«Επιχείρηση Αττίλας» (τουρκικά: Atilla Harekâtı) ήταν η ονομασία της τουρκικής στρατιωτικής εισβολής στην Κυπριακή Δημοκρατία στις 20 Ιουλίου 1974, πέντε μέρες μετά το αμερικανόπνευστο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου που εκτέλεσε η ελληνική χούντα σε βάρος του Μακαρίου. Στην πρώτη φάση («Αττίλας 1») οι τουρκικές δυνάμεις καταλαμβάνουν το 8% του νησιού και, ενώ συνεχίζουν τις επιχειρήσεις τους, ξεκινούν και διαπραγματεύσεις ανάμεσα σε Ελλάδα, Τουρκία και Αγγλία (εγγυήτριες δυνάμεις βάσει των συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου). Ο «Αττίλας 2» αποτελεί τη δεύτερη φάση του στρατιωτικού σχεδίου. Στις 14 Αυγούστου, οι Τούρκοι εξαπολύουν γενική επίθεση και καταλαμβάνουν το 38% του νησιού (που από τότε κατέχουν) με χιλιάδες νεκρούς κι αγνοούμενους, και 200.000 πρόσφυγες Ελληνοκύπριους που άφησαν τα υπάρχοντά τους και έζησαν για πολλά χρόνια σε καταυλισμούς στο μη κατεχόμενο τμήμα.
Όλα αυτά έγιναν με πολιτική ηγεσία κεμαλικής κοπής στην Τουρκία, και με πλήρη «ουδετερότητα» των μεγάλων δυνάμεων της εποχής. Μια ανεξάρτητη και αδέσμευτη Κύπρος δεν ήταν αρεστή σε κανέναν. Η προκλητική στάση της Τουρκίας απέναντι στην Κύπρο είναι διαρκής. Τελικός στόχος, η πλήρης κατάληψη του νησιού όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες. Γι’ αυτό η Άγκυρα δεν αναγνώρισε ποτέ την Κυπριακή Δημοκρατία και δεν τη θεωρεί κρατική οντότητα. Από το 1983 μάλιστα ανακήρυξε το κατεχόμενο τμήμα σε «ανεξάρτητο κράτος», το οποίο αναγνώρισε μόνο η ίδια. Και βεβαίως αδιαφόρησε παντελώς για τις αποφάσεις του ΟΗΕ, τις καταδίκες όλων των διεθνών οργανισμών κ.λπ.
Γιατί όμως κάνουμε λόγο σήμερα για «Αττίλα 3»;
Κλιμάκωση σε ευρύτατο τόξο
Ο «Αττίλας 3» διαφέρει από τις προηγούμενες εκδοχές. Διαφέρει ως προς το «μέτωπο» που διατρέχει: από τον Έβρο, το Αιγαίο, τα Δωδεκάνησα και το σύμπλεγμα του Καστελλόριζου, ως την Κύπρο, προβάλλει ένα πλέγμα διεκδικήσεων και αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας και όλου του πλαισίου που έχει οριστεί από διεθνείς συνθήκες εδώ και 100 χρόνια.
Διαφέρει, ακόμα, επειδή οι διαστάσεις του τουρκικού επεκτατισμού έχουν αλλάξει σε σχέση με τις 2-3 τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Τώρα διεκδικεί να γίνει μια μεγάλη δύναμη διά της ισχύος και του πολέμου. Το επιδιώκει μέσα από μια μεθοδική, συστηματική προσπάθεια του καθεστώτος Ερντογάν που δεν ευθυγραμμίζεται, όπως οι προκάτοχοί του κεμαλιστές, με τον Δυτικό παράγοντα. Επομένως, δεν έχουμε απλώς μια επιθετική Τουρκία με σκληράδα απέναντι κυρίως στην Ελλάδα (Σεπτεμβριανά 1955, Κύπρος 1974, Ίμια 1996 κ.λπ.), αλλά έναν αναβαθμισμένο επεκτατισμό. Με πολύ πιο διευρυμένο ζωτικό χώρο, τη Ν.Α. Μεσόγειο και τη Β. Αφρική, και με ισχυρότερο και πολύμορφο οπλοστάσιο (π.χ. και το μεταναστευτικό ως «όπλο»).
Αυτή η αναβάθμιση στηρίζεται στην εκτίμηση πως μπορεί να πετύχει πολλούς στρατηγικούς στόχους με απειλή πολέμου (ίσως και με πόλεμο) σε βάρος του ελληνισμού, απέναντι είτε στην Ελλάδα είτε στην Κύπρο. Αυτές οι δύο κρατικές οντότητες πρέπει, σύμφωνα με τον τουρκικό επεκτατισμό, να συρρικνωθούν. Ήδη υπάρχει κατοχή του μισού περίπου μέρους της Κύπρου και θαλάσσια περικύκλωσή της. Υπάρχει στην πράξη διακοπή της γειτονίας και συνέχειας της ελληνικής κυριαρχίας, τόσο προς την Κύπρο αλλά και τώρα απέναντι στο σύμπλεγμα του Καστελλόριζου. Αναβαθμίζονται κι όλες οι διεκδικήσεις και αμφισβητήσεις στον Έβρο, το Αιγαίο, τα Δωδεκάνησα, την Κρήτη. Οι ένοπλες δυνάμεις αναπτύσσονται, οι στόλοι έχουν βγει από τους ναυστάθμους και γίνονται καθημερινά αερομαχίες. Τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, και ειδικά η Λέσβος, έχουν γκριζαριστεί σε επικίνδυνο βαθμό με το μεταναστευτικό.
Κατ’ αναλογία μάλιστα με τον δεύτερο Αττίλα, που εκδηλώθηκε εν μέσω διαπραγματεύσεων για τον πρώτο, το τοπίο του «Αττίλα 3» περιλαμβάνει κατευνασμό και διαπραγματεύσεις την ίδια στιγμή που επιβάλλονται τετελεσμένα με την ισχύ, την απειλή και την περικύκλωση.
Συνοψίζοντας, ο «Αττίλας 3» είναι σε πλήρη εξέλιξη και αποτελεί το ειδικό τμήμα, απέναντι στην Ελλάδα και την Κύπρο, του γενικότερου φιλόδοξου επεκτατικού σχεδίου της Τουρκίας (Γαλάζια Πατρίδα, Ν.Α. Μεσόγειος, Βόρειος Αφρική, G-20 κ.λπ.).
Ο «Αττίλας 3» είναι σε πλήρη εξέλιξη και αποτελεί το ειδικό τμήμα, απέναντι στην Ελλάδα και την Κύπρο, του γενικότερου φιλόδοξου επεκτατικού σχεδίου της Τουρκίας (Γαλάζια Πατρίδα, Ν.Α. Μεσόγειος, Βόρειος Αφρική, G-20 κ.λπ.)
Εξετάζοντας την ελληνική πλευρά
Πώς αντιμετωπίζει η ελληνική πλευρά την τουρκική κλιμάκωση; Υποτονικά, ενδοτικά, φοβικά, πρόθυμη για υποχωρήσεις και επικαλούμενη την τάχα εύνοια των Μεγάλων Δυνάμεων και συμμάχων προς την Ελλάδα. Στρουθοκαμηλίζει όταν δεν βλέπει τον φιλοτουρκισμό των Γερμανών και φίλων τους, των ΗΠΑ, τη στάση της Ρωσίας (αφού βέβαια η Ελλάδα υιοθέτησε οποιαδήποτε αντιρωσική εισήγηση σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε.). Μένει μόνο η Γαλλία. Τα βήματα και προς τα εκεί είναι άτολμα, γίνονται με εξαιρετικά αργό ρυθμό και μέσα από πιέσεις ανταγωνιστών.
Ο «διάλογος» και οι διαπραγματεύσεις επί όλων των ζητημάτων που θέτει η Τουρκία είναι η ακολουθούμενη πολιτική, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Οι εκδηλώσεις της αποκαλύπτονται μετά από λίγο καιρό. Από τον Τσαβούσογλου μάθαμε ότι έγινε συνάντηση Ελλάδας-Τουρκίας-Γερμανίας τον Ιούλιο. Από τον Στόλτενμπεργκ, γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ, πληροφορηθήκαμε τις τεχνικές διαπραγματεύσεις Ελλάδας-Τουρκίας στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Και από τον ίδιο τον Μητσοτάκη, μέσω αρθρογραφίας σε ξένα ΜΜΕ, ενημερωθήκαμε ότι υπήρξε και γραπτή συμφωνία, η οποία μάλιστα δεν τηρήθηκε. Τέτοια άνεση, ενώ οι τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις αλωνίζουν στα «οικόπεδα»!
Ο πολιτικός κόσμος έχει αποδεχθεί μια λύση τύπου Χάγης «για να ησυχάσουμε». Ενοχλούνται από το «αναχρονιστικό» πατριωτικό αίσθημα του ελληνικού λαού όποτε αυτό εκφράζεται. Ο πολιτικός κόσμος ευθύνεται επειδή έκανε ό,τι μπορούσε για να ξεχαστεί το Κυπριακό, για να υποβαθμιστεί η τουρκική επιθετικότητα και απειλή (ας μην μιλά καθόλου ο ΣΥΡΙΖΑ για το θέμα), ενώ όλοι μαζί (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ) έχουν τεράστιες ευθύνες σε θέματα όπως η διαχείριση της μουσουλμανικής κοινότητας και του τουρκικού προξενείου στην Ξάνθη για ευτελείς μικροκομματικούς σκοπούς. Διότι είναι γνωστό πως στην περιοχή αυτή λειτουργεί ένα ιδιότυπο παρακράτος που υπονομεύει συστηματικά την ελληνική κυριαρχία…
Τώρα τσακώνονται για άλλα θέματα, και μάλιστα με μικροπολιτικό τρόπο, ενώ ο «Αττίλας 3» εκτυλίσσεται και το Καστελλόριζο, με όλη τη γύρω του θαλάσσια περιοχή, έχει αφεθεί στην τύχη του. Ο γραικυλισμός είναι τόσος που ούτε ο πρόσφατος οργανωμένος εμπρησμός στη Μόρια (και η ασύδοτη δράση των ΜΚΟ εδώ και χρόνια) δεν οδηγεί στο απλό: Να απαιτηθεί από την όλη Ε.Ε. να απορροφήσει άμεσα όλους τους μετανάστες και πρόσφυγες. Αν, για παράδειγμα, όλες οι χώρες υποδέχονταν από 500-1.000 ανθρώπους, η Λέσβος θα μπορούσε μετά τόσα χρόνια να αναπνεύσει. Είναι αστείο να υποστηρίζεται σοβαρά ότι δεν μπορούν να σηκώσουν αυτό το βάρος 27 χώρες, ενώ μπορεί ένα νησί στα σύνορα με την Τουρκία. Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα έχει επιλεγεί να μετατραπεί σε τάφρο της Ευρώπης-φρούριο.
Το πλέον σημαντικό
Μια χώρα και ένας λαός πρέπει να αναρωτηθούν αν έχουν λόγο να υπάρχουν, κι αν υπάρχουν αρκετοί λόγοι για να είναι ένας λαός ελεύθερος και κυρίαρχος στον τόπο του. Αν υπάρχουν λόγοι –κι αυτό υποστηρίζουμε με πάθος– τότε πρέπει να γίνει η παραδοχή ότι η κατάσταση πνευμάτων της χώρας, του λαού, του έθνους απέναντι στην απειλή του «Αττίλα 3» είναι πολύ αναντίστοιχη με τις περιστάσεις και τις συνθήκες. Κατώτερη από τις ανάγκες, και σε μεγάλη σύγχυση.
Η αλλαγή της συνείδησης ώστε να ανταποκρίνεται στην ανάγκη των ιστορικών συνθηκών είναι ένα πρώτιστο καθήκον. Και η αναγνώριση της ύπαρξης του «Αττίλα 3» είναι κρίσιμης σημασίας για τον στοιχειώδη προσανατολισμό του λαϊκού παράγοντα και της χώρας.
