Του Μάριου Διονέλλη
Ηχηρό και αγωνιστικό ήταν το μήνυμα που έστειλαν την προηγούμενη Κυριακή χιλιάδες Κρητικοί από τη Μονή Αρκαδίου. Σε τόπο και χρόνο συμβολικό, κοντά στην εθνική εορτή, όταν στις πόλεις τα σημαιάκια κουνιόνταν πίσω από σιδερόφραχτες δοξολογίες, οι κάτοικοι του νησιού ήταν στο Αρκάδι και σήκωναν δικά τους λάβαρα που έλεγαν όχι στα Χημικά στη Μεσόγειο. Και διοργάνωσαν τη μεγαλύτερη διαμαρτυρία που έχει γίνει για το θέμα της καταστροφής του χημικού οπλοστασίου της Συρίας σε όλη την Ευρώπη.
Μα δυστυχώς εκεί ήταν και τα πολιτευτάκια. Ήρθαν σωρό μετά οι φωτογραφίες και τα δελτία Τύπου για την παρουσία του τάδε και του δείνα υποψηφίου στη μεγάλη διαδήλωση. Που αν δεν ήταν οι εκλογές μπροστά τους, ούτε που θα τη χαράμιζαν την Κυριακή τους.
Μα ακόμα μεγαλύτερη απογοήτευση ήταν ο τσακωμός μεταξύ των ίδιων των διαδηλωτών. Όταν οι έχοντες το μικρόφωνο, άνθρωποι αγωνιστές και οι ίδιοι, προσκείμενοι και στον ΣΥΡΙΖΑ κάποιοι από αυτούς, αρνήθηκαν να αφήσουν να διαβαστεί ένα κείμενο από τους ντόπιους, τους Ρεθεμνιώτες για τα περιβαλλοντικά προβλήματα του τόπου τους. Μια κρίση γραφειοκρατίας που έβαζε «εκτός θέματος» τη διαμαρτυρία για την τοπική χωματερή και για τις βιομηχανικές ΑΠΕ στην περιοχή του Αρκαδίου, εφόσον δεν ήταν για τα χημικά. Λες και οι αριστεροί ξαφνικά ξέχασαν πως όλα γίνονται στην ίδια λογική του κέρδους εις βάρος της ζωής μας.
Μια σπίθα ήταν αρκετή για να «στραβώσει» το μήνυμα όλης της εκδήλωσης και να αναμείξει στις τηλεοπτικές κάμερες τους βρακοφορεμένους χορευτές με τις ύβρεις, τον Ψαραντώνη με τα σπρωξίματα πάνω και κάτω από την εξέδρα και τον Γιάννη Αγγελάκα με τα συνθήματα για «λογοκρισία».
Πάντως, το μήνυμα κατά των χημικών δόθηκε και έφτασε μέχρι το υπουργείο των Εξωτερικών και ακόμα παραπέρα.
Όσοι μένουμε εδώ όμως πήραμε και αρκετά άλλα μηνύματα…
