Όταν ήταν πρόεδρος της Ουρουγουάης, ο Πέπε Μουχίκα κυβέρνησε ως «ρεφορμιστής», όπως θα λέγαμε παλιά. Ίσως γι’ αυτό πολλοί αναφέρονται κυρίως στα ηρωικά του χρόνια, τότε που πολεμούσε τη χούντα μέσα από τις γραμμές των θρυλικών Τουπαμάρος. Κι έπειτα στο πώς άντεξε τα ασύλληπτα βασανιστήρια και την απάνθρωπη απομόνωσή του σε μια τρύπα επί χρόνια. Όλα αλήθεια είναι: και το απίστευτο σθένος του και ο «ρεφορμισμός» του. Όπως είναι αλήθεια ότι τον θρηνούν οι λαϊκές τάξεις στην πατρίδα του, και σε όλη τη Λατινική Αμερική. Κι έχουν δίκιο – διότι αυτό που βαραίνει δεν είναι τόσο η συγκεκριμένη πολιτική του, αλλά όλη η στάση ζωής του. Που «φωνάζει» ότι κάθε περίοδο του βίου του την έζησε συνεπής με όσα πίστευε. Διαβάστε τι έλεγε όχι στα ηρωικά χρόνια, αλλά πρόσφατα:
«Έχουμε δημιουργήσει αυτό που αποκαλείται αντιπροσωπευτική δημοκρατία, όπου η πλειοψηφία θα πρέπει να είναι αυτή που αποφασίζει. Αυτό σημαίνει πως οι πολιτικοί θα πρέπει να ζουν όπως η πλειονότητα, όχι όπως οι λίγοι. Δεν έχω κάτι εναντίον των φιλοχρήματων και των πλουσίων. Όμως θα πρέπει να βγουν εκτός πολιτικής. Αποτελούν κίνδυνο για την πολιτική. Η πολιτική πρέπει να δουλεύει για την ευτυχία όλων. Αν θέλουμε να ζούμε σε έναν κόσμο όπου η πλειοψηφία υποτίθεται πως κυβερνά, τότε θα πρέπει να επικεντρωθούμε σε αυτή την προοπτική, στην πλειονότητα, και όχι στη μειονότητα των πολιτών». Το ’πε και το ’κανε. Να γιατί τον θρηνεί η λαϊκή πλειοψηφία, και να γιατί η ολιγαρχία έχει υποχρεωθεί να βγάλει –έστω και για λίγο– τον σκασμό.
Να τον συγκρίνουμε τώρα με τους δικούς μας «ηγέτες»; Θρασίμια, με χέρια βαμμένα στο αίμα ή/και βουτηγμένα στα βάζα με το ξένο μέλι, που όταν εγκαλούνται μάς ζητούν και τα ρέστα… Να τον συγκρίνουμε μήπως με τους «ηγέτες» της Ευρώπης; Ανθρωπάκια, που θέλουν να «αξιοποιήσουν» τις αποταμιεύσεις των πολιτών και τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων για να συνεχίσουν τη σταυροφορία κατά της ρωσικής αρκούδας μέχρι να εξοντωθεί κι ο τελευταίος Ουκρανός και Ρώσος… Και γιατί; Για να μην τους υποβαθμίσει και επίσημα ο υπερατλαντικός βασιβουζούκος σε αυτό που πραγματικά είναι: κολαούζοι των ελίτ, υπαλληλίσκοι δίχως τσίπα και δίχως «κόκκινες γραμμές». Πόσοι απλοί άνθρωποι θα κλάψουν όταν τα τινάξει ο Μακρόν ή η Ούρσουλα; Κανείς!
Το πόση εκτίμηση έχουν οι Ευρωπαίοι στους «ηγέτες» τους, φάνηκε για άλλη μια φορά όταν οι Ρώσοι έβγαλαν στη φόρα το βίντεο του Δυτικού δημοσιογράφου (που πιθανώς υπέκλεψαν) από το σιδηροδρομικό ταξίδι του Μακρόν, του Στάρμερ και του Σολτς προς το Κίεβο. Σ’ αυτό το βίντεο το πλαστικό σακουλάκι μπορεί να είναι χαρτομάντηλο, όπως βεβαιώνει ο Μακρόν, και το περίεργο κουταλάκι μπορεί να είναι αναδευτήρας για τον καφέ, όπως λέει ο Μερτς. Αλλά η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι Ευρωπαίοι δεν εξεπλάγησαν από την πιθανότητα οι ηγέτες τους να σνιφάρουν πού και πού λίγη άσπρη σκόνη. Κι αυτό δεν είναι κατόρθωμα της ρωσικής παραπληροφόρησης. Είναι ο βίος και η πολιτεία της σημερινής πολιτικής τάξης που γέννησε τέτοια απαξίωση.
