Το ίδιο χιλιοπαιγμένο έργο. Διακηρύξεις ότι θα είναι τα τελευταία μέτρα, ότι αποφύγαμε τα χειρότερα.
Πανηγυρισμοί ότι κρατήσαμε τις κόκκινες γραμμές ή ότι πλησιάζει η έξοδος από το τούνελ. Αντάρτες μικρής διαρκείας και παστεριωμένοι διαφωνούντες. Σκιαμαχίες και παζάρια, εσωτερικού και εξωτερικού. Από το 2010 το ίδιο σκηνικό κάθε φορά που πλησιάζει μια κρίσιμη ψηφοφορία στη Βουλή. Μέχρι την επόμενη ψηφοφορία, τα επόμενα μέτρα, την επόμενη διάσωση…
Πίσω από τα, κάθε φορά, μικροεπεισόδια και τους θιασώτες του μικροπολιτικού σκηνικού, ξεπροβάλλει ένα ολόκληρο σύστημα σε πλήρη εκφυλισμό. Τα κυβερνητικά κόμματα μαντρώνουν τους (έρημους και απρόσωπους) εκπροσώπους. Τα μεγάλα ΜΜΕ απειλούν τους βουλευτές να μην τολμήσουν να υποταχθούν στο συντεχνιασμό και το λαϊκισμό, γιατί η χώρα κινδυνεύει. Η Βουλή επικυρώνει με fasttrack διαδικασίες τα φιρμάνια που επιβάλλουν οι δανειστές.
Η συντεχνία των φαρμακοποιών, η συντεχνία των αρτοποιών, η συντεχνία των δημόσιων υπαλλήλων, η συντεχνία των οδηγών, η συντεχνία των καθαριστριών και ο κατάλογος συνεχίζεται… Το 99% των πολιτών αυτής της χώρας ανήκε, ανήκει ή θα ανήκει στις συντεχνίες που είναι στο στόχαστρο. Στο απυρόβλητο μόνο η συντεχνία της διαπλοκής, της μεγάλης κλίμακας διαφθοράς, οι ολιγάρχες που επιβιώνουν από την καταστροφή της κοινωνίας.
Υπάρχει και η άλλη όψη. Από το 2010 μέχρι σήμερα, η λαϊκή κινητοποίηση έχει κι αυτή τη δική της ιστορία. Απεργίες, συγκεντρώσεις, διαμαρτυρίες, μικροί και μεγάλοι αγώνες. Οι καλύτερες στιγμές αυτής της ενεργοποίησης ήταν όταν κατάφερε να βρει τρόπους να εκφράσει τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Όταν ζέστανε για τα καλά την ελπίδα για μια στροφή στην πορεία του τόπου, για την απαλλαγή από το καθεστώς του ραγιαδισμού.
Καθαρίζουμε για σας! Ένα ευρηματικό σύνθημα σε μια αφίσα για τον αγώνα των καθαριστριών. Θα μπορούσε να τελειώνει και με ένα ερωτηματικό. Καθαρίζουμε για εσάς; Χθες οι διοικητικοί υπάλληλοι, προχθές κάποιος άλλος. Μικροί, ηρωικοί, επίμονοι αγώνες που δείχνουν ένα δρόμο. Αλλά και μια απόσταση. Την απόσταση που χωρίζει τους κλάδους (που κάθε φορά αντιστέκονται μέχρι τέλους) από την κοινωνία που μοιάζει να είναι σε αμηχανία.
Αμηχανία, όμως, δεν σημαίνει αποστράτευση. Πολλές φορές διαψεύστηκαν όσοι διαπίστωσαν το τέλος του ριζοσπαστισμού, την οριστική επιστροφή στον καναπέ. Την Κυριακή στο Σύνταγμα, τη μέρα της ψηφοφορίας του κυβερνητικού πακέτου. Την Τρίτη στην Κλαυθμώνος, ενόψει της Συνόδου των υπουργών Οικονομικών της Ε.Ε. Στις συγκεντρώσεις και τις διαμαρτυρίες, που θα οργανωθούν σε όλες τις πόλεις της χώρας. Αλλά και με τη σκέψη και την πράξη μας στραμμένη στην προσπάθεια να ανοίξει ένας νέος κύκλος αγώνων, για μια ζωή και μια χώρα με αξιοπρέπεια.
