Από τον Μάιο 2010 στον Μάιο 2014, η λαϊκή διαθεσιμότητα σε κρίσιμη καμπή
Του Γιώργου Παπαϊωάννου
Τέσσερα χρόνια συμπληρώνονται από την πρώτη ογκώδη διαδήλωση (5 Μάη 2010) στη Βουλή και την ψήφιση του πρώτου Μνημονίου (6 Μάη 2010). Ο Μάιος έμελλε να είναι ένας μήνας που σημάδεψε αυτή την τετραετία.
Την επόμενη χρονιά, στις 25 Μάη 2011, ξεκινούν οι παλλαϊκές συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα και όλες τις πλατείες της χώρας. Το κίνημα της πλατείας ή των αγανακτισμένων, όπως ονομάστηκε, ήταν κορυφαίας σημασίας γεγονός και συγκλόνισε την πολιτική ζωή της χώρας. Κυρίως, έφερε στο προσκήνιο κορυφαία αιτήματα της λαϊκής πλειοψηφίας και συγκεκριμένα την κατάργηση του μνημονιακού καθεστώτος, την πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου, τη ριζική αλλαγή του πολιτικού συστήματος και την απαλλαγή από το πουλημένο πολιτικό προσωπικό («Ουστ»), την πραγματική Δημοκρατία, την Ανεξαρτησία. Οι παραδοσιακές πολιτικές πρακτικές, αλλά και ο πολιτικός λόγος που μέχρι τότε κυριαρχούσε, τόσο στα συνδικάτα όσο και στα κόμματα της Αριστεράς, δεν είχε καταφέρει, είτε γιατί δεν ήθελε είτε γιατί δεν μπορούσε, να εκφράσει τις διαθέσεις που ήρθαν στο προσκήνιο μόνο μέσα από τη μαζική κινητοποίηση εκατομμυρίων ανθρώπων.
Τον επόμενο Μάη (2012), διεξάγονται εκλογές στη χώρα. Έχουν μεσολαβήσει, τον Οκτώβρη του 2011, οι μαζικές διαμαρτυρίες στις παρελάσεις, η εξαγγελία του περιβόητου δημοψηφίσματος του Γ. Παπανδρέου και τελικά η πτώση της κυβέρνησής του και η συγκρότηση της κυβέρνησης Παπαδήμου.
Οι εκλογές, συμπτωματικά, θα διεξαχθούν στις 6 Μάη 2012, ημερομηνία στην οποία δύο χρόνια πριν η Βουλή είχε ψηφίσει το πρώτο Μνημόνιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας γενικά υποστηρίξει τις κινητοποιήσεις της προηγούμενης περιόδου και παίρνοντας την ευθύνη να τις εκφράσει μέσα από το στόχο μιας κυβέρνησης που θα καταργήσει τα μνημόνια, εκτινάσσεται στη δεύτερη θέση στις εκλογές. Εκλογές που θα καταγράψουν την τιμωρία των μνημονιακών κομμάτων και θα ανατρέψουν το πολιτικό σκηνικό. Από τη Βουλή που θα προκύψει, δεν σχηματίζεται κυβέρνηση και η χώρα θα οδηγηθεί σε δεύτερες εκλογές, τον Ιούνη 2012. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα φτάσει στο 27% αλλά η Νέα Δημοκρατία, με μικρό προβάδισμα, θα καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση (με ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ) η οποία, με δικομματική –από το καλοκαίρι 2013– στήριξη, επιβιώνει μέχρι σήμερα.
Θα λέγαμε λοιπόν, σχηματικά, ότι από το 2010, ο Μάιος του 2013 θα είναι ο μόνος χωρίς σημαντικά και καθοριστικής σημασίας γεγονότα. Το 2013 θα είναι μια χρονιά που θα καταγράψει μια σημαντική καμπή στη λαϊκή κινητικότητα. Είναι φανερό ότι αυτό που θα ονομάζαμε πνεύμα της «πλατείας», του «Ουστ!», η ανάγκη μιας μαζικής εισβολής του λαού στα πολιτικά πράγματα, ενός σαρώματος του πολιτικού συστήματος, δυσκολεύεται να εκφραστεί. Η κατάσταση είναι διαφορετική από ό,τι λίγα χρόνια πριν και οι απαιτήσεις μεγαλύτερες. Δεν αρκούν σήμερα οι εξαγγελίες κατάργησης των μνημονίων και, όπως έχει διατυπωθεί ξανά, απαιτούνται πιο σύνθετες και πειστικές απαντήσεις.
Ακόμα μία σύμπτωση: Οι ευρωεκλογές διεξάγονται φέτος στις 25 Μαΐου. Ακριβώς τρία χρόνια μετά την πρώτη αυθόρμητη συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος το 2011. Σημαίνει κάτι αυτό; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα οδηγούσε και σε μια αντίστοιχη στάση.
