«Είναι σ’ όλους φυσική διάθεση ν’ ακούν με ευχαρίστηση να κατηγορούν τον πλησίον τους, καθώς και μ’ άλλο τόσο ενδιαφέρον ν’ ακούν εκείνους που τους επαινούν»
Δημοσθένης
Η εναλλαγή συναισθημάτων είναι κάτι πολύ συνηθισμένο στη ζωή των ανθρώπων. Όπως και οι κρίσεις και οι επικρίσεις ανακατεύονται με μεγάλη ευκολία στα πεδία των δημόσιων δράσεων… Οι ήχοι που ακούγονται από ένα πλήθος ανθρώπων, κάποιες στιγμές μπορεί να ικανοποιούν τα αυτιά του ενδιαφερόμενου, ενώ κάποιες άλλες να είναι τόσο αφόρητα ενοχλητικοί που να μην τους αντέχει ούτε για ένα δευτερόλεπτο.
Σκέψου, τώρα, να σε αποθεώνουν όλοι για κάποιο χρονικό διάστημα και μετά από λίγο να είσαι ο αγαπημένος στόχος κάθε βέλους της κριτικής τους (είτε εκτοξεύονται με μένος, ή απλά μηχανικά…). Δύσκολη δουλειά, για παράδειγμα, αυτή του προπονητή στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο! Φαντάζομαι έναν (υποθετικό) προπονητή να απολαμβάνει τις αναλύσεις, τις αρθρογραφίες, τα πρωτοσέλιδα, τους καιρούς που η ομάδα του πραγματοποιεί σερί συνεχόμενων επιτυχημένων αποτελεσμάτων, ή όταν επιτυγχάνει έναν (οποιονδήποτε) αγωνιστικό στόχο. «Τα κόβεις τότε τα αποκόμματα» για να τα κρατήσεις στο αρχείο σου ή όχι; Αναφανδόν ναι… Όλοι να σου χαμογελάνε και να θέλουν να σου σφίξουν το χέρι, αφού πρώτα έχουν βγάλει φωτογραφίες μαζί σου, να σου λένε πως «είσαι το μέλλον», αυτός που θα «κλειδώσει» τους πόθους και την πραγματικότητα στο ίδιο δωμάτιο…
Σκέψου, όμως, «να γυρίσει το φεγγάρι». Όπως η ίδια η μπάλα, που γυρίζει, γυρίζει, γυρίζει πριν καταλήξει μέσα ή έξω η ριμάδα… Να μη σου κάθεται τίποτα, οι τακτικές σου να καταντάνε καλαμπούρι, η στρατηγική σου να θυμίζει silver alert, οτιδήποτε ζητάς από τους παίκτες σου να μη βγαίνει στο γρασίδι, η τύχη να μη σε θέλει, η φυσική κατάσταση της ομάδας να «χτυπάει» συναγερμό…. Ο πρόεδρος να σου μιλάει και εσύ να προσπαθείς να «πιάσεις τα υπονοούμενα» πίσω από τις λέξεις… «Έρχεται απόλυση ή με στηρίζει για σήμερα»;… Οι οπαδοί να σε χλευάζουν και να στήνουν όψιμα λαϊκά δικαστήρια σε καφετέριες ή όπου αλλού συναθροίζονται σε ικανοποιητική ποσότητα. Οι κορυφαίες (και μη) πένες του αθλητικού Τύπου να σε περνάνε «πριονοκορδέλα» και να διαχέουν πως «ξέρουν», ακόμα και το όνομα του αντικαταστάτη σου…
Τελικά, ο Μίτσελ είναι ο «μυρωδιάς» του Αυγούστου ή ο στρατηλάτης του θριάμβου επί της Μάντσεστερ; Τελικά, ο Αναστασίου είναι ο μαθητευόμενος μάγος μετά την καλοκαιρινή ήττα στη Νέα Σμύρνη ή ο δουλευταράς με τις φρέσκες ιδέες που οδηγεί την «Πανάθα» στα play offs; Τελικά, ο Δέλλας είναι ο άνετος και χαλαρός σκαπανέας του (λαμπρού) κιτρινόμαυρου μέλλοντος (ο «υπαίτιος» των 21 γκολ σε 3 αγώνες), ή ο άπειρος πειραματιστής που ενσαρκώνει το κλασικό «στου κασίδη το κεφάλι» -που έχασε από Αγροτικό Αστέρα και Θύελλα Ραφήνας; Τελικά, ο Στέφενς είναι ο άνθρωπος που θα άλλαζε επίπεδο τον ΠΑΟΚ (πώς λέμε ο άνθρωπος που θα έφερνε την άνοιξη το καταχείμωνο) ή ο βασικός υπεύθυνος που η ομάδα της Θεσσαλονίκης δεν κοιτάει πια τον Ολυμπιακό (ούτε με κιάλια), αλλά πόσο κοντά της είναι στη βαθμολογία ο Ατρόμητος (του… Γιώργου Σπανού…);
Είμαστε τα προτερήματά μας ή τα μειονεκτήματά μας; Δείχνουμε στους άλλους μονάχα τα βίντεο στο youtube που μας κολακεύουν ή μόνοι μας «βγαίνουμε στη σέντρα» και τα λέμε όλα; Και, λέω εγώ τώρα, σκέψου ο Μόγες να μείνει στη Γιουνάιτεντ και του χρόνου να πηγαίνει για πρωτάθλημα με μια ομάδα που θα φυσάει… Ρε σεις, μήπως ο Σερ Άλεξ ξεκίνησε ως Πρωταθλητής; Για την ποδοσφαιρική ζωή, η διαλεκτική προέχει, έστω και αν είναι ώρες-ώρες πρωτόγονη η σκέψη…
ΥΓ. Πάλι καλά, που για τον Γιώργο Παπανδρέου (γνωστό δημόσιο πρόσωπο της νεοελληνικής πραγματικότητας που ασχολήθηκε επαγγελματικά με την πολιτική και τις διαλέξεις, και ερασιτεχνικά με τον αθλητισμό) συμφωνούμε οι περισσότεροι Έλληνες… Αν και φοβάμαι πως αν ο συγκεκριμένος άνθρωπος γινόταν προπονητής, η όποια ομάδα τον εμπιστευόταν θα το έκανε μέχρι να οριστικοποιηθεί η πτώχευσή της (αγωνιστική και οικονομική…). Υπόθεση μηνών, δηλαδή…
Κώστας Μαρούντας
