του Γιάννη Πανούση
Ο ένας παίρνει το κουλούρι
κι ό άλλος την τρύπα του
Αυτό θα πει δημοκρατία
Μαγιακόφσκι
[Ήρ.Πέππα, Καλχαίνοντας τις μέρες]
Μπορεί να προκύψουν «ανάποδες πολιτικές γραμμές», δηλαδή οι μηχανισμοί να πηγαίνουν συνειδητά κόντρα στους καιρούς, λες και οι ηγέτες των κομμάτων είναι πράγματι «αόμματοι» ή τυφλωμένοι και οι οπαδοί αρέσκονται στο να κοιτάζουν προς το «ελπιδοφόρο πουθενά»;
Μπορεί να συνυπάρχουν στο μυαλό και στην πρακτική των στελεχών τρεις διαφορετικοί νόμοι: ο προσωπικός, ο πραγματικός και ο κομματικός, οι οποίοι λειτουργούν προς διαφορετική ή και αντίθετη κατεύθυνση [και αλληλομπλοκάρονται];
Μπορεί να έχουμε διανοούμενους οι οποίοι ισχυρίζονται ότι η Ιστορία δεν αποτελείται από γεγονότα, αλλά, ως ego-histoire, μόνον ερμηνείες βολικές στους ίδιους και στ’ αφεντικά τους επιτρέπονται;
Μπορεί να κυκλοφορούν [τόσο!] αφελείς πολίτες που να πιστεύουν ότι ο κομφορμισμός είναι ένα σύμπτωμα «εκβιαζόμενης μεταπολιτευτικής κανονικότητας» [Γ. Βούλγαρης], ενώ η ανομία και «η καλή βία» αποτελούν μέρος μιας αναγκαίας επαναστατικής επιτρεπτικότητας;
Κι όμως
Άπαντες μετεωρίζονται θεωρητικοδογματικά χωρίς να πέφτουν ή να τους «ρίχνουν»,άπαντες εικάζουν κατά το δοκούν για το ποια είναι η «αλήθεια» χωρίς να δίνουν λογαριασμό για τις σπέκουλές τους, άπαντες αυτοπραγματώνονται μέσω ακραίου δικαιωματισμού χωρίς να φοβούνται επιπτώσεις, άπαντες θεωρούν τις απόψεις τους μη-διαπραγματεύσιμες και τα αιτήματά τους a priori «δίκαια» [αφού τα διεκδικούν «αυτοί»], άπαντες προτιμούν τους μύθους [ακόμα και τα παραμύθια της ιδεολογικής παραμυθίας]από τον καθρέφτη της πραγματικότητας,άπαντες ορκίζονται στην αγιότητά τους[των ηττημένων;] και στη δαιμονικότητα των «άλλων» [συνήθως των νικητών] χωρίς να κάνουν ειλικρινή [αυτο]κριτική.
Κι όμως.
Ουδείς μεταμελείται [έστω προσχηματικά] για τα λάθη του, ουδείς θέτει σε διακινδύνευση τα «κεχτημένα του» [συνήθως διαμορφωθέντα από πελατειακές σχέσεις] για να πετύχει η λαϊκή συσπείρωση, ουδείς εγκαταλείπει το καταφύγιο της προσωπικής του ασφάλειας υπέρ του δημοσίου συμφέροντος
Κι όμως όλοι αυτοί[ένθεν/κακείθεν] μας ειδοποιούν [απειλούν;] πως θα επιστρέψουν, θα επανέλθουν για να συνεχίσουν να μας διδάσκουν [sic] τις έννοιες της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της κοινωνικής αλληλεγγύης
Δεν είναι όμως δικό τους το φταίξιμο.
Η κύρια ευθύνη ανήκει στους παρακοιμώμενους, τους αυλοκόλακες, τους λαμογιοκόρακες και τους λοιπούς αφελείς που εξακολουθούν να γοητεύονται [να παρασύρονται;] από την κερδώα δημαγωγία.
Υ.Γ.: Αυτή η Αριστερά «του άλλοτε,του κάποτε» [Ευάγγ. Σακέλλιος] πότε θα τολμήσει να μιλήσει;
