του Μάριου Διονέλλη
Κι εγώ αναρωτιέμαι μερικές φορές. Which side am I on?
Ας πούμε λοιπόν πως είμαι «από ‘δω». Θα πρέπει να είμαι χαρούμενος αν έρθουν από δω και ο Φωτόπουλος της ΓΕΝΟΠ και ο Καλφαγιάννης της ΠΟΣΠΕΡΤ; Και η Τζάκρη και η Ραχήλ Μακρή; Μήπως αν έρθουν αυτοί θα πρέπει να αλλάξω εγώ πλευρά;
Σαν πολλοί μαζεύτηκαν οι μουσαφίρηδες στην πλευρά μου και φοβάμαι πως δε θα μπορέσω να τους αφήσω όλους ικανοποιημένους. Γιατί ετούτοι εδώ δεν είναι ακριβώς η κοινωνία που περιμένεις να εγκρίνει τη θέση σου για τη μη πώληση της ΔΕΗ. Ετούτοι κάτι θέλουν να πάρουν πίσω.
Αν η κοινωνία πιστεύει πως δεν πρέπει να ξεπουληθεί ο εθνικός πλούτος, δε χρειάζεται τη Τζάκρη για να της το μεταφέρει για λογαριασμό του ΣΥΡΙΖΑ.
Και αντίστροφα: Με αυτούς που χρειάζονται ακόμα την Τζάκρη και τον Καλφαγιάννη για να τους πείσουν ότι είναι σωστή η θέση του ΣΥΡΙΖΑ για τη ΔΕΗ, μάλλον δεν είμαστε «on the same side».
Ετούτοι οι μουσαφίρηδες είναι οι μέχρι σήμερα «μεσολαβητές» μεταξύ του λαού και της εξουσίας. Αυτό το ρόλο έχουν μάθει να παίζουν, αυτόν έρχονται να παίξουν και τώρα. Δυστυχώς με το ευρύ προσκλητήριο, αυτόν το ρόλο τους αναγνωρίζει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Του αναγκαίου μεσολαβητή.
Ας βάλει κάτω τα τεφτέρια λοιπόν και ας υπολογίσει πόσες ψήφους φέρνει καθένας από δαύτους. Να υπολογίσει επίσης τι θα ζητήσουν αυτοί στο μέλλον για να κρατήσουν στην πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ το κομμάτι της κοινωνίας που ο ίδιος τους παρείχε και επίσημα την αναγνώριση ότι όντως την καθοδηγούν.
Μια αναγνώριση που δεν είναι και πολύ κολακευτική, ούτε για την κοινωνία, ούτε για τον ΣΥΡΙΖΑ…
