Του Αντώνη Σουρούπη
Το ότι ίδρυσε κόμμα ο Σταύρος Θεοδωράκης, πριν από λίγα μόλις χρόνια θα ήταν ιδανικό θέμα για stand-up cοmedy. Η αυτοπαρουσίαση που συνόδεψε την ίδρυση μας επαναφέρει στις πηγές της Επιθεώρησης, ταυτοχρόνως όμως όλα αντιστρέφονται γιατί εν τω μεταξύ έχει αλλάξει το life-style: «Mον πεγ πουλούσε ταγαμάν. / E λα μαιν εκοπανούσε / το τυγί με την ελιάν. /Kι όλοι λένε ότι είμαι / από γένος τγε σαγμάν. / Δεν είμαι σιρ εμάν / είμαι σικ κι αμάν αμάν. // Όπου πγίμα και όπου σαντέζα / τον παγά του μπαμπά μου σκογπώ. / Kαι με παίγνουν και γίνουμαι τέζα / και με πάνε στουπί στο σατώ». Έτσι τραγουδούσε ο νεόπλουτος νεαρός στον Kινηματογράφο (1908) του Πολύβιου Δημητρακόπουλου.
Τώρα βρισκόμαστε στους αντίποδες: Ο πόνος για τους Ρομά ραγίζει το τηλεοπτκό γυαλί, η άλλοτε φτώχεια διαφημίζεται για να ξορκίσει τη μετέπειτα εναλλακτική γυαλάδα, το υπόγειο όπου διδάσκονται φθηνότερα αγγλικά (ενώ δωρεάν διδασκαλία θα υπήρχε αν κατέβαινες στον υπόνομο) είναι το αντίθετο του Megaron plus και του Μega mou -ξόρκι και πάλι, συσκότιση όσο πρέπει μελοδραματική. Το μανιφέστο εγγίζει ηρακλείτεια βάθη στοχασμού, αφού άλλωστε πρόκειται για το μανιφέστο ενός κόμματος στο οποίο δεν μπορείς να μπεις δυο φορές, γιατί η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα, η φάρσα όμως παραμένει ανεπανάληπτη. Και η πρώτη λίστα υποστηρικτών μας συνδέει και πάλι με την Επιθεώρηση. Φανταζόμαστε γύρω-γύρω από τον κοπίδων αρχηγόν (και πάλι Ηράκλειτος) έναν χορό ακομμάτιστων, άφθαρτων μολονότι πασίγνωστων, να τραγουδούν όπως στο Λίγο απ’ Όλα του Mίκιου Λάμπρου: «Tην πνοή σου να κρατάς / μες στου βαλς τας στροφάς, / και θαρρείς πως πετάς / σε βουνών κορυφάς». Α, μα είναι υπέροχο! Ένα κόμμα νεανικό, με ιδεολογία λίγο απ’ όλα στ’ αλήθεια – ένα είδος Πέντε Αστέρων, δημοκρατικότερο, όμως, αφού οι πάντες εδώ είναι ερήμην τους κωμικοί… Από την όλη υπόθεση λείπει (προσωρινά, έτσι ελπίζω τουλάχιστον) ο ήρωας της άμεσης δημοκρατίας και του πράσινου εναλλακτισμού Γιώργος Παπανδρέου, ώστε η σύνδεση με την Επιθεώρηση να ολοκληρωθεί κατά τρόπο ιδεώδη…
Κι όμως, παρά τον χείμαρρο ανώδυνου όπως πάντοτε εξυπνακισμού στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, αυτή η παράσταση δελφιναρίου αντιμετωπίστηκε σοβαρά: ως εναλλακτική λύση, λέει, μια και η «Ελιά» αποδείχτηκε (όπως χλεύαζε η Αυγή) δέντρο κατεξοχήν φυλλοβόλο, ως ανάχωμα, μήπως και την ύστατη ώρα συγκρατηθούν οι μάζες που συρρέουν στοχαστικά στον ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ. κ.λπ. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα κι ο πρόεδρος, σχολίασαν, υπαινικτικά ή όχι, πάντως με περισσή σοβαρότητα και ίσως με μια σκιά ανησυχίας, το μεγαλειώδες εγχείρημα – χαρίζοντας κάποια προσωρινή λάμψη στον Ευάγγελο Βενιζέλο, που έδειξε πως δεν είναι αδύνατον, κάθε άλλο μάλιστα, να συνυπάρχουν το χιούμορ και η διαφθορά. Με δυο λόγια: τεκμηριώθηκε ακόμη μια φορά η κατάρρευση του ορίου που μέχρι προχθές χώριζε το γελοίο από το σοβαρό. Δεν νομίζω ότι εννοούμε κάτι διαφορετικό όταν μιλάμε για κατάρρευση του δημοκρατικού «παραδείγματος»: Το «πολιτικό προσωπικό» θα συγκροτείται σε λίγο αποκλειστικά από τηλεπερσόνες και κλόουν. Στους μπράβους θα ανατεθεί η αντιπολίτευση, προφανώς.
