Δεν είναι που άλλαξε τη ζωή μας έτσι γρήγορα. Δεν είναι μόνο πως ο φόβος φυλάει τα έρημα. Δεν είναι που εάν αποστασιοποιηθεί κανείς από όλο αυτό που μας συμβαίνει, νομίζει πως ζει σε βιβλίο του Στίβεν Κινγκ. Είναι που μέσα από σενάρια, πραγματικότητες, θεωρίες συνωμοσίας και σχέδια αντιμετώπισης της πανδημίας, είδαμε να ξεπηδούν διάφορες πτυχές της προσωπικότητάς μας που ίσως δεν είχαμε υποψιαστεί πως υπήρχαν – πρωτόγνωρες καταστάσεις θα μου πείτε.
Το γεγονός πως η ενημέρωση –άλλοτε αληθινή, άλλοτε fake news– είναι συνεχής, προέρχεται από διάφορες πηγές και Μέσα και αφορά ολόκληρο τον πλανήτη προκαλεί ποικίλα συναισθήματα, που συχνά είναι μη ελεγχόμενα.
Η ασυγκράτητη υπερκατανάλωση, η τρομολαγνεία με όλα τα συμπαρομαρτούντα της είναι μάλλον αναπόφευκτη αλλά και κουραστική. Δεν θα μπω στη διαδικασία της σύγκρισης με άλλους λαούς, σ’ αυτό το κείμενο και σε κανένα σημείο του. Δεν είναι της παρούσης αλλά δεν με αφορά κιόλας.
Μέσα στο πανικό και στη ζάλη των γεγονότων που τρέχουν δεν ξεχάσαμε αυτό που πάντα είχαμε, αλλά στα δύσκολα αναδεικνύεται: την αλληλεγγύη. Γρήγορα στήθηκαν δίκτυα υποστήριξης, γραμμές επικοινωνίας, πρωτοβουλίες απλών πολιτών με άμεσους τρόπους ώστε να βοηθηθούν συνάνθρωποί μας που δεν έχουν τη δυνατότητα να διευκολυνθούν μέσα από τους προβλεπόμενους περιοριστικούς κανονισμούς.
Δεν θα πλέξω εγκώμιο στην κυβέρνηση, δεν θα τη συγκρίνω με την προηγούμενη και δεν θα γίνω αισιόδοξη γιατί «επιτέλους τα πράγματα μπήκαν σε μια σειρά». Λυπάμαι, αδέλφια, αλλά τούτη η κυβέρνηση (βεβαίως και η προηγούμενη, να μην τα ξαναλέμε) είναι υπαίτια για την κατάσταση/κατάντια της δημόσιας Υγείας. Αυτήν που καλούνται να υπηρετήσουν ηρωικά οι λειτουργοί της, δίνοντας άνισο αγώνα με τον ιό. Δεν θα συμμεριστώ ούτε τα διαγγέλματα, ούτε τις εξαγγελίες για μπόνους. Αρκετά με τις α λα καρτ φιλανθρωπίες. Είναι υποχρέωση της (κάθε) κυβέρνησης η διασφάλιση/εξασφάλιση της υγείας των πολιτών. Δεν μας κάνουν χάρη!
