Η φρίκη της επίθεσης δεν περιγράφεται με λέξεις
του Richard Falk*
Αυτό που συμβαίνει στη Γάζα δεν μπορεί να περιγραφεί ως «πολεμική επιχείρηση». Οι καθημερινές αναφορές για τις θηριωδίες που εκτυλίσσονται εκεί, τοποθετούν αυτή την τελευταία επίθεση των Ισραηλινών κατά της ανθρωπότητας, στη σφαίρα αυτού που ο μεγάλος Καθολικός στοχαστής και ποιητής Τόμας Μέρτον περιγράφει ως «ακατονόμαστο». Η φρίκη της επίθεσης είναι πολύ μεγάλη για να περιγραφεί με λέξεις.
Τα γεγονότα στη Γάζα αποτελούν, κατά βάση, επανάληψη προηγούμενων εισβολών της βαριά οπλισμένης ισραηλινής πολεμικής μηχανής κατά τις οποίες οι κάτοικοι της Γάζας είναι τα αθώα θύματα που δεν έχουν όχι μόνο μέρος να καταφύγουν αλλά ούτε καν τα απαραίτητα για τη ζωή όπως νερό και ηλεκτρισμό, αφού αυτές ακριβώς οι υποδομές έγιναν στόχος των ισραηλινών πυρών.
Θα πρέπει, πια, να έχουμε συνειδητοποιήσει ότι η μονόπλευρη βία με τη μορφή βασανιστηρίων ή κρατικής τρομοκρατίας αποτελεί εγκληματική συμπεριφορά. Όταν αυτή η βία καταλήγει σε βαριές απώλειες αμάχων από τη μία μεριά και ελάχιστες από την άλλη, τότε αποτελεί σφαγή, όπως χαρακτηριστικά φαίνεται από τις απώλειες αμάχων στις 20 Ιουλίου, στην πυκνοκατοικημένη αστική περιοχή Σουτζαϊέα της Γάζας που βομβαρδίστηκε επανειλημμένα από το βαρύ πυροβολικό των Ισραηλινών. Ο τελευταίος απολογισμός των απωλειών στη Γάζα είναι: 600 νεκροί και πάνω από 3.000 τραυματίες, το 75% των οποίων είναι άμαχοι. Οι Ισραηλινοί μετρούν 29 νεκρούς, όλοι στρατιώτες εκτός από δύο.
Όπως και κατά τις προηγούμενες μαζικές πολεμικές επιχειρήσεις των Ισραηλινών, το 2008-2009 και το 2012, ο ανυπεράσπιστος πληθυσμός της Γάζας σφαγιάζεται. Εάν ένα κράτος ήταν αντίπαλος της Δύσης και συμπεριφερόταν όπως συμπεριφέρεται το Ισραήλ από τις 8 Ιουλίου, θα χαρακτηριζόταν επιδρομέας και οι ηγέτες του θα δικάζονταν στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο ή οποιοδήποτε άλλο διεθνές σώμα με τη δικαιοδοσία να ασκήσει δίωξη κατά εκείνων που κατηγορούνται για εγκλήματα ενάντια στις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους.
Έτσι δεν αντιμετωπίστηκαν οι Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, Σαντάμ Χουσεΐν και Μουαμάρ Καντάφι των οποίων οι εγκληματικές πράξεις στάθηκαν εμπόδιο στα Δυτικά συμφέροντα; Γιατί τα εγκλήματα των Τζορτζ Μπους, Τόνι Μπλερ και Μπαράκ Ομπάμα μένουν ατιμώρητα;
Αυτή η αντίθεση αναδεικνύει ξεκάθαρα τη γεωπολιτική λογική της παγκόσμιας τάξης σε όσους έχουν μάτια για να δουν την αλήθεια αντί να αναπαράγουν τους «κυρίαρχους ηγεμονικούς μύθους». Αυτή η λογική διαμορφώνει και τον τρόπο που εφαρμόζεται το διεθνές ποινικό δίκαιο: δίωξη για τους εχθρούς της Δύσης και ατιμωρησία για τους φίλους της. Τέτοια διπλά μέτρα και σταθμά αναδεικνύουν την αντίφαση ανάμεσα στο νόμο και την απονομή δικαιοσύνης. Σήμερα, κανείς δεν ωφελείται περισσότερο από αυτή τη στρεβλή πολιτική κουλτούρα της ατιμωρησίας, παρά η πολιτική ηγεσία και το στρατιωτικό κατεστημένο του Ισραήλ.
* Ο Richard Falk είναι Ομότιμος Καθηγητής Διεθνούς Δικονομίας στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον και επιστημονικός συνεργάτης του Κέντρου Διεθνών Μελετών Orfalea. Έχει πρόσφατα διατελέσει ειδικός παρατηρητής του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων.
Μετάφραση: Νίκος Μαγνήσαλης
