Της Λόλας Σκαλτσά. Βράδυ Πέμπτης, 11.30 το βράδυ, κατέβαινα με το αυτοκίνητό μου, τη Λεωφόρο Υμηττού και από μακριά έβλεπα έναν άνθρωπο να περιφέρεται ανάμεσα στα αυτοκίνητα, στο φανάρι με την Ηλιουπόλεως. Έψαξα στα τυφλά δίπλα μου, σε μια θήκη που βάζω ψιλά για να του δώσω φτάνοντας, έτσι όπως συνηθίζω να κάνω στους ανθρώπους των… φαναριών.
Όταν σταμάτησα στο κόκκινο φανάρι ο νεαρός -όπως αποδείχτηκε από κοντά- με πλησίασε κρατώντας χαρτομάντιλα. Του έδωσα τα ψιλά που είχα στο χέρι μου και του είπα «ευχαριστώ, δεν θέλω χαρτομάντιλα». Η απάντησή του, όμως, ήταν άμεση: «Κρατήστε τα χαρτομάντιλα, σας παρακαλώ, για να κρατήσω κι εγώ την αξιοπρέπειά μου». Χάθηκε η αίσθηση του χρόνου, μαζί και η μιλιά μου. Έμεινα αποσβολωμένη στο φανάρι, χωρίς να μπορώ να πω κουβέντα και χωρίς να ακούω τα κορναρίσματα των αυτοκινήτων, αφού ήδη είχε γίνει το φανάρι πράσινο, ενώ ο νεαρός απομακρυνόταν…
Η φράση του βραδινού μικροπωλητή των φαναριών στοίχειωσε στο μυαλό μου, γεμίζοντάς με προβληματισμούς αλλά και τύψεις. Η διαπίστωση πως η αξιοπρέπεια εκλείπει ως λέξη αλλά κυρίως ως ουσία είναι πασιφανής. Όμως το κακό δεν είναι η απλώς η απώλειά της τόσο, όσο το πως κανείς μας δεν αναρωτιέται, δεν την αναζητά, δεν την απαιτεί.
Η αναξιοπρέπεια, η λαμογιά και το απύθμενο θράσος έχουν πάρει την πρώτη θέση και μας συστήνονται καθημερινά μέσα από δελτία ειδήσεων ως παρουσιαστές, δημοσιογράφοι, συνεντευξιαζόμενοι πολιτικάντηδες. Μας μιλούν από τη Βουλή με τη μορφή σωτήρων. Μας «συμπονούν» μέσα από τα χλιδάτα άμφιά τους. Μας στέλνουν ραβασάκια-μνημόνια για «το καλό μας»! Μας απολύουν από τις δουλειές μας για την ανάκαμψη της χώρας. Βάζουν χαράτσια, φόρους, κόβουν το ρεύμα στα σπίτια μας, για να πάει μπροστά η Ελλάδα. Μας ποδοπατάνε, μας σκοτώνουν, μας φυλακίζουν εν ονόματι της εύνομης λειτουργίας της πατρίδας.
Κι εμείς; Απλοί θεατές μιας απίστευτης παρακμής -ηθικής, οικονομικής και πολιτικής- κοιτάζουμε τη βολή μας, την πάρτη μας κι αντιδρούμε τόσο όσο… Βάζουμε όρια στις προσπάθειές μας, ωράριο στις εξορμήσεις μας, προδιαγραφές στον αγώνα μας.
Αναπαράγουμε πού και πού στίχους του Βάρναλη και του Ρίτσου και καθαρίζουμε. Κατεβαίνουμε -επιλεκτικά πάντα- σε πορείες, διαδηλώνουμε εκ περιτροπής και είμαστε περήφανοι για την αγωνιστική μας δράση.
Ξέρουμε τη θεωρία απ’ έξω κι ανακατωτά! Ο καναπές είναι αναπόσπαστο στοιχείο της ζωής μας και η τηλεόραση απαραίτητο εργαλείο.
Μας τα έχουν πάρει όλα κι εμείς ακόμα μετράμε τις διαφορές κι όχι τις ομοιότητές μας! Η αξιοπρέπεια, όμως, προϋποθέτει ειλικρινείς αγώνες, αμέριστη δράση και πορεία προς τα εμπρός κι αυτήν πρέπει να ανακτήσουμε για να μπορούμε να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλον, κι όλοι μαζί απέναντί τους!
Η φράση του βραδινού μικροπωλητή των φαναριών στοίχειωσε στο μυαλό μου, γεμίζοντάς με προβληματισμούς αλλά και τύψεις. Η διαπίστωση πως η αξιοπρέπεια εκλείπει ως λέξη αλλά κυρίως ως ουσία είναι πασιφανής. Όμως το κακό δεν είναι η απλώς η απώλειά της τόσο, όσο το πως κανείς μας δεν αναρωτιέται, δεν την αναζητά, δεν την απαιτεί.
Η αναξιοπρέπεια, η λαμογιά και το απύθμενο θράσος έχουν πάρει την πρώτη θέση και μας συστήνονται καθημερινά μέσα από δελτία ειδήσεων ως παρουσιαστές, δημοσιογράφοι, συνεντευξιαζόμενοι πολιτικάντηδες. Μας μιλούν από τη Βουλή με τη μορφή σωτήρων. Μας «συμπονούν» μέσα από τα χλιδάτα άμφιά τους. Μας στέλνουν ραβασάκια-μνημόνια για «το καλό μας»! Μας απολύουν από τις δουλειές μας για την ανάκαμψη της χώρας. Βάζουν χαράτσια, φόρους, κόβουν το ρεύμα στα σπίτια μας, για να πάει μπροστά η Ελλάδα. Μας ποδοπατάνε, μας σκοτώνουν, μας φυλακίζουν εν ονόματι της εύνομης λειτουργίας της πατρίδας.
Κι εμείς; Απλοί θεατές μιας απίστευτης παρακμής -ηθικής, οικονομικής και πολιτικής- κοιτάζουμε τη βολή μας, την πάρτη μας κι αντιδρούμε τόσο όσο… Βάζουμε όρια στις προσπάθειές μας, ωράριο στις εξορμήσεις μας, προδιαγραφές στον αγώνα μας.
Αναπαράγουμε πού και πού στίχους του Βάρναλη και του Ρίτσου και καθαρίζουμε. Κατεβαίνουμε -επιλεκτικά πάντα- σε πορείες, διαδηλώνουμε εκ περιτροπής και είμαστε περήφανοι για την αγωνιστική μας δράση.
Ξέρουμε τη θεωρία απ’ έξω κι ανακατωτά! Ο καναπές είναι αναπόσπαστο στοιχείο της ζωής μας και η τηλεόραση απαραίτητο εργαλείο.
Μας τα έχουν πάρει όλα κι εμείς ακόμα μετράμε τις διαφορές κι όχι τις ομοιότητές μας! Η αξιοπρέπεια, όμως, προϋποθέτει ειλικρινείς αγώνες, αμέριστη δράση και πορεία προς τα εμπρός κι αυτήν πρέπει να ανακτήσουμε για να μπορούμε να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλον, κι όλοι μαζί απέναντί τους!
Σχόλια
