Το διαφημιζόμενο «σχέδιο» και τρεις αναγκαίες επισημάνσεις
Του Δημήτρη Κοδέλα*
Η επιλογή του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων (ΥΠΑΑΤ) για τον τρόπο κατανομής των άμεσων ενισχύσεων της Νέας ΚΑΠ, δημοσιοποιώντας τον, μάλιστα, μόλις λίγες μέρες πριν από την τελική κατάθεση στα αρμόδια όργανα της Ε.Ε. και στερώντας τη δυνατότητα διαβούλευσης, έχει προκαλέσει συζητήσεις στον αγροτικό κόσμο.
Οι νέοι αγρότες διαμαρτύρονται γιατί πράγματι είναι ριγμένοι από την επιλογή να υπάρχει «σταδιακή σύγκλιση» που σημαίνει ότι παραγωγοί που είχαν μέσω των ιστορικών δικαιωμάτων εξασφαλίσει, πολλές φορές με αδιαφανείς διαδικασίες και με τη διαπλοκή πολιτικών και συνεταιριστικών παραγόντων, υψηλές ενισχύσεις θα χάσουν μέχρι το 2020 έως το 30% αυτών. Από την άλλη, οι «παλιοί» παραγωγοί διαμαρτύρονται γιατί μέσα από την στρεμματική κατανομή των ενισχύσεων μειώνονται τα ποσά που θα λαμβάνουν.
Η εξέταση, όμως, της νέας ΚΑΠ με την οποία, σύμφωνα με τον αναπληρωτή υπουργό ΥΠΑΑΤ, κ. Κουκουλόπουλο «ξεκινά η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας», για να μην μετατραπεί σε μια συζήτηση για το πώς θα μοιράσουμε τη φτώχεια μας προσποιούμενοι πως δεν βλέπουμε τις επερχόμενες εξελίξεις, οφείλει να γίνει υπό το πρίσμα τριών βασικών επισημάνσεων:
α) Δεν υπάρχει απολογισμός της ΚΑΠ της προηγούμενης περιόδου ούτε ένα Εθνικό, Περιφερειακό και Τοπικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης. Έτσι, θα πρέπει κανείς να απαντήσει στο πώς οι ενισχύσεις της νέας ΚΑΠ, αν και λιγότερες από αυτές της προηγούμενης περιόδου (2007-2013) δεν θα οδηγήσουν στα ίδια και χειρότερα αποτελέσματα όπως μείωση αγροτικού εισοδήματος, εγκατάλειψη αγροτικής γης, έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο κ.λπ.
β) Επιπλέον των περιορισμών της ΚΑΠ, με βάση την μετατροπή των ενισχύσεων σε ένα διαρκώς μειούμενο κοινωνικό επίδομα προς τους αγρότες, έχουμε τον πλήρη αφοπλισμό της ελληνικής γεωργίας από εργαλεία άσκησης μιας αγροτικής πολιτικής προς το συμφέρον των μικρών και μικρομεσαίων παραγωγών. Έχουμε την απώλεια της ΑΤΕ, την ιδιωτικοποίηση συνεταιριστικών μονάδων με αποκορύφωμα αυτή της «Δωδώνης», το κλείσιμο μονάδων με τελευταίο επεισόδιο αυτό της ΕΒΖ, την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ που αίρει κάθε πλαίσιο προστασίας της εγχώριας παραγωγής (ενδεικτικό το παράδειγμα του γάλακτος) τα υψηλότατα κόστη παραγωγής και παράλληλα μια εσωτερική αγορά που βυθίζεται διαρκώς από τις πολιτικές εσωτερικής υποτίμησης και εξουθένωσης της κοινωνίας. Κωδικά, φτιάχνεται μια γεωργία πλήρως ελεγχόμενη από το ιδιωτικό τραπεζικό κεφάλαιο και τις βιομηχανίες, μια γεωργία που ασκείται από λίγους (συγκέντρωση γης, μεταποίησης/τυποποίησης, εμπορίας) και για λίγους.
γ) Υπάρχουν οι κυοφορούμενες συμφωνίες στο εμπόριο αγροτικών προϊόντων (ΤΤΙΡ, Συμφωνία Ε.Ε.-Καναδά) οι οποίες άρουν οποιαδήποτε προστασία είχε απομείνει στα αγροτικά προϊόντα μας και μετατρέπουν σε Δίκαιο το «δίκιο» των πολυεθνικών με κίνδυνο ακόμα και για προϊόντα ΠΟΠ, ΠΓΕ κ.λπ.
Επομένως, το όραμα και η ανάγκη για «παραγωγική ανασυγκρότηση» όχι απλώς δεν ξεκινά με τη νέα ΚΑΠ, αλλά φαίνεται να τελειώνει αν δεν ανατραπούν άμεσα οι μνημονιακές, αντιαγροτικές και αντικοινωνικές πολιτικές στη χώρα μας. Αλλιώς, όπως ζήσαμε για πολλά χρόνια το μύθο γεωργίας που αναπτύσσεται και των κονδυλίων που έρχονται και «θα μας σώσουν», θα ζήσουμε ξανά το μύθο της «νέας ΚΑΠ με την οποία θα ξεκινήσει η παραγωγική ανασυγκρότηση». Το μόνο πρόβλημα σε αυτό είναι ότι στο τέλος του μύθου υπάρχει η σκληρή πραγματικότητα και τα πράγματα γίνονται πιο σοβαρά όταν αφορούν την παραγωγική δυνατότητα, την απασχόληση και τη διατροφή ενός λαού.
* Ο Δημήτρης Κοδέλας είναι βουλευτής Αργολίδας του ΣΥΡΙΖΑ
