Άκρως επικίνδυνη η διαχείριση της ήττας από τη συγκυβέρνηση
Tου Πέτρου Ι. Μηλιαράκη*
Τα αδιέξοδα της πολιτικής της συγκυβέρνησης οδήγησαν τις ηγεσίες των κομμάτων που συγκυβερνούν στη συναπόφαση επίσπευσης των διαδικασιών, για τη λεγόμενη «εκκαθάριση» της πολιτικής κατάστασης. Τα συγκυβερνώντα κόμματα διαπίστωσαν πως η ανένδοτη στάση από την πλευρά των «τροϊκανών», οδήγησε σε πλήρες αδιέξοδο την όλη κατάσταση. Έτσι, με επίσπευση των διαδικασιών για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας άνοιξε ο δρόμος για προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία. Η προσφυγή δε στο λαό είναι απολύτως βέβαιη, καθόσον όποια «τεχνάσματα» κι αν εμπνευστούν οι επιτελείς του συστήματος, Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν θα προκύψει από την παρούσα Βουλή!
Η έξοδος διαφυγής
Είναι κοινός τόπος πως η αδίστακτη πίεση, από την πλευρά των επίσημων δανειστών, δημιουργούσε απελπιστική κατάσταση για τις κοινοβουλευτικές ομάδες που στηρίζουν τη συγκυβέρνηση, έτσι ώστε να αποβαίνει αδύνατη η επικοινωνία των κοινοβουλευτικών στελεχών της συγκυβέρνησης με την κοινωνία!
Περαιτέρω αποδείχθηκε ότι η φερόμενη ως «διαπραγμάτευση» ήταν μια επικοινωνιακή πομφόλυγα, καθόσον η ανταλλαγή κειμένων μέσω e-mails αφορούσε την απόλυτη υποβάθμιση των διαδικασιών. Ασφαλώς ένα σοβαρό και κυρίαρχο κράτος δεν μπορεί να πολιτεύεται υπό τις συνθήκες που τα ΜΜΕ μας γνωστοποιούσαν ότι διαβουλεύεται το κυβερνητικό επιτελείο με τα προστηθέντα Όργανα των δανειστών.
Η ζοφερή αυτή εικόνα οδήγησε σε πλήρες αδιέξοδο τις «εγχώριες μνημονιακές δυνάμεις», οι οποίες κατανοούν πλέον ασφαλώς ότι ουδένα περιθώριο έχουν συνέχισης του καταστροφικού τους έργου. Έτσι επελέγη η έξοδος διαφυγής.
Η διαχείριση της ήττας και η αναξιοπρεπής πολιτική συμπεριφορά
Από τις καταστάσεις που βιώνουμε, πρόδηλο είναι ότι η επίγνωση τερματισμού του κυβερνητικού έργου δεν συνεπάγεται και την αξιοπρεπή παράδοση της εξουσίας.
Χρησιμοποιώ δε τον όρο «αξιοπρεπή παράδοση της εξουσίας», καθόσον δηλώσεις κυβερνητικών αξιωματούχων στο επίπεδο μάλιστα του ίδιου του πρωθυπουργού, υπερβαίνουν το μέτρο και υποβαθμίζουν την ποιότητα και το κύρος του πολιτικού λόγου.
Η διαδικασία αυτή του ακραίου πολιτικού λόγου είναι ήδη γνώριμη από τις παλαιές παραδόσεις της Δεξιάς, της μετεμφυλιακής και προδικτατορικής περιόδου. Βεβαίως, ο ασύμμετρος πολιτικός λόγος της Δεξιάς μετριάστηκε από τη μεταπολιτευτική περίοδο και μετά. Όμως, ενόψει της κρίσης χρέους που ενέσκηψε από το έτος 2009, επανήλθε στο προσκήνιο επενδυμένος και εμπλουτισμένος ο ακραίος πολιτικός λόγος της δεξιάς με όλα τα «σύγχρονα μέσα».
Η διαδικασία που έχει εμπνευστεί το «όλον σύστημα» στήριξης της συγκυβέρνησης και του καταστροφικού μνημονιακού έργου, αφορά επεξεργασία διαρκώς ανανεούμενης μεθοδολογίας, με σκοπό τον επηρεασμό της κοινής γνώμης, έτσι ώστε η κοινωνία να μην αξιοποιεί τις εμπειρίες που την οδήγησαν ακόμη και σε ανθρωπιστική κρίση! Η διαδικασία αυτή αποσκοπεί ώστε η κοινωνία να προσχωρήσει σε παραδοχές του ασύμμετρου πολιτικού λόγου, ακυρώνοντας κατ’ ουσίαν τη στερεά πεποίθηση ότι η ακολουθούμενη πολιτική θα πρέπει να ακυρωθεί και να ανατραπεί!
Οι εμπνευστές του έργου αυτού προφανώς δεν έχουν την αφέλεια να πιστεύουν ότι μπορεί να έχουν τα ποθητά επιτεύγματα-αποτελέσματα. Ωστόσο, επιδίδονται επιμελώς στο να ελαχιστοποιήσουν τον κρότο της βαρύγδουπης πτώσης τους. Γνωρίζουν, άλλωστε, ότι το κοινωνικό σώμα διαθέτει ανοσία πλέον σε μεγάλη έκταση από τέτοιου είδους παρεμβάσεις και ασύμμετρες απειλές. Συνεπώς, το «όλον έργο» που στοχεύει να υπάρξει μια αξιοπρεπής διαχείριση της ήττας των μνημονιακών δυνάμεων, λαμβάνει διαστάσεις αναξιοπρεπούς πολιτικής συμπεριφοράς, με κυρίαρχο τον ασύμμετρο πολιτικό λόγο.
Η διαχείριση όμως αυτή της ήττας, με τον τρόπο που εκδηλώνεται και με την επιχειρηματολογία που προβάλλεται, συνιστά κίνδυνο για την εξυπηρέτηση του γενικότερου δημοσίου συμφέροντος. Και τούτο γιατί η προπετής επιχειρηματολογία που προέρχεται όχι μόνο εντός αλλά και εκτός Ελλάδας, με κύριο στόχο τον ΣΥΡΙΖΑ, αποσκοπεί να διατηρήσει το «πειραματόζωο-Έλληνα πολίτη» υπό επιτήρηση, κεκλεισμένων των θυρών στο εργαστήρι του «υποδείγματος της υποταγής». Η διαχείριση, όμως, αυτή παρασύρει σε ακραίες εκδοχές ζητήματα μείζονος σπουδαιότητας, που αφορούν την προστασία του εθνικού νομίσματος, την προστασία της εθνικής οικονομίας, ακόμη-ακόμη και την προστασία κατακτήσεων του κοινοτικού και ήδη ενωσιακού κεκτημένου με κυρίαρχη αναφορά το ίδιο το ευρωσύστημα!
Συνεπώς, η διαχείριση της ήττας των μνημονιακών δυνάμεων, εάν δεν ανασταλεί με άμεση αυτοκριτική και με παρέμβαση σοβαρών θεσμικών Οργάνων της εσωτερικής και ευρωπαϊκής πολιτικής τάξης, υφίσταται κίνδυνος να δημιουργηθεί πράγματι πολιτική αστάθεια με άμεση επίδραση και στον πυρήνα της ενωσιακής τάξης.
Η μεθοδολογία
Το «μνημονιακό μπλοκ» στις προηγούμενες εθνικές εκλογές του 2012 εφηύρε και υποστήριξε δεόντως το Δόγμα του Σοκ! Εφάρμοσε απαρεγκλίτως, όχι μόνο τις επιλογές εκείνες εξαιτίας των οποίων η πολιτική υποτάσσεται αφορήτως στην οικονομία, αλλά τήρησε και τις διαδικασίες εκείνες ώστε η πολιτική να υποτάσσεται στην οικονομία εκ προοιμίου και μάλιστα άνευ όρων!
Τι άλλο, άλλωστε, σημαίνει ο υποψήφιος πρωθυπουργός και αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας να επαγγέλλεται σημεία διαπραγμάτευσης, ενώ μόλις προηγουμένως έχει υπογράψει το κείμενο της ντροπής(!), ότι δηλαδή θα εφαρμόσει τις αναληφθείσες δεσμεύσεις των προηγουμένων. Υπ’ όψιν δε, ότι οι προηγούμενοι, ο μεν ένας αποχώρησε καταθέτοντας την εντολή και ο άλλος αποχώρησε χωρίς να έχει νομιμοποιηθεί από το εκλογικό σώμα. (Βλ. Γιώργος Παπανδρέου – Λουκάς Παπαδήμας και στη συνέχεια Αντώνης Σαμαράς. Ασφαλώς «παρών» και στις τρεις διαδοχικές κυβερνήσεις ήταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος).
Όμως, από το «Δόγμα του Σοκ» που ήταν το πρώτο δίλημμα, εφευρέθηκε στις Ευρωεκλογές του 2014 το «Δόγμα του Χάους», έτσι ώστε να αντικατασταθεί ο αιφνιδιασμός του φόβου από τη μονιμότητα της ανασφάλειας. Αυτό αφορούσε το δεύτερο δίλημμα το οποίο, όμως, αποδείχθηκε ότι δεν επέδρασε στον προσδοκώμενο βαθμό. Στην παρούσα φάση επιλέγεται ένα τρίτο δίλημμα το οποίο επιδιώκεται να συλλειτουργήσει με τα προηγούμενα, δηλαδή και με το «Δόγμα του Σοκ» και με το «Δόγμα του Χάους». Αυτό είναι το «Δόγμα της Πόλωσης». Το «όλον σύστημα» προσπαθεί να εξωθήσει τα πράγματα στις πιο ακραίες εκδοχές, σε βαθμό τέτοιο ώστε να επιχειρείται όξυνση δυσχερώς επανορθώσιμη.
Η προσπάθεια, όμως, αυτή δεν θα περάσει για δύο βασικούς λόγους: α) Γιατί προσκρούει στην ωριμότητα και στις εμπειρίες του εκλογικού σώματος και στα αντισώματα της κοινωνίας και β) γιατί προσκρούει στη σοβαρότητα με την οποία πολιτεύεται πρωτίστως η αξιωματική αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ.
Έτσι, το τρίλημμα θα καταλήξει με τη βαρύγδουπη πτώση της συγκυβέρνησης, με την ακύρωση όχι μόνο του πολιτικού προσωπικού αλλά και του όλου συστήματος που έχει εφεύρει και έχει στηρίξει την ακραία εκδοχή του τριλήμματος: Σοκ-χάος-πόλωση.
* Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια (Στρασβούργου και Λουξεμβούργου). Ανήκει στην Οργάνωση Μελών ΣΥΡΙΖΑ Βιάννου και είναι μέλος της Γραμματείας του Τμήματος Ευρωπαϊκής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ
