Πόσοι δεν έχουμε ακόμα αντιληφθεί ότι στη βάση της κοινωνίας απλώνεται πλέον με δραματικά γρήγορους ρυθμούς η φτώχεια. Είναι ανάγκη να ξυπνήσουμε αμέσως!
Στον πλανήτη, εδώ και χρόνια, έχει κυριαρχήσει η πιο σκληρή πλευρά της Νεοφιλελεύθερης Αστικής Τάξης. Πρόκειται για μαθητές των πιο σκληρών κλειστών λεσχών του πλανήτη, θρησκόληπτοι ευαγγελιστές, πολεμολάγνοι και οπαδοί της πλήρους καταστροφής του κόσμου της εργασίας. Απόφοιτοι της κλειστής ομάδας των «Ηλιθίων», όπως τους αποκάλεσε ο γνωστός Αμερικανός σκηνοθέτης Μάικλ Μουρ, πριν από χρόνια.
Τα πολιτικά ζητήματα είναι πολλά και η ανάγκη του σοσιαλιστικού σχεδιασμού της κοινωνίας αδήριτη. Σε αυτό όμως εδώ το σημείωμα, αυτό που πριν απ’ όλα υπάρχει η διάθεση να σημειωθεί, είναι η ιστορική από κάθε άποψη ανάγκη της βαθιάς, αληθινής, ταξικής, αλληλεγγύης που πρέπει να υπάρξει και να λειτουργήσει στη βάση της κοινωνίας μας.
Το ποίημα που ακολουθεί είναι αφιερωμένο σε αυτή ακριβώς την ανάγκη.
Βαρυχειμωνιά
Σε είδα στην άκρη του δρόμου
θα σε προσπέρναγα νομίζω
αλλά οι σταλαγματιές από το αίμα σου
τράβηξαν τη προσοχή μου.
Σε πήρα στο χέρι μου
το μικρό σου σώμα σκιρτούσε
ίσως ήταν αγωνία
ίσως ήταν πόνος.
Χάιδεψα απαλά το κεφάλι σου
Γιάτρεψα την αιματηρή πληγή σου
έβγαλα το σακάκι μου
σε τύλιξα στα ζεστά.
Άκουσα τη φωνή σου
ένα μακρόσυρτο μουρμουρητό
κάτι σαν κλάμα κρυμμένο
κάτι σαν ευχαριστώ.
Οι δρόμοι γεμάτοι πια
με μικρά τρομαγμένα πουλιά
ο απογευματινός περίπατος
μια αναζήτηση σε κάδους.
Μη μου τρέμεις σαν φύλλο
Είμαι εδώ για σένα
Κλαδί σου να στηριχτείς
Σωματοφύλακας και υπερασπιστής.
Μη μου τρέμεις σαν φύλλο
Αδιαπραγμάτευτα αιώνες σ’ αγαπάω
Ιδέα που στηρίζω με πείσμα
Κι αν η ιδέα αργεί… πείσμα
*Ο Κωνσταντίνος Μ. Σκηνιώτης είναι ποιητής, μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.
