Γράφει ο Γιώργος Γιαλούρης
Δεν πρόλαβα να σου πω τίποτα, φοβόμουν ότι δεν θα είχα τίποτα να σου πω, γι’ αυτό και δίσταζα, αλλά για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, όταν ήρθες να μου μιλήσεις για να σε βοηθήσω σε κάποιο τεχνικό πρόβλημα που αντιμετώπιζες στον υπολογιστή σου, εγώ σε είχα ήδη προσέξει, αυτή είναι η αλήθεια, σε είχα ήδη προσέξει, δεν ξέρω αν το είχες αντιληφθεί, φοβόμουν μήπως είχες καταλάβει για την επιρροή που ασκούσες πάνω μου, και μόνο η σκέψη να γυρίσεις να με κοιτάξεις μου πάγωνε τα πόδια, τρόμαζα, κοκκίνιζα, ένιωθα κάτι να με καίει, φαντάσου, ένιωθα ότι δεν θα μπορούσε να μου συμβεί τίποτα χειρότερο από το να αντιληφθείς το βλέμμα μου, τι αστείο, τι ηλίθια σκέψη, αλλά εκείνη την ώρα, όπως και κάθε ώρα, ένιωθα εντελώς αδύναμος και μόνο στην ιδέα ότι θα γυρίσεις να με κοιτάξεις και προσπαθούσα να δείχνω απασχολημένος ενώ όλη μου η ενέργεια, η σκέψη μου, η συγκέντρωσή μου, επικεντρωνόταν σ’ εκείνη τη γωνιά του οπτικού μου πεδίου, σ’ εκείνη τη μικρή γωνίτσα που κάλυπτε μετά βίας η άκρη του ματιού μου για να δω μήπως κινηθείς, μήπως σηκωθείς να πας κάπου, να δω τη μορφή σου να κινείται, ήσουν τέλεια, όπως σηκωνόσουν, ο τρόπος που περπατούσες, το χτένισμά σου, το μελαγχολικό σου βλέμμα, ήμουν σε επιφυλακή μήπως φανεί ακόμη και λίγο το πρόσωπό σου πάνω από το παραπέτασμα του γραφείου, εγώ καθόμουν σχετικά κοντά σου, αλλά αυτά τ’ αναθεματισμένα γραφεία δεν άφηναν τίποτα να φανεί, όλοι μπορούσαν να βλέπουν τι κάνεις στην οθόνη σου, αλλά κανείς δεν μπορούσε να δει πέρα από τα όρια της ιδιωτικής περιοχής του γραφείου του που μόνο ιδιωτική δεν ήταν αφού για οκτώ – τουλάχιστον – ώρες, έπρεπε να κάθεται και να καταλαμβάνει έναν χώρο όσο είναι ένα γραφείο στο οποίο, άντε, του επιτρεπόταν να τον διακοσμήσει με τις δικές του «πινελιές», κάποιες φωτογραφίες, κάποιο στολίδι, να διατηρεί την προσωπική του κούπα για τον καφέ, αλλά στ’ αλήθεια τίποτα δεν ήταν δικό του, όλα ήταν νοικιασμένα, προσωρινά, το ίδιο και ο εαυτός σου, νοίκιαζες τον εαυτό σου για οκτώ με δέκα ώρες την ημέρα, όλα γκρίζα και αποπροσωποποιημένα και σιγά σιγά γινόσουν κι εσύ μέρος του ίδιου αδιάφορου χώρου, ακόμη ένα αντικείμενο που πλαισίωνε κάτι στο οποίο δεν προεξείχε τίποτα, όλα εναρμονισμένα σ’ ένα γκρίζο, αδιάφορο περιβάλλον σαν τον καταθλιπτικό ουρανό της Αγγλίας, τίποτα το διαφορετικό δεν διακρίνεται, καμία απόχρωση, γι’ αυτό πιστεύω ότι με καταλαβαίνεις, ελπίζω να με καταλαβαίνεις, όταν ήρθες εσύ, ήσουν μία παραφωνία σε αυτήν την παγερή ομοιομορφία, κάτι ξαφνικά άλλαξε, δεν ξέρω αν το κατάλαβε κανείς άλλος, δεν είδα κανένα κεφάλι να σηκώνεται, όμως εμένα μου φάνηκε σαν να πέταξε κάποιος ένα πετραδάκι σε μία λίμνη και αμέσως έφτασαν σε μένα, ο ένας μετά τον άλλον, ορμητικοί δακτύλιοι από νερό που μέχρι εκείνη την ώρα παρέμενε στάσιμο κι ανυπομονούσα να έρθει η στιγμή που θα σε περιφέρουν από γραφείο σε γραφείο για να γνωρίσουμε την καινούργια συνάδελφο, να μάθω το όνομά σου, να σε δω μπροστά μου απενοχοποιημένος, έστω και για πολύ λίγο, από τον πόθο μου να παρατηρώ την κάθε σου κίνηση, ανυπομονούσα για εκείνα τα τρία, τέσσερα δευτερόλεπτα που θα μου έλεγαν «Να σου γνωρίσω την καινούργια μας συνάδελφο» και πέρασαν τρεις μέρες μέχρι να συμβεί αυτό, για εμένα όμως φάνηκαν τρεις μήνες, κάθε πρωί ξυπνούσα με τη σκέψη ότι θα σε γνωρίσω, ότι θα μάθω το όνομά σου, και το έμαθα, ωστόσο, κάποια μέρα έφυγες, δεν πρόλαβα να σου μιλήσω, ρώτησα τι απέγινες, γιατί δεν ερχόσουν πια στο γραφείο, «Βρήκε αλλού δουλειά», μου ανέφερε ένας συνάδελφος χωρίς να βγάλει τα μάτια του από την οθόνη, χωρίς ν’ αλλάξει ύφος, δεν άλλαξε ούτε ύφος ο αχρείος, διατήρησε το ίδιο, επίπεδο πρόσωπο λες και συμπλήρωνε άλλη μία γραμμή κώδικα στο πρόγραμμά του, δεν τον ένοιαζε καθόλου που έφυγες, και όλη εκείνη την ώρα, από πίσω μου, το παράθυρο ήταν ανοιχτό στην ανάκληση, έβρεχε πολύ και οι σταγόνες χτυπούσαν με ορμή το εξωτερικό, γρανιτένιο στηθαίο, έβαζε κρύο αλλά εγώ ένιωσα την πλάτη μου και τα σωθικά μου να τσουρουφλίζονται, τον μαλάκα, μου ήρθε να του σπάσω τα μούτρα, μα έφυγε εκείνη η κοπέλα, έφυγε η Χρύσα, πώς μπορεί να ήταν τόσο αδιάφορος;
