Ο Μπαράκ Ομπάμα, οι Monty Python και η αμερικανική απειλή ενάντια στη χώρα του Μαδούρο
Του Paul Street*
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο Μπαράκ Ομπάμα αξίζει θαυμασμού για τον κυνισμό του και το οργουελικών διαστάσεων θράσος του. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ είπε πρόσφατα απευθυνόμενος στους συμπατριώτες του ότι η Βενεζουέλα –ναι, η Βενεζουέλα!– συνιστά μια «ασυνήθιστη και ιδιαίτερη απειλή για την εθνική ασφάλεια και την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ». Ο Ομπάμα κήρυξε «κατάσταση εθνικής ανάγκης» για την αντιμετώπιση αυτής της απειλής. Ο διορατικός Καναδός παρατηρητής Graeme Cheadle κάνει την ακόλουθη σκέψη για τη διακήρυξη του Ομπάμα:
«Η αεροπορία της Βενεζουέλας είναι η 43η στον κόσμο (δηλαδή μικρότερη και από αυτή της Σιγκαπούρης), το ναυτικό της είναι μικρότερο από του Καμερούν, και ο στρατός της διαθέτει λιγότερα τεθωρακισμένα από την Ουγκάντα. Οι συνολικές αμυντικές της δαπάνες ανέρχονται στο 1,7% περίπου εκείνων των ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ ήταν αυτές που πρόσφατα ενεπλάκησαν σε πραξικόπημα εναντίον της κυβέρνησης της Βενεζουέλας, κι όχι το αντίστροφο. Εντούτοις, η Βενεζουέλα είναι η απειλή; Μου θυμίζει την προειδοποίηση του Ρίγκαν το 1986, ότι οι Σαντινίστας της Νικαράγουα απείχαν “μόλις δύο ημέρες με το αυτοκίνητο” από το Χάρλινγκεν του Τέξας, ή την απάντηση που έδωσε ο Μεξικανός πρέσβης στις ΗΠΑ το 1961, όταν ο Κένεντι απηύθυνε έκκληση για συλλογική δράση κατά της Κούβας: “Αν δηλώσουμε δημόσια ότι η Κούβα αποτελεί απειλή για την ασφάλειά μας, 40 εκατομμύρια Μεξικάνοι θα πεθάνουν από τα γέλια”».
Ποιος πραγματικά απειλεί τους Αμερικανούς πολίτες;
Έμαθα τη δήλωση του Ομπάμα αφού είχα διαβάσει το σημαντικό νέο βιβλίο του Βρετανού ανταποκριτή στη Μέση Ανατολή, Πάτρικ Κόκμπερν, που διαπραγματεύεται την Άνοδο του Ισλαμικού Κράτους. Σ’ αυτό ο Κόκμπερν αναφέρεται (ανάμεσα σε άλλα) σε δύο κυβερνήσεις που δικαίως θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως απειλή για την ασφάλεια των Αμερικανών πολιτών: τη Σαουδική Αραβία και το Πακιστάν. Υπό την καθοδήγηση των πατρώνων τους, των ΗΠΑ, αυτές οι δύο κυβερνήσεις τροφοδότησαν την άνοδο των ισλαμιστικών τρομοκρατικών οργανώσεων, συμπεριλαμβανομένης της Αλ Κάιντα, η οποία την 11η Σεπτεμβρίου 2001 πραγματοποίησε την πιο θεαματική ξένη επίθεση σε αμερικανικό έδαφος από τον πόλεμο του 1812, σκοτώνοντας χιλιάδες αθώους Αμερικανούς πολίτες.
Όπως και το ISIS που τη διαδέχθηκε, η Αλ Κάιντα χρηματοδοτήθηκε κυρίως από Σαουδάραβες σεΐχηδες του πετρελαίου. Οι περισσότεροι από τους τρομοκράτες της 9/11 ήταν υπήκοοι της Σαουδικής Αραβίας. Οι δύο αυτές κυβερνήσεις, μαζί με την Τουρκία και άλλες μοναρχίες του Περσικού Κόλπου, έχουν μεγάλη ανάμειξη στην εμφάνιση και εδραίωση του ISIS, μιας πραγματικής απειλής για τη ζωή και την επικράτηση της λογικής μέσα και έξω από τη Μέση Ανατολή.
Αστεία επιχειρήματα
Με τι είδους επιχειρήματα δικαιολόγησε ο Ομπάμα την πρόσφατη δήλωσή του (που θυμίζει τη «λογική» των Monty Python) για τη Βενεζουέλα; Την οποία μάλιστα συμπλήρωσε με εκτελεστική εντολή του Λευκού Οίκου για επιβολή οικονομικών κυρώσεων σε επτά κορυφαίους αξιωματούχους της Βενεζουέλας; Ανακύκλωσε χιλιοειπωμένες αμερικανικές κατηγορίες περί διαφθοράς της κυβέρνησης του Καράκας, και είπε ότι πρόκειται για ένα άδικο και αυταρχικό κράτος που καταπιέζει τους πολιτικούς «διαδηλωτές» (οι οποίοι, όπως βέβαια παρέλειψε να αναφέρει ο Πρόεδρος, έχουν γενναιόδωρα χρηματοδοτηθεί και υποστηριχθεί από υπηρεσίες των ΗΠΑ που στοχεύουν να αποσταθεροποιήσουν τη Βενεζουέλα). Ο απώτερος στόχος των ΗΠΑ είναι να συμβάλουν στην ανατροπή της δημοκρατικά εκλεγμένης αριστερής κυβέρνησης αυτής της χώρας και στην αντικατάστασή της από ένα καθεστώς φιλικό προς τις μεγάλες επιχειρήσεις και την αμερικανική «αυτοκρατορία», με λιγότερες ευαισθησίες για τις επιθυμίες του λαού και τις κοινωνικές ανάγκες.
Υπόδειγμα πραγματικού ολοκληρωτισμού
Αναμφίβολα όμως, αν η διαφθορά και η καταπίεση ντόπιων πληθυσμών (φαινόμενα πολύ πιο σπάνια στη Βενεζουέλα απ’ ό,τι στις περισσότερες άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ!) αποτελούν δικαιολογία ώστε η Ουάσιγκτον να χαρακτηρίσει μια ξένη κυβέρνηση ως απειλή για την ασφάλεια των ΗΠΑ, τότε τα περισσότερα κράτη του πλανήτη εντάσσονται σε αυτή την κατηγορία. Κάτι που μας οδηγεί πίσω στη Σαουδική Αραβία, ένα από τα πλέον διεφθαρμένα κράτη του κόσμου και πολύ πιθανόν το πιο καταπιεστικό και αντιδραστικό κράτος στη Γη. «Αν η λέξη “ολοκληρωτισμός” έχει κάποια σημασία», διαπίστωνε ο κορυφαίος αναλυτής για θέματα Μέσης Ανατολής Gilbert Achcar πριν επτά χρόνια, «τότε υπάρχει εκεί (στη Σαουδική Αραβία)».
Οι σχετικές αναφορές της Sarah Flounders είναι ακριβείς: «Η Σαουδική Αραβία είναι μια απολυταρχική και στυγνή δικτατορία. Η χώρα έχει πάρει το όνομά της από τη βασιλική οικογένεια των Σαούντ, που έχει απαλλοτριώσει τον αμύθητο πετρελαϊκό πλούτο της χώρας και τον μεταχειρίζεται σαν να είναι αποκλειστικά δική της οικογενειακή περιουσία. Ο έλεγχός τους διατηρείται μέσω μιας εκτεταμένης κρατικά οργανωμένης καταστολής. Κάθε μορφή πολιτικής διαφωνίας και κοινωνικής οργάνωσης, από πολιτικά κόμματα μέχρι συνδικαλιστικές ενώσεις, απαγορεύεται με την ποινή του θανάτου».
Η επικίνδυνη ελίτ που ηγείται αυτής της τρομακτικής κοινωνίας έχει προμηθεύσει με περισσότερα χρήματα και όπλα από κάθε άλλη εθνική άρχουσα τάξη την Αλ Κάιντα, το ISIS και άλλες μορφές ισλαμιστικής τρομοκρατίας, των οποίων μοναδικό κατόρθωμα, πριν τον πρόσφατο σχηματισμό του «χαλιφάτου» του ISIS, ήταν οι επιθέσεις της 9/11 σε αμερικανικό έδαφος.
Κι όμως, ο Ομπάμα δεν στηλιτεύει διόλου τη Σαουδική Αραβία, ούτε κάνει την παραμικρή αναφορά για την ανάγκη δημοκρατίας, μεταρρύθμισης, διαφάνειας και καθεστωτικής αλλαγής σ’ αυτή τη χώρα. Δεν δίνει καμία εντολή για κυρώσεις απέναντι σε αυτό το τρομακτικό κράτος που χρηματοδοτεί την τρομοκρατία. Το αντίθετο μάλιστα. Τον περασμένο Ιανουάριο, η αντίδραση του Μπαράκ Ομπάμα στον θάνατο του Σαουδάραβα μονάρχη Αμπντάλα Μπιν Αμπντούλ-Αζίζ, ήταν να χαιρετίσει το «όραμα» και το «κουράγιο» του τυράννου. Ο Ομπάμα ζήτησε από τον «Θεό» να «χαρίσει γαλήνη» στον Αμπντάλα και χαιρέτισε τη δέσμευση του εκλιπόντος στην ιερή «συνεργασία» μεταξύ των ΗΠΑ και της Σαουδικής Αραβίας.
Τι ετοιμάζουν οι ΗΠΑ;
Το λατινοαμερικανικό δίκτυο TeleSur μας προτρέπει να πάρουμε στα σοβαρά τη διακήρυξη του Ομπάμα: «Αυτού του είδους οι διακηρύξεις συνήθως προηγούνται στρατιωτικών επιθέσεων, όπως συνέβη με την αιματηρή εισβολή στον Παναμά για την ανατροπή του Μανουέλ Νοριέγκα το 1989, αλλά και νωρίτερα με την ανάμειξη στη Νοτιοανατολική Ασία, που κατέληξε στον πόλεμο της Ινδοκίνας, με αιχμή το Βιετνάμ από το 1964. Μπορούν όμως να αποτελούν πρελούδιο και για στρατιωτικές επιχειρήσεις άλλου τύπου, όπου οι ΗΠΑ δρουν από κοινού με τους Ευρωπαίους υποτακτικούς τους υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ και με τα θεοκρατικά πετρελαϊκά καθεστώτα της περιοχής». Πράγματι, όπως μεταδίδουν το TeleSur και άλλα δίκτυα, ο Λευκός Οίκος, το Πεντάγωνο και η CIA υποστήριξαν πρόσφατα άλλη μια απόπειρα δεξιού πραξικοπήματος στη Βενεζουέλα που είχε από πίσω του το τρίγωνο «επιχειρήσεις-στρατός-μέσα ενημέρωσης». Όλα συνηγορούν στο ότι οι αμερικανικές κρατικές και δημόσιες υπηρεσίες προετοιμάζονται πυρετωδώς και για νέες απόπειρες πραξικοπημάτων.
Στα βήματα του Μπους…
Όποιος έχει παρακολουθήσει χωρίς παρωπίδες την πορεία του Μπαράκ Ομπάμα, δεν θα πρέπει να εκπλήσσεται βλέποντας τον δήθεν «προοδευτικό» και «ειρηνιστή» πρόεδρο να βαδίζει στα βήματα του Τζορτζ Μπους Τζούνιορ στο πεδίο αυτό. Ο Ομπάμα στήριξε ένα δεξιό πραξικόπημα που ανέτρεψε τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της Ονδούρας το 2009. Τρία χρόνια πριν, ο τότε προεδρικός υποψήφιος Ομπάμα είχε επικρίνει τους «αριστερόστροφους δημαγωγούς» όπως ο Ούγκο Τσάβες επειδή πίστευαν ότι οι αναπτυσσόμενες χώρες «θα πρέπει να αντιδρούν στις προσπάθειες της Αμερικής να επεκτείνει την ηγεμονία της», και επειδή τόλμησαν να «ακολουθήσουν τον δικό τους δρόμο προς την ανάπτυξη».
Μια τέτοια «δυσλειτουργική απόρριψη των ιδεωδών της ελεύθερης αγοράς και της φιλελεύθερης δημοκρατίας», υποστήριξε ο Ομπάμα, όπως και των «αμερικανικών» ιδεωδών του «κράτους δικαίου» και των «δημοκρατικών εκλογών» (ενδιαφέροντες όροι για την αμερικανική απόπειρα να επιβάλει αυταρχικές πολιτικές σε φτωχές χώρες), «απλώς θα επιδείνωνε την κατάσταση των φτωχών παγκοσμίως»! Βέβαια δεν σχολίασε τον αξιοθαύμαστο σεβασμό που επιδεικνύουν οι ΗΠΑ για τις «δημοκρατικές εκλογές» και το «κράτος δικαίου» όταν υποστήριζε την απόπειρα στρατιωτικού πραξικοπήματος για την ανατροπή της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης Τσάβες τον Απρίλιο του 2002…
Η «ανυπάκουη» Βενεζουέλα
Αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι το δικομματικό αμερικανικό κατεστημένο στην «εξωτερική πολιτική» δεν μπορεί να συγχωρέσει τη δημοφιλή και δημοκρατική Μπολιβαριανή κυβέρνηση, ακριβώς επειδή επέλεξε να αξιοποιήσει την πολιτική της επιρροή και τους πετρελαϊκούς της πόρους με τρόπο που δεν βόλευε τις αυτοκρατορικές ντιρεκτίβες της Ουάσιγκτον και της Wall Street.
Η Βενεζουέλα δίνει προτεραιότητα στην περιφερειακή ανεξαρτησία της Λατινικής Αμερικής, στην κοινωνική δικαιοσύνη και τον περιορισμό της φτώχειας και της ανισότητας, σύμφωνα με τη λαϊκή βούληση και τις θεμελιώδεις δημοκρατικές αρχές. Η Ουάσιγκτον ανέκαθεν αντιμετώπιζε με έντονη δυσαρέσκεια αυτού του είδους την ανυπακοή.
Στο μεταξύ σήμερα, όπως και στις παραμονές της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, η μεγαλύτερη απειλή για την ασφάλεια των Αμερικανών πολιτών είναι αυτή καθαυτή η επεκτατική και γενοκτονική αυτοκρατορία των ΗΠΑ, που εξαπολύει χάος, διανέμει μέσα καταστροφής και καλλιεργεί θανάσιμες αντεκδικήσεις σε ολόκληρο τον κόσμο.
* Ο Paul Street είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων, μεταξύ των οποίων το The Empire’s New Clothes: Barack Obama in the Real World of Power (εκδόσεις Paradigm, 2010) και το They Rule: The 1% v. Democracy (εκδόσεις Paradigm, 2014). Το άρθρο αυτό, που εδώ παρουσιάζεται σε συντετμημένη μορφή, δημοσιεύθηκε στις 11 Μαρτίου στο zcomm.org. Οι μεσότιτλοι είναι της Σύνταξης.
Μετάφραση: Ελεάννα Ροζάκη
