του Ευάγγελου Αθ. Τσαβδάρη
Πάντα πίστευα στη ζωή μου ότι δεν πρέπει να κρίνονται οι άνθρωποι, αλλά οι πράξεις τους, πόσο μάλλον αν αυτές οι πράξεις είναι υπερβολικά προβεβλημένες στον δημόσιο βίο, σε σημείο που να πιστεύει ο πολίτης, ότι οι άνθρωποι που «μεγάλωσαν στα πούπουλα», μπορούν να παρουσιάζονται με ποιότητα ως εκπρόσωποι ευπαθών ομάδων.
Μέσα σε λίγες γραμμές θα προσπαθήσω να ιχνηλατήσω με έναν συλλογισμό την πράξη του Στέλιου Κυμπουρόπουλου να πολιτευτεί με τη Ν.Δ.
Προσωπικά πιστεύω, και το έχω γράψει πολλάκις και στο ποιητικό μου έργο, ότι ένας ανάπηρος οφείλει να είναι αριστερός με την έννοια του τρόπου ζωής και αυτό γιατί δεν έχει ρίξει την προσωπική του δικτατορία που είναι η αναπηρία.
Τον Κυμπουρόπουλο δεν τον γνωρίζω προσωπικά, στη ζωή του μπορεί να έχει ένα άλλο προφίλ αλλά από τα πεπραγμένα του στον δημόσιο βίο, θα μπορούσε να συμπεράνει ο πολίτης ότι έχει χειριστεί την πορεία και την προσωπικότητά του ακραιφνώς ελιτίστικα, και από τη στιγμή που πήρε την απόφαση να πολιτευθεί οφείλει να υφίσταται την κριτική.
Πριν προχωρήσω, θα ήθελα να καλέσω τον μέσο αναγνώστη να σκεφτεί, αυτό το άτομο που έχει προβάλλει όλες τις πτυχές της ζωής του –από τις πιο ελάχιστες, μέχρι και τις πιο σύνθετες– τι κοινό μπορεί να έχει με τον αποκλεισμένο ΑΜΕΑ της υπαίθρου.
Μία παροιμία λέει: «Άλλη δεν γέννησε παιδί, μόνο η Μαριώ τον Γιάννη…»
Στη σημερινή εποχή υπάρχουν πολλοί άνθρωποι ΑΜΕΑ κοινωνικοποιημένοι, μορφωμένοι και επαγγελματικά ενταγμένοι, δυστυχώς όμως δεν προβάλλονται. Η υπερπροβολή ενός και μόνο ατόμου δείχνει μηχανισμό προώθησης, που παραπέμπει σε ένα άτομο οικονομικά ευκατάστατο, που φυσικά δεν έχει καμία σχέση με τους πολίτες ΑΜΕΑ που πασχίζουν να τα βγάλουν πέρα με το επίδομα και ίσως με τον μισθό από την εργασία τους.
Για να έχει ειρμό η συλλογιστική του κειμένου, πήρα αφορμή από την πυραμίδα των αναγκών του Maslow. Αν παρατηρήσουμε τη βάση της πυραμίδας με τις βασικές ανάγκες επιβίωσης, οι οποίες θέλω να πιστεύω πως στην Ελλάδα καλύπτονται, εκτός βέβαια από την ανάγκη της σεξουαλικότητας μιας και δεν αξιοποιούμε δίκτυα εξειδικευμένων βοηθών, διερωτάται κανείς πώς ένας άνθρωπος με τόσες ανέσεις θα αφουγκραστεί τις ανάγκες του ανάπηρου συνανθρώπου του της διπλανής πόρτας, που πασχίζει για αγάπη, έρωτα και κίνητρα;
Όσο για τις ανάγκες στα υψηλά στρώματα της πυραμίδας, δηλαδή αυτές της αυτοπραγμάτωσης, η αυτοπροβολή σε υπέρμετρο βαθμό του έχει χαρίσει την καθολική αναγνώριση της κοινωνίας.
Συνοπτικά, έχουμε μπροστά μας ένα προφίλ ανθρώπου που αποδεικνύει ότι υπάρχουν κοινωνικά στρώματα στην αναπηρία, τα οποία δεν προσμετρώνται μόνο οικονομικά αλλά και με την πρόσβασή τους σε προβολή και κοινωνική αναγνώριση. Δηλαδή, κατά πόσον η τοποθεσία που ζουν (επαρχία ή μεγαλούπολη) τους δίνει την πρόσβαση σε αγαθά και υπηρεσίες, σε ποιο βαθμό οι συγγενείς ή φροντιστές τους τούς κάνουν να νιώθουν ελεύθεροι και να εκφράζονται και πόσο συχνά και σε ποιο βαθμό η φωνή αυτή φτάνει στα κέντρα εξουσίας και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αυτά είναι τα στοιχεία που κατά τη γνώμη μου συντείνουν στη διαμόρφωση των κοινωνικών τάξεων στην αναπηρία και μας κάνουν να καταλαβαίνουμε γιατί ο κ. Κυμπουρόπουλος βρήκε το πολιτικό λιμάνι του στο συγκεκριμένο κόμμα.
Στη διαδρομή του κ. Κυμπουρόπουλου, δεν υπήρξε ως τώρα αντίλογος. Ενεργοποιούσε πάντα το κοινό αίσθημα, άλλωστε μπορεί να το πράττει εύκολα ως ψυχίατρος δεδομένου ότι γνωρίζει την ψυχολογία και τη διαμόρφωση αυτής στο λαό. Όλα τα προαναφερόμενα υπάρχουν για να δείξουν το παραγόμενο αποτέλεσμα αυτής της πράξης, δηλαδή μπορεί με αυτό το κόμμα να υπάρχει πολιτικό αποτέλεσμα και οφέλη όταν εκφράζει μια αντιλαϊκή πολιτική ιδιωτικοποιήσεων και ατομισμού; Παράλληλα, υπάρχει και κάτι πιο βαθύ το οποίο αποκοιμίζει τη συνείδηση του μέσου ανθρώπου, ο οποίος ψηφίζοντας τον άνθρωπο και το κόμμα αυτό, θεωρεί ότι έκανε το χρέος του συνειδησιακά και δίνει δύναμη στον άνθρωπο να συνεχίσει τον αριβισμό της ζωής του. Το διακύβευμα είναι, θέλουμε κάτι τέτοιο σε ένα αναπηρικό κίνημα που απαιτεί συγκρούσεις, αγώνα και συνεχή πάλη συλλογικοτήτων;
Ίδωμεν…
