του Γιώργου Ι. Βοϊκλή
Από τη στήλη παρεν…θέσεις
Θυμάμαι ότι στα χρόνια της δικτατορίας τα αισθήματα που πάλευαν μέσα μας ήταν απ’ τη μια ο θυμός, η οργή και η αγανάκτηση για την βάναυση καταπάτηση των δημοκρατικών, πολιτικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων μας, κι απ’ την άλλη η θλίψη και η ντροπή για τα γελοία πρόσωπα που μας κυβερνούσαν, αλλά και για την παθητική στάση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Για τους συντρόφους μας στους αγώνες των οικοδόμων της περιόδου 1963-66 που έγιναν εργολάβοι, απόχτησαν δικό τους διαμέρισμα, Ι.Χ. και εξοχικό και διασκέδαζαν στα σκυλάδικα.
Το ίδιο αισθάνομαι και τώρα. Θυμό, οργή και αγανάκτηση για τα μνημόνια, τις νομοθετικές πράξεις και τις υπουργικές αποφάσεις, για την ανάλγητη εφαρμογή τους και για τις συνέπειές τους. Θλίψη και ντροπή για την απώλεια της εθνικής μας αξιοπρέπειας μπροστά στους υπαλλήλους της τρόικας, απ’ τους οποίους περιμένουμε την έγκριση για κάθε μας βήμα, για τον θίασο ποικιλιών της κυβέρνησης των Σαμαρά-Βενιζέλου, για τους 151 βουλευτές που τους στηρίζουν, για τις υπογραφές του Κάρολου Παπούλια και για τα «παπαγαλάκια» που επαναλαμβάνουν σε όλα τα μέσα τη γελοία προπαγάνδα τους.
Αλλά και για μερικούς συντρόφους από τα παλιά, που -για ποιο λόγο άραγε;- εξευτελίζονται καθημερινά τσαλαβουτώντας στο βόθρο της «Ελιάς», προκειμένου εξασφαλίσει η συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ τους 180 βουλευτές της εκλογής προέδρου, ώστε να παρατείνει άλλα δύο χρόνια τη ζωή της, για να μπορέσει να ολοκληρώσει το καταστροφικό της έργο.
Αιδώς Αργείοι.
