Ο ΣΥΡΙΖΑ κόντεψε να γίνει ο φορέας μιας σημαντικής, ορατής και χειροπιαστής αλλαγής. Μπορεί οι πολίτες να μην έπαιρναν της μετρητοίς ότι θα έσχιζε τα μνημόνια και θα τα καταργούσε με ένα άρθρο, αναγνωρίζοντας σ’ αυτές τις μεγαλοστομίες την καθιερωμένη δόση προεκλογικής (αν και ανεπίτρεπτης για την Αριστερά) υπερβολής, αλλά πολλοί περίμεναν, και με μεγαλύτερη αγωνία και προσδοκία οι αριστεροί, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αξιοποιούσε το άριστο δυναμικό της κοινωνίας και την ιδιαίτερη επιρροή του σε ορισμένους σημαντικούς τομείς, όπως είναι τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, στα οποία επικρατούσε τερατώδης ασυδοσία, οικονομική, πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική.
Αν σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας τα ΜΜΕ ασκούν ισχυρότερη επιρροή από την οικογένεια, το σχολείο, το βιβλίο, τη δικαιοσύνη και την εκκλησία, πώς παραχωρείται αυτό το πολύτιμο δικαίωμα σε επιχειρηματίες αμφίβολης πρόθεσης και κουλτούρας; Με δεδομένο ότι δεν αξιολογήθηκαν για την κοινωνική, πολιτισμική και ηθική τους επάρκεια. Αντιθέτως υπάρχουν εμπλοκές σε υποθέσεις λαθρεμπορίου, ξεπλύματος, τζόγου, βίας, ακόμα και ναρκωτικών. Είναι επιτρεπτό, λοιπόν, για μια προοδευτική κυβέρνηση να εκχωρεί αυτό το πανίσχυρο όπλο μαζικής επιρροής σε οργανωμένα συμφέροντα με εξαιρετικά χαμηλό συντελεστή ποιότητας;
Πώς αποκτά ένας επιχειρηματίας το δικαίωμα να ορίζει αυθαίρετα ποια είδηση και με ποιο τρόπο και περιεχόμενο θα μεταδοθεί και ποια θα αποκλειστεί; Να επιλέγει ποιον πολιτικό θα προβάλλει ως υποψήφιο βουλευτή στις εκλογές και ποιον θα βλάψει αποκλείοντας ή θάβοντας τον προκειμένου να έχει εξαρτώμενους αξιωματούχους και να επηρεάζει τη σύνθεση του Κοινοβουλίου έως και τον διορισμό κάποιων σε υπουργικούς θώκους; Αυτά δεν αποτελούν υποθέσεις εργασίας. Όλοι ξέρουν ότι συμβαίνουν. Είναι, όμως, συμβατά με τη δημοκρατική λειτουργία του πολιτεύματος; Και μπορεί κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες να υπάρξει δημοκρατική αγωγή του πολίτη;
Ασυδοσία
Αλλά και πέρα από την πολιτική χειραγώγηση. Με ποια κριτήρια αποκτάει ένας ιδιώτης ή ένα τραστ την εξουσία να καθορίζει αυθαίρετα το είδος ψυχαγωγίας και διασκέδασης που προσφέρεται στην κοινωνία; Να καθορίζει τι είναι ωραίο και τι είναι άσχημο, τι είναι καλό και τι είναι κακό, τι είναι ηθικό και τι ανήθικο, τι είναι πολιτισμικά επιθυμητό και τι όχι; Τι είναι καλό για να δουν τα παιδιά και τι είναι κακό για τη διαπαιδαγώγηση και την ψυχική τους υγεία; Μπορεί έτσι να προαχθεί ο πολιτισμός σε μεγάλη κλίμακα και να ανέβει το επίπεδο της κοινωνίας συνολικά; Είναι γνωστές οι καταστροφικές επιπτώσεις αυτού του μοντέλου σε πολλές χώρες και πολιτισμούς.
Δεν θα έπρεπε κάθε μέσο, κάθε εργαλείο, κάθε φορέας, κάθε πολιτική και κοινωνική συνιστώσα, από το νηπιαγωγείο μέχρι τα ΚΑΠΗ και από τις ποδοσφαιρικές ομάδες μέχρι τα κόμματα, να καλλιεργεί, να ενισχύει, να αναπτύσσει και να διαδίδει ό,τι καλύτερο διαθέτει ο τοπικός και παγκόσμιος πολιτισμός; Να προάγει τις κοινά αποδεκτές αξίες της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της ειρήνης, της ισότητας, των δικαιωμάτων, της δικαιοσύνης, της γνώσης, της αλληλεγγύης, της άμιλλας, του διεθνισμού και του πατριωτισμού; Να υποστηρίζει, να αναδεικνύει και να προβάλλει ό,τι καλύτερο υπάρχει κι ό,τι καλύτερο δημιουργείται στις τέχνες και τα γράμματα; Να δίνει λόγο στους καλύτερους και με ήθος δημοσιογράφους, συγγραφείς, επιστήμονες, διανοητές, καλλιτέχνες, αθλητές, εργαζόμενους και άλλους δημιουργικούς πολίτες και όχι στους χειρότερους, στους πιο αμόρφωτους και πιο κατάπτυστους; Αυτά δεν πρέπει να είναι τα βασικά κριτήρια για τις τηλεοπτικές άδειες σε κάθε υγιή κοινωνία;
Δεν θα έπρεπε κάθε μέσο να είναι συντονισμένο μέσα από μια ποικιλία ρόλων και απόψεων στον κοινό στόχο για τη δημιουργία μιας συνεχώς βελτιούμενης «πολιτείας» που θα έχει όλα τα προσόντα για να σταθεί όρθια με αξιοπρέπεια, σθένος και προοπτική μέσα σε ένα κόσμο ανταγωνιστικό και επιθετικό;
Και ποιος μπορεί να είναι αυτός ο στόχος; Όχι, βέβαια, αισχρά τηλεοπτικά προγράμματα, βαλτώδεις εφημερίδες, αξιοθρήνητα κοινωνικά πρότυπα, διεφθαρμένοι και κατώτερης ποιότητας πολιτικοί, γραφιάδες και εκφωνητές-βαποράκια των ιδιοκτητών των ΜΜΕ και των πολιτικών γραφείων.
Κατώτερη των περιστάσεων
Μ’ αυτή την «πραγματική πραγματικότητα», μπορεί ο τόπος, οποιοσδήποτε τόπος, οποιαδήποτε κοινωνία, οποιοδήποτε κράτος, να ξεφύγει από το τέλμα, από τον πάτο, από το βούρκο, να ορθοποδήσει, να εξυγιανθεί και να δημιουργήσει; Ούτε σε μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας.
Η Ελλάδα δεν είναι μητρόπολη ούτε διαθέτει την ισχύ των μητροπόλεων. Αντιθέτως είναι κάτω από την κηδεμονία τους, εξ ου και τα μνημόνια. Η Ελλάδα δεν ανήκει στον πυρήνα της εξουσίας διεθνώς. Είναι χώρα περιφερειακή, όπως η Βουλγαρία, η Κύπρος, η Ρουμανία, οι βαλτικές κ.ά.
Η κυβέρνηση έχει ήδη εκχωρήσει και επισπεύδει την εκχώρηση των υπόλοιπων νευραλγικών περιουσιακών και αναπτυξιακών στοιχείων της χώρας σε ξένους: επικοινωνίες, ενέργεια, μεταφορές (αεροδρόμια, λιμάνια, τρένα και αυτοκινητόδρομους). Επίσης, εξαρτά την άμυνα αποκλειστικά από τα όπλα που αγοράζει πολύ ακριβά και από την τρύπια ομπρέλα που της προσφέρει το ΝΑΤΟ σε ένα περιβάλλον με ισχυρότερους και πολυτιμότερους για τη συμμαχία εταίρους, όπως η Τουρκία.
Τι μας απομένει, λοιπόν; Αφού ούτε την εξάρτηση μπορούμε να αποτινάξουμε χωρίς μακροχρόνιους αγώνες, ούτε να πραγματοποιήσουμε με καθυστέρηση διακοσίων ετών τη βιομηχανική επανάσταση, ούτε να αποκτήσουμε αποικίες τις οποίες θα εκμεταλλευόμαστε, παίρνοντας τζάμπα πετρέλαιο από τη Λιβύη, διαμάντια από το Κονγκό, ουράνιο από τον Νίγηρα και τα καλύτερα μυαλά απ’ όλο τον κόσμο. Η Ελλάδα είναι έξω απ’ αυτό το προνομιακό στάτους. Από ιστορική, πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική πλευρά, θα έλεγα ευτυχώς, γιατί το μοντέλο αυτό είναι αναπόσπαστα δεμένο με πολέμους, γενοκτονίες, δουλεία, ισοπέδωση πολιτισμών και εκμετάλλευση μέχρι αφανισμού της φύσης. Αλλά ακριβώς γι’ αυτούς λόγους, χρειαζόμαστε εναλλακτικές πολιτικές άμυνας και ανάπτυξης. Αυτό που ανέκαθεν αντιλαμβανόμασταν ως εναλλακτικό και προοδευτικό πολύ πριν φτάσει η Αριστερά κοντά στο απλησίαστο όνειρο να αποκτήσει τη δυνατότητα να ξεκινήσει την υλοποίηση των ιδεών της. Κι απ’ αυτό το σημείο ζούμε τη νέα μεγάλη τραγωδία, μιας Αριστεράς που αποδεικνύεται πολύ κατώτερη των περιστάσεων για να αξιοποιήσει αυτή την εκπληκτική ευκαιρία με τρόπο αντάξιο των οραμάτων και των θυσιών του λαού.
Κλώνοι
Τι έπρεπε να κάνουμε με την τηλεόραση που την έφτιαξε όπως την έφτιαξε το διεφθαρμένο σύστημα της Δεξιάς; Να εξακολουθήσουμε να επιτρέπουμε στα άγρια να διαπαιδαγωγούν τα ήμερα; Οι αμόρφωτοι να προσποιούνται τους επιμορφωτές; Οι κακόγουστοι να ανεβάζουν τάχα μου την αισθητική της κοινωνίας;
Η τηλεόραση, όπως είναι δομημένη, προκαλεί ανήκεστο βλάβη στην κοινωνία. Την εμποδίζει να περάσει σε υψηλότερο επίπεδο, την ναρκώνει, την τραβάει προς τα κάτω και την εγκλωβίζει σε μια φαύλη κατάσταση. Μπορεί μια κοινωνία με τέτοια τηλεόραση, τέτοια πρότυπα, τέτοιες αξίες, τέτοια ποιότητα γλώσσας, τέτοια χαμηλή αισθητική, να προκόψει; Μόνο από θαύμα ή αν μπορεί να αναπτύξει ισοδύναμα αντίδοτα. Αλλά ακόμα κι αν αυτό ήταν εφικτό, η ζημιά που γίνεται σε μαζική κλίμακα είναι δυσβάστακτη. Απαιτεί πολύ εντονότερη προσπάθεια και προκαλεί μεγάλες καθυστερήσεις για την όποια πρόοδο. Το υλικό με το οποίο εμποτίζει η τηλεόραση την κοινωνία έχει αρνητικές επιπτώσεις για τη δημοκρατία, τον πολιτισμό και την ευημερία. Δεν βγάζει πολίτες σωστά εφοδιασμένους για να πετάξουν με τα φτερά διάπλατα ανοιχτά. Προσπαθεί να βγάζει ομοιόμορφους κλώνους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αντί να κάνει ριζικές αλλαγές και τομές στο τηλεοπτικό πεδίο, εντάχθηκε στην ισχύουσα «λογική», συμμάχησε με την παραπληροφόρηση και την κακογουστιά και τα νομιμοποίησε, έναντι ευτελούς οικονομικού τιμήματος λες και αυτό ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα με την τηλεόραση. Προβλήθηκε παραπλανητικά το θέμα του «ενοικίου» για τη χρήση των συχνοτήτων προκειμένου να αποσιωπηθεί η έλλειψη οποιουδήποτε κοινωνικού-πολιτισμικού ποιοτικού κριτηρίου. Είστε νόμιμοι να χρησιμοποιείτε τις συχνότητες για να αβαντάρετε τα πολιτικά κόμματα της αρεσκείας σας, το πολιτικό προσωπικό και τις πολιτικές που εξυπηρετούν τα συμφέροντα της τάξης σας. Είστε νόμιμοι να υποβαθμίζετε την παιδεία, την παράδοση, τον πολιτισμό. Είστε νόμιμοι να εκβάλλετε μέσα στα σπίτια, τα σαλόνια, τις κρεβατοκάμαρες και τα παιδικά δωμάτια τη χυδαιότητα, την κακογουστιά, την ανηθικότητα, την κακοποιημένη γλώσσα, τη χείριστη μουσική, το πορνό και τον ευτελισμό της γυναίκας, το κουτσομπολιό και το ξεκατίνιασμα, τα παιχνίδια για πνευματικά καθυστερημένους, τα θεατρικά εκτρώματα, τα εγκλήματα και τα σκανδαλοθηρικά ρεπορτάζ, ακόμα και τα ακροδεξιά τέρατα, δηλαδή ό,τι διαμορφώνει πολίτες βήτα και γάμα διαλογής. Φοβισμένους και αποξενωμένους, ευάλωτους στην πολιτική χειραγώγηση, καταναλωτές σκουπιδιών.
Τα κρατικά κανάλια διαφέρουν, αλλά έχουν άλλες αδυναμίες που τα εμποδίζουν να έχουν μεγαλύτερη απήχηση. Τα κανάλια των ιδιωτών προσελκύουν τους πιο στερημένους μορφωτικά και αισθητικά θεατές και ρίχνουν το επίπεδο όλων των υπολοίπων που παγιδεύονται από το μέσο, από οποιαδήποτε αιτία (απογοήτευση, ευκολία, παραίτηση, μοναξιά, οικονομική στενότητα κ.λπ.) όπως άλλοι παγιδεύονται και εξουδετερώνονται από το αλκοόλ ή τα ναρκωτικά.
Κι αυτό το μέσο, ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να παρέμβει αποφασιστικά και τολμηρά, για να το αλλάξει εκ βάθρων, να ορίσει πλαίσιο ποιότητας και να το θέσει στην υπηρεσία της κοινωνίας, για το καλό του τόπου, για την πρόοδο με υψηλούς στόχους, το νομιμοποίησε στην παρούσα μορφή του.
Διαπλοκή
Ένας πολίτης μορφωμένος και ενημερωμένος, χωρίς παρωπίδες, ξέρει ότι η εποχή μας διαφέρει από προηγούμενες. Οι λύσεις που προσφέρονται είναι πολλές και εφαρμόζονται ήδη σε άλλες χώρες. Δεν χρειάζεται να τις εφεύρεις. Μπορείς να τις προσαρμόσεις στις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες σου. Χρειάζεται, λοιπόν, πρώτα και πάνω απ’ όλα, γνώση και βούληση για αλλαγές. Στην ελληνική πολιτική ιεραρχία δεν υπάρχει, με την ουσιαστική τους έννοια, ούτε το πρώτο ούτε το δεύτερο.
Το κλείσιμο του Mega απέδειξε ότι όλα είναι δυνατά, αρκεί να υπάρχει η βούληση. Αλλά αυτή η απόφαση δεν είχε σκοπό την αναμόρφωση του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου, αλλά την αναδιανομή της «πίτας» μεταξύ των «τζακιών». Η δικαιοδοσία του κράτους εφαρμόστηκε επιλεκτικά. Έτσι, οι συχνότητες πανελλαδικής εμβέλειας εκχωρήθηκαν πάλι στους ολιγάρχες και, μάλιστα, σ’ αυτούς που ελέγχουν και εφημερίδες και ποδοσφαιρικές ομάδες και κάνουν μπίζνες με το κράτος. Φουλ διαπλοκή με σφραγίδα νομιμότητας. Το αποτέλεσμα είναι πασιφανές. Χειρότερο δεν θα μπορούσε να είναι ούτε για τον πολιτισμό μας, ούτε για την αισθητική , ούτε για τα ήθη, ούτε για το χαρακτήρα των πολιτών, ούτε για τη δημοκρατία, ούτε για το μέλλον της Ελλάδας.
Κανιβαλισμός
Μας λένε ότι η κοινωνία θέλει τα σκουπίδια. Μοιάζει αληθινό αυτό, αλλά γιατί; Η μεγάλη απογοήτευση έπληξε απότομα και αναπάντεχα την κοινωνία από τη ματαίωση κάθε ελπίδας για έναν άλλο δρόμο. Πάνω που ανέβαινε ψυχολογικά, αποκτούσε αυτοπεποίθηση, αύξανε τη συμμετοχή της και έδειχνε αποφασισμένη να υποστηρίξει μια σοβαρή αλλαγή, η διάψευση των προσδοκιών διέλυσε όλες τις αμυντικές της γραμμές και την έριξε πολύ χαμηλά. Οι επιτήδειοι των καναλιών έπεσαν πάνω στο συγχυσμένο και ανυπεράσπιστο κοινωνικό σώμα και το κατασπάραξαν. Στόχευσαν με τις διεθνώς δοκιμασμένες τεχνικές τα πιο αδύνατα σημεία της κοινωνίας και επένδυσαν σ’ αυτά προσφέροντας δωρεάν ένα πρόγραμμα που παρασύρει τον θεατή σε ένα πνευματικό κατήφορο και ένα συναισθηματικό βάλτο. Δεν είναι τυχαίο ότι το πρόγραμμα των καναλιών έφτασε σε απροσμέτρητα βάθη χυδαιότητας και ευτέλειας. Κι αν δεν φταίει για το παρελθόν ο ΣΥΡΙΖΑ, φταίει που αποδέχτηκε και νομιμοποίησε αυτή την επικίνδυνη -για την ψυχική υγεία, για το πολιτισμικό επίπεδο και για τη δημοκρατία- πλύση εγκεφάλου και αθέτησε την υποχρέωση του να τροφοδοτεί και να θωρακίζει την κοινωνία με ποιοτικές υπηρεσίες και προϊόντα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε ό,τι έκαναν οι προηγούμενοι. Άφησε τους πολίτες εκτεθειμένους στην ανθρωποφαγία παραδίδοντας την επικοινωνία, ενημέρωση και ψυχαγωγία, σε μερικούς ακατάλληλους διαχειριστές που έχουν αποδείξει ότι επιλέγουν, παράγουν και προσφέρουν σαβούρα στην κοινωνία.
Laissez-passer
Ανεκδιήγητοι τύποι αλωνίζουν κάθε μέρα μέσα στα σπίτια! Με φτωχό λεξιλόγιο, εκφράσεις κλισέ, γκριμάτσες κλισέ, αστεία και χαμόγελα κλισέ, φέρονται στους «παίκτες» σαν να είναι ηλίθιοι που θα αποδείξουν ότι έχουν αξία κάνοντας ό,τι πιο βλακώδες ή προσβλητικό για τους ίδιους. Νεαρά ζευγάρια που πετούν μπαλάκια για να σπάσουν ποτήρια και κοπέλες που εμφανίζονται γδυμένες για να κριθούν από μια επιτροπή «ειδικών» ή ντυμένες σαν κλόουν για να αποσπάσουν την προσοχή, είναι–με παραλλαγές- το προσφερόμενο θέαμα, επί πολλές ώρες ημερησίως. Ο δείκτης νοημοσύνης στα Τάρταρα. O Sky, που οι υπεύθυνοι της πολιτικής του προπαγάνδας στηλιτεύουν την αριστερή κουλτούρα, πρωτοστατεί στην προσφορά τηλεοπτικών λυμάτων όχι μόνο με το ανούσιο Survivor που μοιάζει ποιοτικό μπροστά στο επίσης δικής του παραγωγής My style rocks. Αντίστοιχα απόβλητα έχουν κατακλύσει τα ομοιόμορφα αλλά ανταγωνιστικά κανάλια. Ολημερίς, η τηλεόραση εκπορνεύει αγόρια και κορίτσια, εκπορνεύει κι όλο το σώμα των τηλεθεατών.
Κι από κοντά, η χωματερή των μικρών καναλιών με σχολιαστές καφενείου και τηλεμάρκετινγκ των πιο απίθανων προϊόντων, από βιβλία για τον αντρισμό στην αρχαία Ελλάδα μέχρι αλοιφές από υγρά σαλιγκαριών για αιμορροΐδες και από φυλαχτά με νύχια αγίων μέχρι δαχτυλίδια από τον τάφο του Τουταγχαμών! Οι δε παρουσιαστές-πωλητές είναι σίγουρα εξωγήινοι! Ενδυματολογικά δε ασυναγώνιστοι. Δεν τους έχουν πάρει ακόμα στο τσίρκο, γιατί αρκετοί σκοπεύουν να πολιτευτούν!
Αυτοί, οι «σταρ», είναι οι «πετυχημένοι», οι «ήρωες», τα «πρότυπα» που κατασκευάζει μέσα από τα ΜΜΕ το μπλοκ εξουσίας που ελέγχει άμεσα ή έμμεσα το πολιτικό προσωπικό. Για τη διαμόρφωση και διατήρηση ενός τύπου πολίτη αποβλακωμένου, ελαχίστων απαιτήσεων, καταναλωτή των προϊόντων που διαφημίζονται και της πολιτικής προπαγάνδας που γίνεται μέσα από τα ΜΜΕ. Κι αυτό αφορά όλους τους πολίτες. Παραμορφώνει τους ανθρώπους από την παιδική τους ηλικία ώστε αυτή η επίδραση να ακολουθεί τον παραλήπτη σε όλη του τη ζωή. Ούτε οι πολίτες με υψηλότερο επίπεδο μένουν ανεπηρέαστοι, γιατί σταδιακά αμβλύνονται τα κριτήρια τους, κάμπτονται οι αντιστάσεις και διαβρώνονται οι συνειδήσεις τους με πολλούς επεξεργασμένους τρόπους. Και μόνο ζάπινγκ να κάνει κανείς, ή να θέλει να διασώσει τα παιδιά του, άθελα του εισχωρεί στη ζώνη όπου κυριαρχεί η παραπληροφόρηση, η κακογουστιά και η ευτέλεια. Ακόμα και μια καλή ταινία για να δει κανείς, θα βομβαρδιστεί μέχρι υποταγής από τις διαφημίσεις, δηλαδή από σκουπίδια κατασκευασμένα με την πιο σύγχρονη τεχνολογία για τη διάτρηση της νόησης. Μπορεί ο ευαισθητοποιημένος θεατής να νομίζει ότι είναι άτρωτος, αλλά δεν είναι. Κάτι του μένει, κάτι κολλάει στο νου του που τον αλλοιώνει ακόμα κι όταν νομίζει ότι η αμυντική του γραμμή είναι αδιαπέραστη.
Ανθυποκουλτούρα
Αυτά όλα τα γνωρίζουν πολύ καλά όσοι έχουν περάσει από την Αριστερά. Και τα έχουν καταγγείλει τεκμηριωμένα, έντονα και κατηγορηματικά. Γι’ αυτό όποιος ισχυρίζεται ότι είναι αριστερός θα κριθεί από τη στάση και τις επιλογές του απέναντι σ’ αυτό το καίριο πρόβλημα στη διαδικασία αλλαγής, επιμόρφωσης και εκδημοκρατισμού της κοινωνίας.
Ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ δεν απέτυχε στην προσπάθεια του να εξυγιάνει αυτόν τον πάρα πολύ σημαντικό τομέα. Γιατί δεν προσπάθησε καν. Αντιθέτως, ευθυγραμμίστηκε πλήρως με το σάπιο καθεστώς και το νομιμοποίησε. Εξοβέλισε τον αποδυναμωμένο μετά το θάνατο του Λαμπράκη Ψυχάρη, αλλά έδωσε τα πάντα στους ολιγάρχες που ελέγχουν τη μεγαλύτερη μερίδα του Τύπου, τον τζόγο και τις μεγάλες ποδοσφαιρικές ομάδες.
Γιατί το τηλεοπτικό πρόγραμμα στην ελληνική τηλεόραση να εξομοιώνεται με τα χειρότερα βαλκανικά; Γιατί όχι με τα καλύτερα ευρωπαϊκά;
Ο ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε ξανά την ΕΡΤ, αλλά δεν άλλαξε τίποτα στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο, πέρα από το ενοίκιο. Δεν συγκρούστηκε με την τηλεοπτική παραεξουσία και δικαίωσε την παραγόμενη ανθυποκουλτούρα. Το αποτέλεσμα δεν χρειάζεται να είσαι ο Μάρσαλ Μακ Λούαν ή ο Γκυ Ντεμπόρ για να το καταλάβεις. Βγάζει μάτι. Η «εικόνα» της τηλεόρασης δείχνει το επίπεδο της διακυβέρνησης, αλλά και το πού θέλουν να κατευθύνουν την κοινωνία. Καταστρέφουν τον πολιτισμό μας, κατεδαφίζουν τα υποστυλώματα της Ελλάδας, κλείνουν τους εναλλακτικούς δρόμους και εξοστρακίζουν την ελπίδα για ένα φωτεινότερο μέλλον. Όποιος ανέχεται ή δικαιολογεί αυτή την άθλια κατάσταση, ας μην έχει την ψευδαίσθηση ότι είναι αριστερός.
