Και η Αριστερά δεν έπεισε παρά την αύξηση των ποσοστών της
Toυ Ερρίκου Φινάλη
Οι συνεχείς και μαζικές κινητοποιήσεις των Ιρλανδών πολιτών ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού και την επιβολή χαρατσιών χρωμάτισαν ακόμη και την προεκλογική εκστρατεία. Τις υποστηρίζουν το Sinn Fein και άλλα μικρότερα κόμματα της Αριστεράς, καθώς και οι περισσότεροι ανεξάρτητοι.
Τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών που πραγματοποιήθηκαν στην Ιρλανδία καθυστέρησαν να οριστικοποιηθούν, εξαιτίας του περίπλοκου συστήματος κατανομής των εδρών, αλλά το μήνυμά τους ήταν σαφές. Καταρχήν, ο κυβερνητικός συνασπισμός μεταξύ του κεντροδεξιού Fine Gael και του σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος υπέστη βαριά ήττα, χάνοντας συνολικά το 50% των εδρών που διέθετε στην απερχόμενη βουλή. Αυτό που κυριολεκτικά συνετρίβη ήταν το Εργατικό Κόμμα, το οποίο συναίνεσε στα αντιλαϊκά μέτρα του κυβερνητικού συνασπισμού, με το χαράτσι στο νερό να δίνει τη χαριστική βολή. Η τιμωρία των δύο κομμάτων που κυβερνούσαν έκανε σαφές ότι η προπαγάνδα για «ανάκαμψη» δεν έπεισε τους Ιρλανδούς ψηφοφόρους.
Διασπορά της ψήφου απόρριψης του συστήματος
Δεν έπεισε όμως ούτε η αριστερή πτέρυγα του πολιτικού φάσματος, παρ’ όλο που όλες οι συνιστώσες της, με πρώτο το Sinn Fein, αύξησαν τόσο τα ποσοστά όσο και τις έδρες τους. Έτσι, δεν ήλθε η έκπληξη που υπόσχονταν οι μαζικότατες λαϊκές κινητοποιήσεις του πρόσφατου διαστήματος, με αιχμή την απόρριψη των χαρατσιών και γενικά των πολιτικών λιτότητας που επιβλήθηκαν και στην Ιρλανδία από την τρόικα με θύματα τους φτωχούς και τη μεσαία τάξη. Από τη στιγμή που το Sinn Fein δεν κατάφερε να πείσει ως εναλλακτική δύναμη, οι ψήφοι του ρεύματος διαμαρτυρίας και απόρριψης της κυρίαρχης πολιτικής διεσπάρησαν στο Sinn Fein, τους διάφορους ανεξάρτητους συνδυασμούς και μεμονωμένους υποψήφιους, αλλά και μικρότερους σχηματισμούς όπως ο αριστερός εκλογικός συνασπισμός ΑΑΑ-ΡΒΡ, οι αριστεροί Σοσιαλδημοκράτες και οι Πράσινοι.
Βιώσιμη κυβέρνηση, ή βιώσιμη ζωή;
Μία από τις επιπτώσεις αυτού του αδιεξόδου ήταν η επιστροφή τμήματος των ψηφοφόρων στη «ρεαλιστική» εναλλαγή των δύο μεγάλων κομμάτων, που εκφράστηκε μέσα από την ενίσχυση του επίσης κεντροδεξιού Fianna Fail – το οποίο κυβερνούσε ως το 2011 αλλά τιμωρήθηκε βαριά όταν κατέρρευσε το δήθεν οικονομικό θαύμα της νεοφιλελεύθερης «Κελτικής Τίγρης». Έτσι την περασμένη Παρασκευή το Fianna Fail ανέκτησε μέρος των απωλειών του και αναδείχτηκε πάλι σε δεύτερη πολιτική δύναμη με μόλις 1,2% λιγότερο από το πρώτο Fine Gael. Χωρίς αυτό το γεγονός, βέβαια, να λύνει τα προβλήματα ενός πολιτικού συστήματος που έχει μπει σε περίοδο… σταθερής αστάθειας και αυξανόμενης απονομιμοποίησης.
Όλοι πάντως, και ιδίως οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο, αναμένουν να δουν αν αυτά τα δύο (όχι και τόσο μεγάλα πλέον) κόμματα, που έχουν παρεμφερή πολιτική αλλά τα χωρίζει ιστορική έχθρα, θα καταφέρουν να σχηματίσουν μια βιώσιμη κυβέρνηση, είτε μέσω ενός συνασπισμού μεταξύ τους είτε παρέχοντας ανοχή σε μια κυβέρνηση μειοψηφίας ενός εκ των δύο. Πρόκειται για δύσκολη άσκηση, παρ’ όλο που χάρη στο εκλογικό σύστημα έχουν από κοινού το 60% των βουλευτικών εδρών με λιγότερο από το 50% των έγκυρων ψήφων. Έτσι, κανείς δεν αποκλείει ότι μπορεί να γίνουν πρόωρες εκλογές ακόμη και μέσα στο χρόνο. Αυτό ίσως ήταν μια ακόμη ευκαιρία για το Sinn Fein και άλλες δυνάμεις που βρίσκονται στα αριστερά του, ώστε να διορθώσουν τα λάθη τους, ακούγοντας τις ανάγκες και τις προσδοκίες πλατιών στρωμάτων που ασφυκτιούν και αναζητούν ριζοσπαστική διέξοδο.
Το γεγονός ότι σε λίγους μήνες θα γιορταστούν τα 100 χρόνια από την ηρωική Εξέγερση του Πάσχα του 1916 ενάντια στους Βρετανούς κατακτητές, δημιουργεί ήδη ένα κλίμα πρόσφορο για τις αριστερές, ρεπουμπλικανικές πατριωτικές δυνάμεις που δεν πρόδωσαν τους στόχους της. Όσο περίεργο κι αν φαίνεται, σήμερα ένα μεγάλο μέρος της ιρλανδικής κοινωνίας και μάλιστα της νεολαίας κοιτά πίσω, όχι με νοσταλγικό τρόπο αλλά αναζητώντας σε μια αγωνιστική παράδοση έμπνευση και κουράγιο για απελευθερωτικές διεξόδους σε μια εντελώς διαφορετική εποχή.
