του Νίκου Σταθόπουλου*
Αυτό ανακοινώνει στον άκρως καχύποπτο γαμπρό του «Μελέτη» (Ντίνος Ηλιόπουλος) ο ψωνισμένος «Θανασάκης ο πολιτευόμενος» (Βύρων Πάλλης) απαιτώντας το «μερίδιο στην οικογενειακή περιουσία» προκειμένου να χρηματοδοτήσει την αίολη ματαιοδοξία του αδιαφορώντας για όλα εκτός από το «γουστάρω» του και την αρχομανία του… Η ξετσιπωσιά είναι αναγνωριστική ιδιότητα ενός «πολιτικού προσωπικού» που «παραιτείται» δακρυσμένο (λόγω «πολιτικής ευθύνης») ανακοινώνοντας, μόλις στέγνωσαν τα δάκρυα, την εκλογική του υποψηφιότητα είτε καταδικάζεται από κορυφαίο θεσμό του συστήματος που υπηρετεί αλλά «κατέρχεται» στις εκλογές! Αυτοί οι «ρε άντε παράτα με» τύποι κυβερνούν και ενσαρκώνουν το «δημοκρατικό ιδεώδες». Ιδεολογικοποιούν την «Ευρώπη» όπου σπεύδουν να κατακλέψουν, να ικανοποιήσουν ποικίλες ορέξεις, να περάσουν «ζωή και κότα», αδιαφορώντας αισχρά για το ότι η ευρωμαφία θα χρησιμοποιήσει την «ευρωβουλευτική ανυποληψία» για να απαξιώσει πιο έντονα την Ελλάδα εν όψει νέας «εποπτείας» και επιβολής «συνεννόησης» με την Τουρκία.
ΛΙΓΕΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ πριν από μια ακόμα «εκλογική αναμέτρηση», είναι και χρήσιμο και σοφό να αναλογιστούμε και το γενικό και το ειδικό νόημα αυτής της «κομβικής στιγμής» του πολιτικού συστήματος. Όλος ο θίασος των από καιρό και ξετσίπωτα απομυθοποιημένων παλιάτσων της παρούσης Αχρειοκρατίας, ξαναβγαίνει «στο μεϊντάνι» ζητώντας εκ νέου νομιμοποίηση και «ελευθέρας» για μια «κουλτούρα αρπαχτής», τώρα, επί τελεσίδικης μνημονιακής απολίθωσης, πιο ωμής και ιδεολογικοποιημένης από ποτέ… Ε ναι, είναι θέμα ουσίας η ενεργητική τους περιφρόνηση, αλλιώς καταντάμε απλώς party animals!
Οι βασικές διαδικασίες οργανικής αποικιοποίησης έχουν ολοκληρωθεί, και πλέον, δεδομένης της απρόσκοπτης λειτουργίας του ισχύοντος συστήματος, μόνο «παρεμβάσεις», «διορθώσεις», «αποκαταστάσεις» θα γίνονται, με το «πολιτικό προσωπικό» τελειοποιημένο ως «διεκπεραιωτικός ιμάντας». Άπαντες σπεύδουν να χαριεντιστούν με τους «Κυρίους Πρέσβεις», επικυρώνοντας το ποσοστάκι τους στη νομή εξουσίας και βεβαιώνοντας τους «διακεκριμένους συνομιλητές» για τη βαθιά νομιμοφροσύνη που παραμένει τέτοια ακόμα και μέσα σε «ρητορικούς εξτρεμισμούς» και θεαματικές «αποκλίσεις», καθώς το πόπολο, είτε σαν «όχλος» είτε σαν «πλήθος» είτε σαν «κοινό» τη θέλει την «πρέζα» του σε παραμύθιασμα! Η Κοινωνιολογία, καύχημα της απανταχού «συριζαίικης» μετασοσιαλιστικότητας, ταξινομεί σε «κατηγορίες» μια πάλαι ποτέ ζωντάνια που πλέον προσέρχεται εθελοντικά στην Οθόνη.
Στα βασικά θέματα, εκεί δηλαδή όπου αρθρώνεται η δομική συναίνεση, η απόλυτα απαιτητή από τους Επικυρίαρχους, διαπιστώνεται αβίαστα σύμπλευση… Οι «διαφορές» εντοπίζονται σε πλευρές της διαχείρισης σχετιζόμενες κυρίως με το βαθμό εκμετάλλευσης και τις προβλέψεις στο «εποικοδόμημα» : Οι «συντηρητικοί» είναι ξεσαλωμένα υποχείρια των ελίτ στην πιο ακραία εκδοχή της ταξικής μονομέρειας (βασικός οικονομικός Νεοφιλελευθερισμός) και παράλληλα είναι πολύ επιφυλακτικοί σε θέματα «κοινωνικών μεταρρυθμίσεων» στο πνεύμα του νεοεξουσιαστικού «πολιτικώς ορθού». Οι «προοδευτικοί» ευαγγελίζονται μια «δικαιότερη κατανομή» χωρίς την «επιδοματική κουλτούρα» (η οποία, ωστόσο, είναι εγγενής στη βασική φιλοσοφία της «Νέας Αριστεράς» με βάση τις αναλυσάρες του Φουκώ!…) και μια πιο «επιθετική» πολιτική σε ζητήματα «δικαιωμάτων» και «πολυπολιτισμικότητας».
ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ που όντως «ψάχνεται» οι ρόλοι έχουν αποσαφηνιστεί, οι δυναμικές είναι εύκολα κατανοητές, οι «εξελίξεις» είναι μάλλον υλοποίηση χρονοδιαγράμματος παρά όντως εξελίξεις. Τα έχει πει η ποίηση, κι αυτή όταν οι ποιητές δεν «με τους σοφούς του κράτους τά ‘χουνε πλακάκια» :«…ο Διάβολος παίζει χωρίς συμπαίκτη / προβλέποντας τις κινήσεις μου / μέχρι τρίτης γενεάς» (Παυλίνα Παμπούδη, από συλλογή «Καρτ Ποστάλ»)… Το οποίον(κατά την τσιφόρεια διάλεκτο…), η σαπίλα του συστήματος έχει διαποτίσει τους «ανθρώπινους πόρους» της Αχρειοκρατίας, η «αμαρτία» είναι το όντως είναι των αθλίων του εθνικού άρχειν, όλοι ξέρουμε πόσο πουλημένοι, εξωνισμένοι, ανίκανοι και δουλοπρεπείς είναι, και εύκολα καταλαβαίνουμε τις θρυλικές «κυβιστήσεις» που σχεδόν προαναγγέλουν. Δείτε το χυδαίο πιγκ πογκ με τα Τέμπη και κατανοήστε επιτέλους ότι όλο το «δημοκρατικό τόξο» είναι το σύγχρονο συστημικό δεκανίκι με χειραγωγικό του «αντίθετο» έναν «φασισμό» που όταν ξεφουσκώνει η πολιτική του ασημαντότητα τότε τοποθετείται με πολιτικομιντιακές μεθοδεύσεις στο ευρύτερο «πεδίο της καθημερινότητας» (άλλοτε «το προσωπικό είναι πολιτικό», άλλοτε «SOS Φασισμός», όποτε γουστάρουμε!..).
Αυτά όμως, αυτή η θεσμική, κοινωνική και έμβια παρακμή, αυτό το πολιτιστικό τοπίο που εύκολα γεννά φασισμό (φασισμό, όχι «εθνολαϊκισμό» που είναι η πρωτογενής λαϊκή αγανάκτηση) και «τζοκερισμό» και απάθεια, θέλει και τον ταιριαστό «λαό» ο οποίος είτε έχει διαμορφωθεί εν χρόνω (μέσω επαναληπτικών ματαιώσεων) είτε ελέγχεται από μια τελειοποιημένη κοινωνική μηχανική. Τι μας ενδιαφέρουν, λοιπόν, οι τζόγοι των ελίτ, όλο αυτό το οικτρό πανηγυράκι που κάθε φορά επιβεβαιώνει και τη νεκρική αφασία της Δημοκρατίας και την ικανότητα των «πάνω» να «χορεύουν στο ταψί» κάθε καφενειακή αποβλάκωση που απλώς είναι κουτσαβάκικα φωνακλάδικη. Παρόλα αυτά μας ενδιαφέρουν! Έχει σημασία η επιλογή στάσης αφού κάθε τέτοια συνεπάγεται μια «εκπαίδευση», και έχει σημασία, αυξημένη, η κατανόηση της διαδικασίας σε σχέση με τη συγκυρία αφενός και με τις δυναμικές των συστημικών υποθέσεων αφετέρου.
Έλεγαν πολλοί ότι πάμε στις κάλπες με φόντο τα «Τέμπη», αλλά τόσο η καλπάζουσα επικαιρότητα (τόσο κεντρικοποιημένη στην Κοινωνία του Θεάματος αφού εδώ το «καινούργιο» είναι οξυγόνο για τους «μηχανισμούς») όσο και οι ιδιαίτερες σκοπιμότητες του Συστήματος και των Υπηρετών του, τροποποιούν το τοπίο και, άρα, μεταβάλλουν αδιάκοπα την «πραγματικότητα» όπου τάχα αναπτύσσεται η «περισυλλογή απόφασης» του καημενούλη που εκλήθη «λαϊκή κυριαρχία» και αποκοιμήθηκε ευτυχής στον «τίτλο». Απλώς «επιχείρημα» θα είναι τα «Τέμπη», μαζί με τον Γεωργούλη και τον Πάτση, και μέσα σε τέτοια μπάζα, θα κουκουλωθούν τα «μεγάλα διακυβεύματα», η ολοκλήρωση της Εκποίησης, η βελτιστοποίησης της νεοαποικιακού τύπου διεθνής ένταξη, ο «Πράσινος Καπιταλισμός», η «επενδυτική βαθμίδα», η κορύφωση των γεωστρατηγικών αναδιαρθρώσεων (πλήρης «εξωτερικοποίηση» και πλήρης άρση της εθνικής κυριαρχίας) με τη «Συνεκμετάλλευση».
Το άμεσο «πολιτικό καθήκον» είναι η εναντίωση στη «Μεταδημοκρατική Συναίνεση», και η επίταση των «ζυμώσεων» για μια Νέα Προοπτική: Και μόνη η εκτίμηση της κρισιμότητας και των χαρακτηριστικών του Μεγάλου Ελλείμματος είναι σημαντικό ριζοσπαστικό βήμα, καθώς η περιρρέουσα ατμόσφαιρα χαρακτηρίζεται από μια απλή, συμβιβασμένη, κακομοίρικη ανακύκλωση των κεντρομόλων ψευδοελπίδων
ΤΟΥΤΕΣ ΟΙ εκλογές, σε καθαρά πολιτικοδιαχειριστικό πεδίο (καθόλου επουσιώδες και γενικά αλλά και ειδικά την εποχή της Επικοινωνίας, των Λειτουργιών και της Διασύνδεσης) θα οριοθετήσουν, και με όρους ιδεολογικής-συνειδησιακής ανταπόκρισης, τη νέα Τροπικότητα του «δημοκρατικού γίγνεσθαι», δηλαδή τις «μορφές των υποκειμένων της Διακυβέρνησης» στις νέες συνθήκες όχι στενά Επικυριαρχίας αλλά πλατύτερα και βαθύτερα «ανασυγκρότησης του Πολιτισμικού Παραδείγματος». Το «αταξικό μοντέλο» που προωθούν οι «ιδεολογικοί μηχανισμοί του Κράτους»(αλτουσεριανό αυτό μα πολύ εύστοχο σε καιρούς «επιτελικού κράτους» και των «ειδικών προορισμών» του), ακόμα και μέσω του βαθιά αντιδραστικού «Δικαιωματισμού», κάνει αναγκαία την αλλαγή των «κομματικοπολιτικών μειγμάτων» που ηγούνται της διαχείρισης, ειδικά σε «περιοχές» όπου και η «επέμβαση» των «πάνω» είναι πλήρης και βιαιότατη αλλά και η αφανής αλλά υπάρχουσα πολιτισμική κουλτούρα των «κάτω» δεν είναι ιδιαίτερα φιλική προς τις εργαστηριακές μεταλλάξεις του ζην και του φαντασιακού.
Δεν είναι απλά θέμα «κυβερνήσεων συνεργασίας», αλλά μέσω τέτοιων σχημάτων είναι η εμπέδωση της «αταξικής δημοκρατικής νομιμοφροσύνης». Χωρίς μια τέτοια πολιτική κουλτούρα καμιά όντως καθοριστική «καυτή πατάτα» δεν θα περάσει και καμιά εγγύηση συστημικής ομαλότητας (που διασφαλίζεται ακόμα και με μηδενιστικές «τζοκερικές» αναφλέξεις) δεν υπάρχει. Ο λαός ήδη έχει διαιρεθεί με βάση την ευρωσυναίνεση αλλά το μεγάλο μέρος είναι ένα «επικίνδυνο ερωτηματικό» αφού ανέκαθεν ο κόσμος της μικροϊδιοκτησίας με αγροτικές καταβολές εμφάνιζε ουσιώδη εξεγερτικά ξεσπάσματα.
Βιάζονται, οι συστημικοί κανάγηδες, βιάζονται να κάνουν αποδεκτή θεσμικότητα την παραγωγή ενός πλαστού φαντασιακού με βασικά χαρακτηριστικά τις γενικευτικές αφαιρέσεις και τις άκρως δευτερεύουσες «εξαρτημένες» αντιθέσεις. Η κομβικότητα αυτών των εκλογών αυτό αφορά, τον αναπροσδιορισμό της συναίνεσης με όρους λειτουργικής συνευθύνης των «παικτών» και ως οργανικό ανάχωμα στο κύμα της «γκρίζα ζώνης» που σταδιακά εδραιώνεται σαν συλλογική στάση χωρίς καμιά εγγύηση για τη βαθύτερη ταυτότητά της (κανείς δε μπορεί να την προσεταιριστεί και αυτό είναι καλό: Μονιμοποιεί μια ανησυχία που μόνο απομυθοποιήσεις της συστημικής «άνεσης» μπορεί να επιφέρει, αρκεί ο «παρατηρητής» να μην είναι κλασικός κομπλεξικός μιας αυθεντιακής ιδεοληψίας…).
Ο πολιτικαντισμός κανιβαλίζει και πάλι χωρίς ίχνος «τσίπας» για τα έργα και τις ημέρες του… Κι ακούμε τον Παπαδιαμάντη να λέει στο διορατικό του «παραμύθι»(«Οι χαλασοχώρηδες»): «–Καλά τους λένε, κουμπάρε Σπληνογιάννη, χαλασοχώρηδες. –Όλοι σας, απήντησεν ετοίμως ο ποιμήν, να πούμε την αλήθεια, κουμπάρε, είστε πάρ’ τον ένανε, χτύπα τον άλλονε .–Το λοιπόν, κι ημείς είμαστε χαλασοχώρηδες, σαν αυτούς; –Δεν είσθε χαλασοχώρηδες, απήντησε σαρκαστική εις το σκότος η φωνή του Λάμπρου Βατούλα… εσείς είσθε ανδρογυνοχωρίστρες!» Έτσι ή αλλιώς, τα πολιτικά σκύβαλα της συστημικής συμμόρφωσης κάνουν ζημιά, όχι γιατί η πολιτική γενικά είναι «κακό» και «όλοι είναι ίδιοι», αλλά γιατί αυτό που καθορίζει το πράττειν είναι η συνείδηση, η βούληση, ο ηθικός κώδικας. Όταν αυτά είναι εγγενώς συναρτημένα με την (αγιοποιητική είτε «ρεαλιστική») απολυτοποίηση του δεδομένου, τότε όλα είναι ξεπούλημα, απάτη, μύθος.
Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η ουσία της κρίσης που μαστίζει τον τόπο και το λαό: Λείπουν η οργανική Διαπίστωση, το Όραμα, το Σχέδιο Διεξόδου και το Υποκείμενο, και λείπουν διότι το μεν σύστημα τα έχει απαξιώσει όχι δια της συκοφαντίας αλλά δια της Μαζικής Δημοκρατίας και του «ε, τι να κάνουμε;-τέλους της ιστορίας», οι δε «αντισυστημικοί» διότι «διάβασαν» τη χρεοκοπία των «ιστορικών ουτοπιών» ως «χειραφέτηση από τη νομοτέλεια» και «δικαίωμα στον φιλελευθερισμό».
ΤΟ ΑΜΕΣΟ «πολιτικό καθήκον» είναι η εναντίωση στη «Μεταδημοκρατική Συναίνεση», και η επίταση των «ζυμώσεων» για μια Νέα Προοπτική: Και μόνη η εκτίμηση της κρισιμότητας και των χαρακτηριστικών του Μεγάλου Ελλείμματος είναι σημαντικό ριζοσπαστικό βήμα, καθώς η περιρρέουσα ατμόσφαιρα χαρακτηρίζεται από μια απλή, συμβιβασμένη, κακομοίρικη ανακύκλωση των κεντρομόλων ψευδοελπίδων… Χωρίς κανένα μεταφυσικό «Όλοι Μαζί», παρά με ένα διεκδικούμενο σε όλα τα επίπεδα «Εμείς», πρέπει να δυναμώσουμε τη σκέψη και την όποια πράξη εποικοδομητικής αντίστασης με όρους εθνικής, κοινωνικής και πολιτισμικής αναγέννησης.
Είναι αδιανόητος «κουκουλοφορισμός» να κλιμακώνεται μια μεταμοντέρνα «εργασιακοπολιτιστική επιστράτευση» της αποδομημένης κοινωνίας, κι εμείς να μονιμοποιούμε έριδες για το «φύλο των αγγέλων» και τη «διαθεσιμότητα» κάθε Γεωργούλη. Χωρίς τη «Βία» του τελεσίδικου κοινωνικού ανταγωνισμού, κάθε «προοδευτικότητα» είναι νεομεσαιωνική «ασπιρίνη» που αυξάνει την αντοχή του Δούλου!
* Ο Νίκος Σταθόπουλος είναι φιλόλογος και συγγραφέας
