Η εκδήλωση τιμής στον Ευτύχη Μπιτσάκη οργανώθηκε από τη Λέσχη «Δρόμοι Φιλίας και Πολιτισμού», μια μεγάλη παρέα, που ξεκίνησε μέσα από τη ραδιοφωνική μου εκπομπή Στο Κόκκινο. Μία νέα συλλογικότητα, η οποία μεγαλώνει συνεχώς από εξαίρετους ανθρώπους, υψηλού επιπέδου, συναισθηματικού και μορφωτικού, απλούς ανθρώπους, οι οποίοι θέλουν να καταπολεμήσουν τον ατομισμό που καλλιεργείται συστηματικά στις σύγχρονες κοινωνίες και την επιβαλλόμενη από το life style μοναξιά, με έναν τρόπο δημιουργικό, αναπτύσσοντας ο καθένας τις δυνατότητες και τα ταλέντα του. Κάτι που, δυστυχώς, δεν το βρίσκουμε ούτε στους πολιτικούς φορείς, που πολλοί από εμάς είμαστε ενταγμένοι.
Ξεπερνάμε τον στενό πολιτικό λόγο αναπτύσσοντας την προσωπικότητα του ανθρώπου πολύπλευρα, γιατί εάν θέλουμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο πρέπει να αλλάζουμε τον εαυτό μας και ταυτόχρονα ο τρόπος με τον οποίο ενεργούμε να αποκαθιστά τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και ό,τι κάνουμε να λειτουργεί υποδειγματικά για τους υπόλοιπους, όχι γιατί εμείς ξέρουμε και γιατί εμείς είμαστε καλύτεροι, αλλά γιατί εμείς είμαστε αποφασισμένοι, εμείς θέλουμε να κάνουμε κάτι, να μην αφήσουμε την τύχη μας στα χέρια των άλλων. Ζούμε πολύ δύσκολες εποχές. Η χώρα καταστρέφεται παντοιοτρόπως από αυτούς οι οποίοι την κυβερνούν, από τα στενά πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, απ’ αυτήν την –θα έλεγα- συμμορία, η οποία διαμορφώνει πια τις τύχες των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο και της οποίας η πολιτική εξειδικεύεται ανάλογα με τις συνθήκες της κάθε χώρας και κυρίως με βάση τους πρόθυμους που βρίσκει σε κάθε τόπο για να εφαρμόσουν αυτές τις καταστροφικές πολιτικές.
Πρωτοβουλία της Λέσχης
Η Λέσχη μας δεν μπορεί να έχει τόσο μεγάλες φιλοδοξίες, αλλά έχει τόσο μεγάλη αγάπη γι’ αυτό το πράγμα που θέλουμε να κάνουμε, να ενωθούμε, να ξεπεράσουμε τις όποιες διαφορές, να χαλιναγωγήσουμε και τα δικά μας ατομικιστικά κουσούρια, χωρίς να καταπιέσουμε και να καταπνίξουμε τη δημιουργικότητα και την προσωπικότητά μας. Είστε, λοιπόν, όλοι ευπρόσδεκτοι σε αυτή τη Λέσχη, που δεν είναι ένα έτοιμο μοντέλο, αλλά είναι κάτι το οποίο το διαμορφώνουμε μέρα με τη μέρα, βδομάδα με τη βδομάδα. Εμείς βρισκόμαστε σχεδόν σε καθημερινή βάση αφού έχουν δημιουργηθεί αρκετές επιμέρους ομάδες. Ομάδα Ιστορίας, ομάδα Λογοτεχνίας, ομάδα Αλληλεγγύης, και μια ομάδα η οποία συντονίζει τις διάφορες δραστηριότητες. Αυτές τις μέρες ξεκινάμε τη δημιουργία ομάδας Ξεναγήσεων και Περιηγήσεων, και ήδη, η ίδια η δράση που έχει αρχίσει να αναπτύσσεται μας οδηγεί και σε άλλα μονοπάτια, δρόμους και, ελπίζω, λεωφόρους.
Είναι ενδεικτικό των διαθέσεων αυτών που συμμετέχουν, η έγνοια για Άσυλο Ανιάτων, στην Κυψέλη. Μετά από τις επισκέψεις στο εκατό ετών ίδρυμα, που πάνε να το κλείσουν πετώντας στο δρόμο 195 κατάκοιτους ανθρώπους που προέρχονται από φτωχές οικογένειες ή δεν έχουν καθόλου συγγενείς, επειδή εμείς δεν μπορούμε ούτε να τους γιατρέψουμε, ούτε να τους δώσουμε χρήματα, αλλά μπορούμε να κάνουμε τη ζωή τους λίγο πιο ευχάριστη, οργανώσαμε μια εκδήλωση με φίλους μουσικούς που προσφέρθηκαν με μεγάλη προθυμία κι από εκεί γεννήθηκε η ιδέα να φτιάξουμε εμείς μία χορωδία από μέλη της Λέσχης, η οποία θα μπορεί να πηγαίνει και να τραγουδάει για τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη από τη ζεστή παρουσία των μουσαφίρηδων. Μικρό, λεπτομέρεια, αλλά ενδεικτικό μιας προσπάθειας και μιας αγάπης για επιστροφή στην κοινωνία. Αυτά για τη Λέσχη. Επειδή δεν είναι γνωστή, είναι καινούργια, θεώρησα αναγκαίο να σας ενημερώσω για το δημιούργημά μας, που δεν είναι άσχετο με την αγωνιστική, ενωτική, ανθρώπινη φύση του τιμώμενου προσώπου.
Για τον Ευτύχη Μπιτσάκη
Είμαστε ευτυχείς που έχουμε ανάμεσά μας έναν άνθρωπο, που είναι μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του Ελληνισμού. Ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ο Ευτύχης Μπιτσάκης συνοψίζει όλα αυτά που εμείς αγαπάμε, όλα αυτά για τα οποία παλεύουμε και αποτελεί ένα από τα φωτεινά παραδείγματα, που από τα παιδικά μας χρόνια μάς παρακίνησαν, μας ενθάρρυναν, διαμόρφωσαν τους χαρακτήρες μας, για να πάρουμε μέρος κι εμείς στους αγώνες, με την ελπίδα να δημιουργήσουμε μία κοινωνία διαφορετική, μία κοινωνία ανθρώπινη. Στο χώρο της Αριστεράς υποστηρίζουμε ότι αυτό που έχει σημασία είναι η πολιτική γραμμή, η ιδεολογία, η θεωρία, το σύνολο, ο λαός. Βεβαίως, όλα αυτά έχουν τεράστια σημασία, αλλά, μερικές φορές, έχουμε την τάση να υποτιμούμε τα πρόσωπα, γιατί λέμε δεν πρέπει να είμαστε προσωπολάτρες, να αναδεικνύουμε τα πρόσωπα. Αλλά, θυμάμαι πώς μεγαλώσαμε και πώς διαμορφώσαμε τη δική μας αγωνιστική πτυχή, το χαρακτήρα και τις αντιλήψεις μας.
Στη συγκλονιστική δεκαετία του ’60, έφηβοι ακόμα, θαυμάζαμε πάρα πολύ τους ανθρώπους που πρωταγωνιστούσαν στα κινήματα σε όλο τον κόσμο. Εύκολα έρχονται στο μυαλό μου τα ονόματα του Σαμόρα Μασέλ στη Μοζαμβίκη, του Αμιρκάλ Καμπράλ στο Πράσινο Ακρωτήρι, του Πατρίς Λουμούμπα στο Κονγκό, του Χο Τσι Μινχ στο Βιετνάμ, του Μάο Τσε Τουνγκ στην Κίνα. Από την Αμερική θαυμάζαμε ακτιβιστές σαν τον Μάλκολμ Χ και τον Χιούι Νιούτον και στην Ευρώπη διαβάζαμε τον Ζαν Πωλ Σαρτρ και την Σιμόν Ντε Μποβουάρ. Είχαμε, όμως, και τους δικούς μας ήρωες που θαυμάζαμε. Όχι μόνο τον Κάστρο και τον Τσε Γκεβάρα. Είχαμε τον Μπελογιάννη και τον Άρη, και τους πολλούς άγνωστους που πολέμησαν τους Γερμανούς, ανέβηκαν στα βουνά, πάλεψαν για τη Δημοκρατία, την Ελευθερία και την Ανεξαρτησία, χωρίς ποτέ να αναζητήσουν κάποια ιδιαίτερη αναγνώριση ή κάποια θέση ή κάποια αμοιβή.
Σαν τη θεία μου τη Χριστίνα, στην Κοκκινιά, που ήταν πρόσφυγας, έφυγε από τη Μικρά Ασία με την ανταλλαγή των πληθυσμών, ήρθε εδώ, καπνεργάτρια, κομμουνίστρια και χριστιανή ταυτόχρονα, η οποία δούλευε στο εργοστάσιο το πρωί και το απόγευμα έφτιαχνε κουρελούδες στον αργαλειό, για να συμπληρώσει το μικρό μισθό που έπαιρνε απ’ τη φάμπρικα. Ακόμα και οι γονείς μου, που ξεριζώθηκαν από την Κωνσταντινούπολη και έφυγαν κακήν κακώς μετά τα Σεπτεμβριανά του ’55, ήρθαν σε μία χώρα που δεν ήταν ιδιαίτερα φιλόξενη, κανείς δεν νοιαζόταν, για να αρχίσουν ηρωικά από το μηδέν. Συναντήσαμε τότε, την ίδια αδιαφορία που συναντούν οι Έλληνες που ήρθαν από τη Μαύρη Θάλασσα ή οι Έλληνες που βρίσκονται στην Ουκρανία.
Κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, με τόσους κινδύνους, και όμως, η καθεστηκυία τάξη, όχι μόνο δεν νοιάζεται, δεν έχει ένα σχέδιο να τους συμπαρασταθεί, αλλά έκανε ό,τι μπορούσε να τους υπονομεύσει. Από την αρχή του Μνημονίου, έκοψε κάθε βοήθεια που τους έδινε, έκοψε και τους δασκάλους που έστελνε, κατάργησε και τα προγράμματα φιλοξενίας για τα παιδιά και τους συνταξιούχους που λαχταρούσαν να γνωρίσουν την Ελλάδα, τους ταλαιπωρεί και δεν τους δίνει το ειδικό δελτίο ομογενούς που προβλέπει ο νόμος. Δηλαδή, εμείς, πρώτοι, σαν ελληνικό κράτος, τους αποδυναμώνουμε για να μην μπορούν να αντιμετωπίσουν και τις πολύ δύσκολες καταστάσεις που δημιουργήθηκαν τώρα στην Ουκρανία.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, των σημαντικών ανθρώπων που παλεύουν, είτε εδώ είτε αλλού, είτε στο παρελθόν είτε σήμερα, και μας δίνουν δύναμη και κουράγιο ν’ αγωνιστούμε και να κρατηθούμε όρθιοι, έχει αναμφίβολα μία σπουδαία θέση, στην πρώτη γραμμή, ο Ευτύχης Μπιτσάκης. Και γι’ αυτό, αποφασίσαμε να τον τιμήσουμε και στο πρόσωπό του να τιμήσουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους, «μικρούς» και «μεγάλους», γνωστούς και άγνωστους, που αγωνίζονται τουλάχιστον τα τελευταία 70 χρόνια με συνέπεια για έναν καλύτερο κόσμο.
Θα μας συγχωρέσετε που αργήσαμε τόσο πολύ να κάνουμε αυτή την εκδήλωση για τον Ευτύχη Μπιτσάκη, κι ελπίζω ότι θα συγχωρεθούν και άλλοι που δεν φρόντισαν να τιμήσουν δεόντως σπουδαίους ανθρώπους, που προσέφεραν στην κοινωνία και πολλοί έδωσαν και τη ζωή τους γι’ αυτή την ιδέα και για τον συνάνθρωπό τους. Ας φροντίσουμε, τουλάχιστον, από ’δω και πέρα, με πρωτοβουλίες απλές –δεν χρειάζεται να είμαστε κόμματα, ιδρύματα, μη κυβερνητικές οργανώσεις-, εμείς οι πολίτες, να τιμούμε αυτούς, που παλεύουν όχι μόνο για τον εαυτό τους, αλλά και για τους άλλους, την κοινωνία, με ιδανικά και αξίες.
Ευχαριστούμε πάρα πολύ που ήρθατε απόψε σ’ αυτήν την εκδήλωση, και ευχαριστούμε από το βάθος της καρδιάς μας όλα τα μέλη της Λέσχης «Δρόμοι Φιλίας και Πολιτισμού». Εκ μέρους όλων ευχόμαστε καμιά τριανταριά-σαρανταριά χρόνια ακόμα στον Ευτύχη Μπιτσάκη και στον Μανώλη Γλέζο που ήρθε απόψε να τιμήσει τον παλιό του συγκρατούμενο.
(Ένας πρόλογος από καρδιάς στην εκδήλωση προς τιμήν του Ευτύχη Μπιτσάκη, στην οποία συμμετείχαν περισσότεροι από 400 πολίτες, στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, στις 17 Μαρτίου 2014)
Στέλιος Ελληνιάδης
