Το ζήτημα δεν είναι αν ο Δραγασάκης θεωρεί ότι η κρίση είναι δική μας, αλλά πώς εννοεί την ανάπτυξη ο ΣΥΡΙΖΑ. Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Η κυβέρνηση έχει ένα σαφές μοντέλο, το νεοφιλελεύθερο. Κατά περιόδους ο καπιταλισμός με αυτό ή άλλο, προηγούμενο, μοντέλο καταστρέφει τους μικρομεσαίους. Ωστόσο οι μικροαστοί αναπαράγονται, είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που τους εκτρέφει αναπόδραστα, το είχε σημειώσει και ο Λένιν. Η ελληνική οικονομία, όπως άλλωστε η γαλλική, η ιταλική αλλά και άλλες οικονομίες στην Ε.Ε., βασίζεται στον μικρό αγρότη παραγωγό και στη μικρή ιδιοκτησία στον εμπορικό τομέα.
Όταν ο Καραμανλής έτρεχε ανά την Ευρώπη για να βάλει τη χώρα μας στην τότε ΕΟΚ, οι Ευρωπαίοι ιθύνοντες εξέφραζαν τη δυσφορία τους για τρία πράγματα: το μεγάλο αριθμό των ελεύθερων επαγγελματιών, τον τεράστιο όγκο της ιδιοκατοίκησης και το μέγεθος της ελληνικής ναυτιλίας. Το δυο πρώτα ενοχλούσαν διότι αυτοί που έχουν δική τους δουλειά και δικό τους σπίτι είναι σχετικά απείθαρχοι, μη ελεγχόμενοι, είναι αφεντικά του εαυτού τους. Τα μνημόνια τους καταρράκωσαν. Όλοι οι άλλοι ήταν τα αναπόφευκτα, αλλά παράπλευρα, θύματα. Το κύριο ήταν το εγχώριο αλλά και το ξένο κεφάλαιο να απορροφήσει τον πλούτο που είχαν συγκεντρώσει στα χέρια τους οι μικρομεσαίοι. Αυτοί είναι ο στόχος και σε όλη την Ευρώπη, είναι ο στόχος του νεοφιλελευθερισμού. Έτσι ώστε να εξαερωθεί και η πολιτική δύναμη που αποκτούσαν ή διεκδικούσαν οι μικρομεσαίοι, αναπόφευκτη συνέπεια του αριθμητικού όγκου τους και της οικονομικής τους ισχύος. Αν μιλάμε για ταξικό περιεχόμενο των μνημονίων, είναι ακριβώς αυτό.
Ο χαρακτήρας της σύγκρουσης
Το λεπτό αλλά σαφές σημείο είναι ότι την πρωτοβουλία, τη διεκπεραίωση και το όφελος από όλη αυτή την ιστορία ανέλαβε ένα κράτος, το ισχυρότερο στην Ε.Ε., η Γερμανία. Η ευρωπαϊκή ελίτ υποστηρίζει ασφαλώς τη γερμανική πολιτική και έτσι η Μέρκελ αισθάνεται ασφαλής. Άλλωστε, ένα μεγάλο μέρος αυτής της ελίτ έτρεφε αγαθά αισθήματα για τον Χίτλερ. Θεωρώντας, προφανώς, ότι είναι επωφελές να υπάρχει μια ισχυρή διεύθυνση της Ευρώπης, κάτι που ισχύει και σήμερα. Η ουσία είναι ότι δεν μπορούμε να μιλάμε μόνο για τον ταξικό χαρακτήρα της νέας τάξης πραγμάτων, για το νεοφιλελεύθερο χαρακτήρα της. Δεν μπορούμε, από τη στιγμή που ο προφανής, ορατός πρωταγωνιστής αυτής της πολιτικής δεν είναι κάποια εθνική τάξη, δεν είναι εσωτερική υπόθεση ενός ή περισσότερων κρατών, αλλά είναι ένα κράτος που υποτάσσει άλλα, για την ώρα τις χώρες του Νότου της Ε.Ε. Το γεγονός ότι υπάρχει έξωθεν επιβολή εμπλέκει αξεδιάλυτα την ταξική σύγκρουση με την επιβουλή κατά της χώρας, του έθνους. Με απλά λόγια, όποιος δεν μιλάει για τον εθνικό χαρακτήρα της σύγκρουσης, βρίσκεται σε αδυναμία, του λείπει ένα πόδι, είναι κουτσός.
Το αν υπερέχει ο ταξικός (κοινωνικός) χαρακτήρας έναντι του εθνικού έχει απλή απάντηση: αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στην άνοδο της Ακροδεξιάς και του ευρωσκεπτικισμού – δεν ταυτίζονται. Αφού η Ε.Ε., με την επικυρίαρχη Γερμανία, εκπροσωπεί τους «κακούς», ο κόσμος στρέφεται στο μόνο καταφύγιο που γνωρίζει, στην πατρίδα του. Δεν είναι και τόσο δύσκολο να το καταλάβουμε. Το ότι η Ακροδεξιά στην Ελλάδα χαιρετά ναζιστικά και θαυμάζει τη σβάστικα, σύμβολα των Γερμανών κατακτητών, επιβεβαιώνει ασφαλώς το ψευδεπίγραφο του εθνικισμού της. Αλλά, αντίστροφα, αποκαλύπτει και πόσο εθελοτυφλεί η Αριστερά όταν σιωπά για την ανάγκη υπεράσπισης του έθνους κάνοντας δυσπρόσιτα τα πολύ εύκολα.
Τι είδους Οικονομία θέλουμε
Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι αν ο Δραγασάκης θεωρεί ότι η κρίση είναι δική μας (και όχι και των ξένων ή πρωτίστως των ξένων) αλλά πώς εννοεί την ανάπτυξη ο ΣΥΡΙΖΑ, άμα γίνει κυβέρνηση. Θα ακολουθήσει π.χ. το γαλλικό παράδειγμα που κατάφερε να συγκροτήσει από τους μικρομεσαίους αγρότες μια βαριά αγροτική βιομηχανία ή τι; Διότι, βεβαίως, ο πατριωτισμός δεν είναι κούφια λόγια, έπαρση σημαίας και ξύλο στους μετανάστες. Ούτε, όμως, είναι «Ναι» στα διάφορα Σχέδια Ανάν για την Κύπρο με την ξεδιάντροπη πλέον στήριξη κάποιων, γνωστών και δακτυλοδειχτούμενων, της καθ’ ημάς Αριστεράς. Ο πατριωτισμός στηρίζεται σε σαφή αντίληψη ανάπτυξης, τέτοια που να στηρίζει την ανεξαρτησία του έθνους. Χρειάζεται η γνώση ποιοι πλήττονται ποιοι ωφελούνται, σε ποιες ταξικές συμμαχίες οδηγούν. Διότι, ανεξάρτητα από το ποιος φταίει, (μόνο) εμείς ή οι άλλοι, το ερώτημα είναι ποιοι πρέπει να ενισχυθούν, τι είδους Οικονομία θέλουμε, τι πρέπει να γίνει άμεσα, μεσοπρόθεσμα και αργότερα. Ο κόσμος ξέρει καλά ότι επιστροφή δεν υπάρχει, είναι βλαπτική για όλους. Ποια, λοιπόν, είναι η πρόταση;
Η ναυτιλία ήταν στόχος επειδή οι Ευρωπαίοι δεν θέλουν μια τόσο μικρή χώρα, όπως η Ελλάδα, να έχει τόση διεθνή ισχύ. Η Αριστερά έχει μάλλον πλήρη άγνοια του χώρου, αν κρίνει κανείς από το ότι βλέπει μόνο τη δυστροπία των εφοπλιστών να καταβάλουν φόρους. Οι Ιταλοί απάλλαξαν (τη δεκαετία του ’60) τις μεγάλες βιομηχανίες από τους φόρους, με αντάλλαγμα να φτιάξουν τις μεγάλες «αυτοστράντες» (εθνικές οδούς), καμάρι και σήμερα της χώρας. Η εξουσία θέλει, πριν από όλα, φαντασία. Φοροεισπράκτορας μπορεί να είναι ο καθένας, όπως η σημερινή κυβέρνηση.
