Ανθολόγος ο Λουκάς Αξελός
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΟΥΚΑΡΗΣ (1925-1982)
Αφού υπάρχεις εσύ
αφού υπάρχεις εσύ,
με τα μαλλιά σου απλωμένα στη θάλασσα,
με τ’ απέραντα κοκκινωπά μαλλιά σου
βυθισμένα στην απέραντη θάλασσα
το πρόσωπο μου στολισμένο στα μαλλιά σου,
τα δάχτυλα μου αναπτερωμένα στα μαλλιά σου ―
αφού υπάρχεις εσύ,
σαν επιθυμία και υπόσχεση,
όχι μονάχα ωκεανός,
όχι μονάχα ορίζοντας
με τα μαλλιά σου και με τα μάτια σου,
με τα σφιχτά κλουβιά, τα χείλια σου ―
δε θα τη νοσταλγήσω πια
εκείνη τη φυγή που γνώρισα,
πριν να γνωρίσω την υποταγή
μπροστά στα πόδια σου.
Στον λουτήρα
Ολόγυμνα τα σώματά μας στους ατμούς,
ο υδραυλικός δεν έφτιαξε ακόμη
καλά τη βρύση·
σ’ έψαχνα με τα μάτια μου
στις άδηλες λεπτομέρειες,
σχεδόν ψηλαφητά·
μ’ έψαχνες με τα μάτια σου υγρά
στις ανεπαίσθητες γωνιές·
μια ελάχιστη επαφή ακόμη
στους ατμούς,
το δυνατό φως,
«μη με κοιτάζεις έτσι» ―
ολόγυμνοι και πλήρεις
μέσα στους ατμούς.
Τα φιλιά
Το μόνο που θυμάμαι
είναι τα φιλιά,
όλες οι άλλες λεπτομέρειες
μου διαφεύγουν ―σώμα, κινήσεις,
διαγράμματα
και τα λοιπά.
Το μόνο που θυμάμαι
είναι τα φιλιά
στα χείλια,
σα χαρακιές στα χείλια ― το πάθος
αισθάνομαι ακόμη
πάνω στα χείλια·
σαν απόγνωση
τα φιλιά.
Η τεράστια νύχτα
Τόσο τεράστια πάλι η Νύχτα
τριγύρω μου· και τα βήματά μου,
δίχως ίσκιους,
μέσα στη Νύχτα
θέλω να γράψω ένα ποίημα
τεράστιο σαν τη Νύχτα,
αλλά όμορφο σαν Εσένα·
ένα ποίημα για τα πειστικά
και καθαρά μάτια σου,
ένα ποίημα φανταστικό
σαν τα μαλλιά σου·
παντού αιωρούνται τα μάτια σου,
πάνω στα χείλια μου
ανεμίζουν τα μαλλιά σου·
τόσο τεράστια πάλι η Νύχτα
και τα ζωντανά σχήματα
της απουσίας σου, τεράστια
σαν τη Νύχτα.
