Σημαντικά συμπεράσματα από τις πρώτες εκδηλώσεις της ΚΟΕ.
Έχουν ήδη πραγματοποιηθεί αρκετές πολιτικές εκδηλώσεις της ΚΟΕ για την παρουσίαση της πρότασής της για την πολιτική οικονομική κοινωνική διέξοδο της χώρας και τη μεταπολίτευση του λαού, που επιτρέπουν να βγούνε ορισμένα πρώτα συμπεράσματα. Είναι σημαντικό αρχικά να τονιστεί ότι το ενδιαφέρον για συνολικές προτάσεις, για γενικότερους προβληματισμούς και εναλλακτικά σχέδια, είναι ιδιαίτερα μεγάλο. Αυτό παρατηρείται από τις παρεμβάσεις, από την προσοχή που δείχνει ο κόσμος σε όποιον έχει κάτι να πει γι’ αυτά, καθώς και στα ερωτήματα που μπαίνουν.
Επίσης, έχει ιδιαίτερη σημασία να αναφερθεί ότι τις συγκεντρώσεις παρακολούθησαν άνθρωποι που συμμετέχουν σε συλλογικότητες της Αριστεράς, ανένταχτοι αλλά και άνθρωποι που έχουν άλλη ταυτότητα ή είναι σε αναζήτηση ταυτότητας. Σε πολλές περιοχές υπήρχαν και μέλη της Σπίθας, του ΕΠΑΜ που παρακολουθούσαν και πρόσθεταν την αγωνία τους ή τις προτάσεις τους και υπήρχαν πολλοί που ζητούσαν να γίνει, επιτέλους, μια ουσιαστική συζήτηση για τα κρίσιμα ζητήματα της περιόδου. Τα ακροατήρια και οι ανάγκες τους δεν είναι αυτά μιας άλλης περιόδου, όπως αυτή του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ ή της πρώτης περιόδου του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αρκετά τροποποιημένα.
Μια γενική παρατήρηση είναι ότι πουθενά, σε καμιά συζήτηση, σε καμία περιοχή δεν τέθηκε ζήτημα γενικής απόρριψης της πρότασης ως ανεδαφικής, ως λαθεμένης, ως άστοχης κ.λπ. Το αντίθετο, κυριάρχησε η αίσθηση πως η ΚΟΕ έχει μια πρόταση που εμπεριέχει αρκετές επιβεβαιώσεις όσων συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα, διαθέτει μια πρόταση που ακουμπά στις πραγματικές ανάγκες, έχει επίγνωση της πραγματικότητας και των δοκιμασιών που απαιτεί η εφαρμογή της, αναγνωρίζει τις προϋποθέσεις και τα αναγκαία βήματα. Τέλος, αυτό που κατάλαβαν σχεδόν όλοι -ακόμα και όσοι δεν συμφωνούν συνολικά ή σε επιμέρους σημεία- είναι ότι η σκέψη, η πολιτική και οι στοχεύσεις της ΚΟΕ έχουν μια ισχυρή εσωτερική συνοχή, ότι δεν είναι απλή ή ηχηρή παράθεση συνθημάτων, ούτε περιγραφή των επιθυμιών κάποιων.
Τρία είναι τα θέματα που συγκεντρώνουν τη μεγαλύτερη προσοχή και σε αυτά επικεντρώνονται τοποθετήσεις και ερωτήματα. Το ζήτημα του ειδικού καθεστώτος και της ανάγκης ανατροπής του, το ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης και το ζήτημα του μετώπου. Σχεδόν παντού η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από αυτά. Σχετικά με το πρώτο (ειδικό καθεστώς) υπάρχει γενική συμφωνία από όλο τον κόσμο, καθώς και αποδοχή της ανάγκης ανατροπής του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του. Βέβαια, η διάκριση ανάμεσα στο πολιτικό σύστημα στο σύνολό του και στο πολιτικό σκηνικό δεν είναι εμφανής, ιδιαίτερα όσο πλησιάζουμε στις εκλογικές διαδικασίες. Από δυνάμεις της Αριστεράς που παρενέβαιναν στις συζητήσεις φαίνονταν πως δεν έχει χωνευτεί το στοιχείο του ειδικού καθεστώτος και τοποθετούνται σαν να μην έγιναν πολλές ουσιώδεις και ποιοτικές αλλαγές τα 2-3 τελευταία χρόνια, πράγμα που ο πλατύς κόσμος δεν έχει κανένα πρόβλημα να αντιληφθεί.
Μεγάλο είναι και το ενδιαφέρον για το ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης, γεγονός που δείχνει ότι είναι υπερώριμες οι συνθήκες για τη συστηματική και ουσιαστική αντιμετώπισή του. Όλοι κατανοούν πως δεν φτάνει να γινόμαστε ειδικοί σε νομισματικά ή σε θέματα χρέους και λεπτομερειών γύρω από αυτά ή για το πώς αντιμετωπίστηκαν σε άλλες χώρες αυτά ή τα άλλα προβλήματα, ξεκομμένα από το κεντρικό, ουσιαστικό ζήτημα της υλικής παραγωγής και της παραγωγικής ανασυγκρότησης. Η διέξοδος της χώρας από την κρίση δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς μια πρόταση από τις δυνάμεις της εργασίας και του λαού γύρω από αυτό το κομβικό ζήτημα. Προτάσεις του τύπου «το πρώτο διάστημα θα είναι δύσκολο», «θα χρειαστούν έκτακτα μέτρα», «θα είμαστε σαν τον ναυαγό που ξέρουμε ότι θα σωθεί μέσα σε απίστευτες δυσκολίες» κ.λπ., χωρίς να γίνεται το παραμικρό βήμα για να περιγραφεί παραγωγικό πρόβλημα ή η λύση της παραγωγικής ανασυγκρότησης, δεν κάνουν τίποτα ουσιαστικό. Αυτή η ανάγκη τονίστηκε με ιδιαίτερη οξύτητα.
Για το θέμα του μετώπου, παρά τις ιδιαίτερες ταλαιπωρίες που έχει υποστεί, όλες οι παρεμβάσεις και ερωτήσεις δείχνουν πως εξακολουθεί να είναι ένα λαϊκό αίτημα, μια βασική ανάγκη. Οι μέχρι τώρα -επί του πρακτέου- δοθείσες απαντήσεις είναι εντελώς ανεπαρκείς και αυτό γίνεται κατανοητό.
Την ίδια στιγμή, κινήματα (πλατείες, επιτροπές, κινήματα σε περιοχές και πόλεις), οργανωμένες προσπάθειες, όπως η Σπίθα και το ΕΠΑΜ (ανεξάρτητα πώς τις αξιολογεί κανείς) δείχνουν ότι υπάρχει ένα ευρύτατο ακροατήριο που παρεμβαίνει, έχει παρουσία, διαμορφώνεται κ.λπ., πέραν από τα γνωστά (και τετριμμένα) της Αριστεράς. Και μόνο αυτή η διαπίστωση οδηγεί πιο πιεστικά στην ανάγκη προσπαθειών οικοδόμησης ενός μετώπου για τη διέξοδο της χώρας και του λαού.
Τα πιο πάνω βασικά συμπεράσματα από τη σύντομη έκθεση της πρότασης της ΚΟΕ, η αποδοχή της, αλλά και η κριτική τοποθέτηση απέναντί της, μας οδηγεί στην περαιτέρω εμβάθυνση και προβολή της, καθώς και στη συλλογική επεξεργασία πλευρών της.
Nίκος Ταυρής
