Δύσκολα πλήττει κανείς παρακολουθώντας τα ιλαροτραγικά στιγμιότυπα στον κυβερνητικό μας μπερντέ από τηλεοράσεως ή στο Διαδίκτυο. Σε σημείο, μάλιστα, που σού ’ρχεται να σκεφτείς «εντάξει, μας υπεξαιρούν ως χώρα, μας τεμαχίζουν και μας ξεπουλάνε, μας βομβαρδίζουν ως κοινωνία, μας σβήνουν ως οικονομία, μας κατάσχουν κυριολεκτικά ως πολιτικές και βιολογικές οντότητες, αλλά -βρε αδερφέ- το… διασκεδάζουμε κιόλας!».
Αυτό λοιπόν το «δωρεάν» θέαμα του ολέθρου μας έχει από καιρό ανατεθεί σε ερασιτέχνες γελωτοποιούς, σε κάτι τύπους που δεν θα τους έπαιρνε ποτέ στα σοβαρά ούτε η μάνα τους, κάτι ανεκδιήγητες και ανεξάντλητες… προσωπικότητες, ώστε να απασχολούν τ’ αφτιά μας και τη σκέψη μας με τα σοφίσματα, με τα παθήματα, τις κωλοτούμπες και τις γελοιότητές τους, ενόσω ξεπαστρεύεται η «αχρείαστη» κατά τα λοιπά υπόστασή μας.
Κι αν είναι δίκαιος ετούτος ο λαός, θα πρέπει κάποτε -γρήγορα ή γρηγορότερα- να απονείμει τα «χρυσά βατόμουρα» του πολιτικού μας πολιτισμού στους άξιους αυτούς «διασκεδαστές» της κοινής λογικής…
Στον υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Κυριάκο Μητσοτάκη, πρώτα πρώτα, που προσπαθεί να πείσει το εκάστοτε ακροατήριό του ότι δεν πρόκειται να γίνουν άλλες απολύσεις… επειδή και εφόσον δεν αποτελούν «προαπαιτούμενο» της τρόικας, ότι η προκρούστεια κλίνη και το 15% των «αδύναμων κρίκων» της αξιολόγησης στο Δημόσιο προορίζονται απλώς για το καινούργιο τηλεπαιχνίδι της… Έλενας Ακρίτα. Ότι οι αιρετοί άρχοντες χρειάζονται εισαγγελέα όταν εναντιώνονται σ’ αυτήν τη φόρμουλα αυτοδιάλυσης των δήμων.
Στον πρωθυπουργό μας, Αντώνη Σαμαρά, που πρόβαρε μπροστά στα μάτια μας, κυρίως προεκλογικά, την προβιά του άγριου και αποφασισμένου «τίγρη» στη διαπραγμάτευση, για να την αποθέσει ύστερα ευγενικά, με πολλές ευχαριστίες και ευγνωμοσύνη για τη σκληρή και απάνθρωπη φτωχοποίηση που εξαπλώνεται στην Ευρώπη, στα πόδια της πιο προβεβλημένης διαχειρίστριας και εκφραστού τής λιτότητας.
Στον αντιπρόεδρο Ευάγγελο Βενιζέλο, που με τις υπέρμετρες πολιτικές-ηγετικές μωροφιλοδοξίες του, πρωταγωνίστησε στην υποδούλωση της χώρας, στη μετατροπή της κοινωνίας και της οικονομίας σε κρανίου τόπο, και τώρα καταθέτει την ελληνική στρατιωτική διαθεσιμότητα για την «Ενδυνάμωση των Ειρηνευτικών Επιχειρήσεων στην Ασία».
Στον υπουργό Παιδείας Ανδρέα Λοβέρδο, που του φαίνονταν υπεράριθμοι οι επιβιώσαντες όταν ήταν υπουργός Υγείας και τώρα του φαίνονται υπεράριθμα τα ΙΕΚ που λειτουργούν σ’ ένα σκληρά ανταγωνιστικό περιβάλλον ιδιωτικών συμφερόντων. Βάλθηκε μάλιστα αυτόν τον καιρό ο ίδιος να ξεπαστρέψει ορισμένα από αυτά, στο ξεκίνημα ακριβώς των εγγραφών για τη νέα σχολική χρονιά, συνοδεύοντας αυτή του την ενέργεια με το απίστευτο: «Όταν όμως ο άλλος, όπως αυτά τα ΙΕΚ που έκλεισα, δεν πληρώνει καθόλου, δεν μπορεί να είναι στο χώρο της μεταλυκειακής εκπαίδευσης και να φωτογραφίζεται δίπλα μας». Να φωτογραφίζεται άραγε δίπλα στον Λοβέρδο ή δίπλα στους τυχερούς ανταγωνιστές των κλεισμένων ΙΕΚ, τη ρητορική των οποίων υιοθέτησε επί λέξει ο εκλεκτός μας υπουργός.
Στη Σοφία Βούλτεψη, στον Πάγκαλο, στον Γιωργάκη, στον Ντινόπουλο, να μην ξεχάσει επίσης ο λαός να απονείμει τα «χρυσά βατόμουρα» του πολιτικού μας πολιτισμού.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης δεν έχει την παραμικρή ανάγκη υποστήριξης και σχολιασμού… Κρατιέται από καιρό, μόνος και αδιαμφισβήτητος, στην κορυφή των πάντων!
