκείνη τη δίαιτα ιστορικής μνήμης. Όπως σεβάστηκε και τη μη καταδίωξη χιλιάδων ναζί εγκληματιών πολέμου που φυγαδεύτηκαν στη Δύση ή και παρέμειναν ατιμώρητοι στη Γερμανία, που δεν αποναζικοποιήθηκε ποτέ. Η απαγωγή και δίκη του ναζί Άιχμαν στο Ισραήλ το 1962 έμοιαζε περισσότερο με «ξεκάρφωμα».
Αντεστραμμένη συνέχεια εκείνης της σιωπής και δίαιτας είναι ο σημερινός φωνακλάδικος αντι-«αντισημιτισμός». Τότε η Δύση εξυπηρετούνταν με την υποβάθμιση του Ολοκαυτώματος των Εβραίων, τώρα εξυπηρετείται με την ανιστόρητη προβολή του. Το εβραϊκό ολοκαύτωμα βρίσκεται πια σε περίοπτη ιστορική θέση, αλλά αποσπασμένο από το πλαίσιο του φασισμού και την όλη ναζιστική θηριωδία μέσα στην οποία έλαβε χώρα, σαν ο Χίτλερ και ο γερμανικός φασισμός να είχαν βασική αποστολή την εξόντωση των Εβραίων, και σαν ο αντισημιτισμός να είναι το μείζον, ένα έγκλημα καθοσιώσεως, χειρότερο από τον ίδιο το φασισμό. Έτσι, ο νεοναζί Γιάρος αποκηρύσσει τον αντισημιτισμό και είναι περίπου όλα καλά. Ανυπόφορος ιστορικός εκλεκτικισμός, επικίνδυνη πολιτική άποψη, σχεδόν… τερατώδης.
