Έφυγε ο… Θεσσαλονικιός Τάκης Βαρβιτσιώτης.
«Είναι καιρός να καλλιεργηθεί η ιδέα ότι η ποίηση –όπως και η τέχνη γενικότερα– είναι ένας σταυρός μαρτυρίου, που τον σηκώνουν μοναχά άνθρωποι σημαδεμένοι από τη μοίρα, μία νόσος εκ γενετής».
Τα λόγια ανήκουν στον Τάκη Βαρβιτσιώτη, τον γέννημα – θρέμμα Θεσσαλονικιό ποιητή, «θεμελιωτή» κατά πολλούς της λυρικής – μυστηριακής ποίησης στην βορειοελλαδίτικη πρωτεύουσα.
Ο Τ. Βαρβιτσιώτης πέθανε την περασμένη Τρίτη, αφού διέτρεξε το σύνολο σχεδόν του εικοστού αιώνα και κάτι λίγο από τον εικοστό πρώτο. Ήταν 95 χρόνων.
Όσοι τον γνώρισαν από κοντά κάνουν λόγο για έναν ευγενή καλοστεκούμενο και αριστοκρατικό άνθρωπο που ξεγελούσε την ηλικία του και υπηρετούσε με πάθος και αφοσίωση την τέχνη της ποίησης μέχρι το τέλος της ζωής του. Αψευδής μάρτυρας της αφοσίωσης αυτής είναι το γεγονός ότι πέρισυ μόλις συγκέντρωσε τα τελευταία του ανέκδοτα ποιήματα, τα «υδατόσημα», όπως τα ονόμασε τυπώνοντάς τα από στις εκδόσεις Στερέωμα.
Για τους νεότερους αποτελούσε σημείο αναφοράς και σεβασμού, καθώς ήταν ο τελευταίος εναπομείνας ποιητής μιας παλιάς -απούσας σήμερα- λογοτεχνικής παράδοσης της Θεσσαλονίκης, ο συνεργάτης των «Μακεδονικών Ημερών», του «Κοχλία» και των «Μορφών».
Παρότι η ποίηση των ημερών δεν διανύει τις ευτυχέστερες μέρες της, ιδιαίτερα δε ο ποιητικός λόγος του Βαρβιτσιώτη, της «σιωπής» και του μυστηρίου έχουν σχεδόν υποκύψει στη φλυαρία των καιρών, εντούτοις υπάρχουν ακόμη σημάδια ότι μπορούμε να ανακαλέσουμε με συμπάθεια τις πηγές ενός λησμονημένου κόσμου, να αναζητήσουμε και πάλι τις πηγές, τους μύθους και τα σύμβολά του.
Σ’ αυτήν την πορεία ο Τάκης Βαρβιτσιώτης και η ποίησή του αποτελούν έναν εξαίρετο πλοηγό…
