«Παίκτες» του προηγούμενου αποτυχημένου αθλητικού μοντέλου αναζητούν… δεκανίκι προσωπικής επιβίωσης.
Μέσα στο στραγγαλιστικό, απ’ όλες τις απόψεις, σκηνικό της μνημονιακής Ελλάδας, ο αθλητισμός δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Μοιάζει κι αυτός πια εγκλωβισμένος στις χρόνιες παθογένειές του. Οι πρόσφατες εκλογές στις Ομοσπονδίες, αλλά και οι επερχόμενες στην Ολυμπιακή Επιτροπή είναι ενδεικτικές ότι σε μερικά πράγματα, και παρά τις οικονομικές περικοπές, όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Μπροστά στην τυφλή μάχη για τα κουκιά και τον έλεγχο της καρέκλας δεν υπάρχει κανένα όραμα για ένα άλλο, πιο ανθρώπινο και μαζικό, αθλητικό μοντέλο. Είναι πασίγνωστο ότι ο δικομματισμός, διά των εκπροσώπων και αντιπροσώπων του, άλωσε όλο το γήπεδο του ελληνικού αθλητισμού για περισσότερες από τρεις δεκαετίες. Τα αποτελέσματα εμφανέστατα. Καμένη γη…
Από τη βάση του λαϊκού αθλητισμού μέχρι την κορυφή του πανάκριβου κι ελιτίστικου πρωταθλητισμού, ο χώρος μοιάζει κατεστραμμένος, σαν να πέρασε ο τυφώνας Σάντι. Οι εξηγήσεις για ποιο λόγο ο αθλητισμός περιθωριοποιήθηκε με τα χρόνια στην ελληνική κοινωνία κι έχασε τον ρόλο του μέσα στην οικογένεια, στο σχολείο, τη γειτονιά, είναι απλές. Το δημόσιο χρήμα έρρεε επί δεκαετίες στις Ομοσπονδίες, όμως χωρίς στρατηγική. Ο καθένας ό,τι ήθελε έκανε. Και, βέβαια, πολλοί απ’ όσους έκατσαν στις μεγάλες καρέκλες του αθλητισμού μας θαμπώθηκαν από την λάμψη των μεταλλίων και της προσωπικής προβολής, με συνέπεια να ξεχαστεί εντελώς η βάση. Το κύτταρο, που είναι το αθλητικό σωματείο, άρχισε να αργοσβήνει! Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός, στην αγνή του μορφή, παραδόθηκε στην πιο σκληρή εμπορευματοποίηση. Τα πάντα θυσιάστηκαν στο βωμό των μεταλλίων, των πριμ, των φλας. Σε ένα πρότυπο, δηλαδή, που ήταν εξαρχής καταδικασμένο να μας φέρει σ’ αυτό το σημείο που βρισκόμαστε σήμερα. Το ότι η εξουσιαστική τράπουλα του ελληνικού αθλητισμού, όσον αφορά τις ομοσπονδίες, ήταν πάντα μοιρασμένη ανάμεσα στα δυο κόμματα «πρωταθλητισμού» είναι ευρέως γνωστό. Αυτό, όμως, που δεν γνωρίζει ο πολύς κόσμος είναι ότι μετεκλογικά προετοιμάζεται ήδη μια στροφή. Βλέποντας το προηγούμενο κομματικό μοντέλο να έχει χρεοκοπήσει και ειδικά το ΠΑΣΟΚ να καταρρέει, αρκετοί παράγοντες, κυρίως παραδοσιακά και σκληροπυρηνικά πράσινων αποχρώσεων, έχουν αρχίσει να γλυκοκοιτάζουν πλέον προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι κυκλοφορεί ήδη στην αθλητική πιάτσα.
Οι ίδιοι, δηλαδή, ψάχνουν με κάθε τρόπο να βρουν χαραμάδες… Όχι επειδή ξαφνικά έγιναν αριστεροί, αλλά ξεκάθαρα επειδή ξέμειναν από κομματική φανέλα.
Υπάρχουν, λοιπόν, παράγοντες που έσκιζαν για χρόνια τα ρούχα τους για το ΠΑΣΟΚ κι έπαιζαν πρωταγωνιστικό ρόλο τόσο στις Ομοσπονδίες τους, όσο και στον ελληνικό αθλητισμό, οι οποίοι ψάχνονται εναγωνίως. Κοιτώντας πια προς τα αριστερά και θέλοντας, εμφανώς, να χρησιμοποιήσουν τον «ανεβασμένο» εκλογικά ΣΥΡΙΖΑ ως… Ι.Χ. δεκανίκι για τα προσωπικά σχέδιά τους. Κάποιοι εξ αυτών, μάλιστα, έχουν συμμετοχή και στη φωτοβολίδα που δημιουργήθηκε μέχρι το 2004 όπως κι όσα ακολούθησαν. Ο ελληνικός αθλητισμός δεν έχει να κερδίσει τίποτα από πολιτικές, νοοτροπίες και πρόσωπα που είχαν συμβολή σε ένα αποτυχημένο μοντέλο. Αυτό που χρειάζεται ο χώρος είναι νέο αίμα και νέες ιδέες. Κοινωνικό προφίλ, επαναπροσδιορισμό τού τι αθλητισμό θέλουμε, μακριά από τις παλιές αμαρτίες.
Δεν έχει ανάγκη ο τόπος από άλλη εμπορευματοποίηση, κούφια μόστρα, σκάνδαλα και κομπασμό, αλλά από έναν αθλητισμό με τον πυρήνα στα σωματεία και με επίκεντρο τη νεολαία, τη συμμετοχή στην κοινωνία, την ανάπτυξη της αλληλεγγύης.
Β. Γαλούπης
