«Στη μάχη ο γενναίος επιζεί, ενώ ο δειλός σκοτώνεται»
Ξενοφών
Όταν κάτι το καινούργιο λαμβάνει χώρα, το πρώτο διάστημα δημιουργεί εύλογες απορίες. Όταν παγιώνεται, οι συζητήσεις γίνονται στη βάση της αρχικής αποδοχής των όρων. Ε, όταν περάσουν χρόνια και κάτι αποτελεί πλέον κανόνα, οι συζητήσεις είναι ποσοτικά περιορισμένες, ποιοτικά ευνουχισμένες και καταντάνε κυρίως επιχειρηματολογικό άλλοθι όσων είναι απομακρυσμένοι από τη νομή των προνομίων της εξουσίας. Είτε ευθύνονται οι ίδιοι για τις αδυναμίες τους, τις ελλείψεις, τις κακοδιαχειρίσεις, τις κακές εκτιμήσεις, τα λάθος πρότζεκτ, την οικονομική ένδεια, είτε όντως αποτελούν τα θύματα μιας συντονισμένης «ολοκληρωτικού» τύπου άσκησης της διοικητικής τάξης.
Λίγες μέρες πριν, ο Ολυμπιακός είχε τη δεύτερη μόλις απώλεια του στο πρωτάθλημα. Ένα δεύτερο 0-0 (αρκετό καιρό μετά το πρώτο, το 0-0 του Αγρινίου με τον Παναιτωλικό), αυτή τη φορά με τον Ατρόμητο. Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως επειδή η διαφορά από τον δεύτερο ΠΑΟΚ μειώθηκε στους 8 βαθμούς, μπορεί να ανοίξει η κουβέντα για το αν η κατάκτηση του τίτλου είναι ακόμα ανοιχτή υπόθεση. Αν τα βάλουμε κάτω, το πιθανότερο -για μια σειρά λόγων- είναι να ανοίξει η ψαλίδα, αλλά αυτό ας το αφήσουμε να το αποδείξει (ή μη) η ίδια η πράξη.
Αυτό που έχει τεράστια σημασία είναι πως στο ελληνικό ποδόσφαιρο -εδώ και πολλά χρόνια- έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή που στις εκτός έδρας εξόδους των λεγόμενων μεγάλων ομάδων η νίκη τους δεν ήταν το πιθανότερο σενάριο. Γιατί, ναι, για πολλά χρόνια στο μακρινό παρελθόν αυτό συνέβαινε. Όμως, πια, έχουν αλλάξει τα δεδομένα. Οι γκέλες είναι σποραδικές και ίσως να πρέπει να περιμένουμε το Κύπελλο για να δούμε ορισμένες αποτυχίες των μεγάλων ομάδων με ουσιαστική σημασία…
Γιατί, όμως, συμβαίνει αυτό; Γιατί, δεν υπάρχει και στην Ελλάδα αυτό που βλέπουμε σε διάφορα άλλα πρωταθλήματα, όπου ο αδύναμος εξαντλεί όλες του τις δυνατότητες για να αποσπάσει ένα θετικό αποτέλεσμα; Ανεξάρτητα αν το καταφέρνει στο τέλος, στις περισσότερες των περιπτώσεων, οι «μικρές» ομάδες αντιλαμβάνονται έναν αγώνα με μια «μεγάλη», ως την καλύτερη ευκαιρία να «διαφημίσουν την πραμάτεια τους»… Και ας μη μας αρέσει η χρήση των λέξεων αυτών (πρέπει πού και πού να προσαρμοζόμαστε στην πραγματικότητα, γιατί για να την αλλάξουμε οφείλουμε να την κατανοήσουμε)…
Στον ελλαδικό χώρο ο «μικρός» κατεβαίνει για να περισώσει την αξιοπρέπειά του με τη μέγιστη δυνατή μινιμαλιστική διάθεση. Επιλέγει a priori την παθητική στάση και εναποθέτει στην τύχη την όποια προοπτική απόσπασης ενός θετικού αποτελέσματος. Έτσι, όμως, διασφαλίζει στον «ισχυρό» πως δεν θα κινδυνεύσει και πως με τον οποιοδήποτε τρόπο (θεμιτό ή μη) στο τέλος «θα τη βρει τη λύση». Βάζοντας γρίφους και δύσκολα στον ισχυρό, επιστρατεύοντας μυαλό, πάθος και αποφασιστικότητα έχει μια ομάδα τη δυνατότητα να διεκδικήσει τις πιθανότητές της. Αρκεί να το θέλει. Δεν το θέλουν πάντα… Και αυτό βλάπτει, και τις ίδιες, και το συνολικό οικοδόμημα του ποδοσφαίρου. Μια κοινωνική μικρογραφία που μπορεί να εξηγεί πολλά και για το ίδιο το Κοινωνικό Ζήτημα… Ζητώντας το υποθετικό τέλειο -ίσως- κατακτήσεις το καλό, συμβιβαζόμενος με το μέτριο θα κατρακυλήσεις -αργά ή γρήγορα- στο χειρότερο…
Κώστας Μαρούντας
