Του Θανάση Παπαγεωργίου. Το Εθνικό μας Θέατρο κατάφερε να μας δώσει περίεργες απαντήσεις στο ερώτημα «Τι είναι η πατρίδα μας;», που υπήρξε και ο παραστασιακός του άξονας για δύο χρόνια.
Πέρα από τις ρεπερτοριακές επιλογές του, που ο καθένας μπορεί να έχει τις αντιρρήσεις του, μας δίδαξε σημαντικά πράγματα για το «τι είναι η πατρίδα μας». Μας θύμισε με πολυδάπανες παραγωγές πόσο αλόγιστα λειτουργούσε ανέκαθεν αυτή η πατρίδα, πριν φτάσει σήμερα στην πλήρη υποδούλωση. Η ξιπασιά, που περισσεύει στις επιλογές της πρώτης κρατικής σκηνής, όπως και η κατανομή των ελάχιστων χρημάτων της, είναι μια πρώτη απάντηση στο τι είναι η πατρίδα μας. Κάτι τέτοια δεν φέρανε στον πάτο την «πατρίδα μας»;
Διαβάζω για τις διάφορες μετακλήσεις-συνεργασίες με ξένους καλλιτέχνες και πάντα προσπαθώ να καταλάβω την αναγκαιότητα. Όχι αυτήν που με διάφορες αμπελοφιλοσοφίες προσπαθούν οι υπεύθυνοι να μπερδέψουν το κοινό και να το κάνουν πιο ξιπασμένο από ό,τι είναι, αλλά εκείνη που προβάλλεται στις διαφημίσεις των παραγωγών του. Τι γράφτηκε για τον κ. Wilson είναι γνωστά. Τώρα διαφημίζεται μια Ελβετίδα σκηνοθέτις, ως μία ανερχόμενη δύναμη στο ευρωπαϊκό στερέωμα. Δεν γνωρίζω την αμοιβή της κυρίας, φαντάζομαι πως θα κοστίσει κάτι περισσότερο από έναν Έλληνα ανερχόμενο (αν μπαίναμε στον κόπο να ψάξουμε για τέτοιους…), αλλά, άραγε, πόσο απαραίτητη είναι η γνωριμία του θεατρόφιλου κοινού μας με τα οράματα της κυρίας Weber από τη Ζυρίχη; Και πόσο ιδιαίτερη δουλειά κάνει αυτή η κυρία ώστε να αποφασίζουμε -και μάλιστα μέσα σε περιόδους που γίνεται αγωνιώδες το ερώτημα «τι είναι η πατρίδα μας;», αυτή η ξεπουλημένη πλέον πατρίδα μας, θα πρόσθετα εγώ- να ξοδέψουμε χρήματα από το ισχνότατο ταμείο του Εθνικού μας Θεάτρου, που κατά καιρούς απειλεί με χρεοκοπία;
Διαβάζω και για κάποιον Γάλλο σκηνοθέτη που κλήθηκε να ανεβάσει ένα νεοελληνικό έργο(!). Φαντάζομαι ότι κι αυτός θα έχει να δώσει μια σαφή απάντηση στο ερώτημα-μότο της κρατικής μας σκηνής, εκτός από την περιγραφή που κάνει ο ίδιος για τον εαυτό του, ότι είναι καθολικός και ομοφυλόφιλος (ποιος άραγε μπορεί να τον ρώτησε;) όπως μας πληροφορεί η εγκυκλοπαίδεια. Μαθαίνω για κάτι εκατομμύρια που ξοδεύτηκαν για την Οδύσσεια, μια παραγωγή που με όσα γράφτηκαν για την τιμή που μας περιποιεί η παρουσία του Αμερικανού σκηνοθέτη της στα θεατρικά μας πράγματα, νιώθω τόσο περήφανος, που με κάνει να ξεχνάω όλες τις προσβολές που ακούει αυτή η χώρα τα τελευταία χρόνια από τους ευγενείς Ευρωπαίους τοκογλύφους της.
Το σημείωμά μου όμως δεν απευθύνεται ούτε στο διευθυντή του Εθνικού, ούτε στον αρμόδιο υπουργό, ούτε στους ξένους εκλεκτούς προσκεκλημένους της κρατικής μας σκηνής. Όλοι κάνουν τη δουλειά τους μια χαρά και όπως πρέπει στην πλάτη αυτής της δόλιας πατρίδας. Απευθύνομαι σε όλους αυτούς τους ευαίσθητους πατριώτες, που όταν ακούνε για επιδότηση του ελληνικού θεάτρου βγάζουν τα μαχαίρια για να σφάξουν τους ελεεινούς εκείνους θεατρίνους που «κάνουν την ψωνάρα» τους σε βάρος του Έλληνα φορολογούμενου, εκείνους τους ατάλαντους «που ροκανίζουν το δημόσιο χρήμα». Απευθύνομαι σ’ εκείνους που θυμούνται ότι δεν έχουμε δουλειά, Παιδεία και Υγεία μόνον όταν ο ελληνικός πολιτισμός ζητάει την ελάχιστη μερίδα του από το σπάταλο κρατικό κορβανά, σε όλους εκείνους τους τζάμπα μάγκες που είναι έτοιμοι να εκτελέσουν κάθε Έλληνα καλλιτέχνη που ζητάει από το κράτος λίγα ψίχουλα για να προσπαθήσει να κρατήσει ψηλά τη σημαία της «πατρίδας μας», αλλά δεν έχουν να πουν τίποτα απολύτως στις διαπλεκόμενες γνωριμίες των εκατομμυρίων.
Μια πληροφόρηση, τουλάχιστον, για τους φρουρούς της ελληνικής οικονομίας: Ακούω ότι ο Αμερικανός σκηνοθέτης στοίχισε στο κράτος ένα εκατομμύριο. Αυτό το ποσόν αντιστοιχεί στο μισό της επιδότησης 70 θιάσων. Μιας επιδότησης που δεν δόθηκε ποτέ, επειδή το κράτος δεν έχει λεφτά.
Διαβάζω για τις διάφορες μετακλήσεις-συνεργασίες με ξένους καλλιτέχνες και πάντα προσπαθώ να καταλάβω την αναγκαιότητα. Όχι αυτήν που με διάφορες αμπελοφιλοσοφίες προσπαθούν οι υπεύθυνοι να μπερδέψουν το κοινό και να το κάνουν πιο ξιπασμένο από ό,τι είναι, αλλά εκείνη που προβάλλεται στις διαφημίσεις των παραγωγών του. Τι γράφτηκε για τον κ. Wilson είναι γνωστά. Τώρα διαφημίζεται μια Ελβετίδα σκηνοθέτις, ως μία ανερχόμενη δύναμη στο ευρωπαϊκό στερέωμα. Δεν γνωρίζω την αμοιβή της κυρίας, φαντάζομαι πως θα κοστίσει κάτι περισσότερο από έναν Έλληνα ανερχόμενο (αν μπαίναμε στον κόπο να ψάξουμε για τέτοιους…), αλλά, άραγε, πόσο απαραίτητη είναι η γνωριμία του θεατρόφιλου κοινού μας με τα οράματα της κυρίας Weber από τη Ζυρίχη; Και πόσο ιδιαίτερη δουλειά κάνει αυτή η κυρία ώστε να αποφασίζουμε -και μάλιστα μέσα σε περιόδους που γίνεται αγωνιώδες το ερώτημα «τι είναι η πατρίδα μας;», αυτή η ξεπουλημένη πλέον πατρίδα μας, θα πρόσθετα εγώ- να ξοδέψουμε χρήματα από το ισχνότατο ταμείο του Εθνικού μας Θεάτρου, που κατά καιρούς απειλεί με χρεοκοπία;
Διαβάζω και για κάποιον Γάλλο σκηνοθέτη που κλήθηκε να ανεβάσει ένα νεοελληνικό έργο(!). Φαντάζομαι ότι κι αυτός θα έχει να δώσει μια σαφή απάντηση στο ερώτημα-μότο της κρατικής μας σκηνής, εκτός από την περιγραφή που κάνει ο ίδιος για τον εαυτό του, ότι είναι καθολικός και ομοφυλόφιλος (ποιος άραγε μπορεί να τον ρώτησε;) όπως μας πληροφορεί η εγκυκλοπαίδεια. Μαθαίνω για κάτι εκατομμύρια που ξοδεύτηκαν για την Οδύσσεια, μια παραγωγή που με όσα γράφτηκαν για την τιμή που μας περιποιεί η παρουσία του Αμερικανού σκηνοθέτη της στα θεατρικά μας πράγματα, νιώθω τόσο περήφανος, που με κάνει να ξεχνάω όλες τις προσβολές που ακούει αυτή η χώρα τα τελευταία χρόνια από τους ευγενείς Ευρωπαίους τοκογλύφους της.
Το σημείωμά μου όμως δεν απευθύνεται ούτε στο διευθυντή του Εθνικού, ούτε στον αρμόδιο υπουργό, ούτε στους ξένους εκλεκτούς προσκεκλημένους της κρατικής μας σκηνής. Όλοι κάνουν τη δουλειά τους μια χαρά και όπως πρέπει στην πλάτη αυτής της δόλιας πατρίδας. Απευθύνομαι σε όλους αυτούς τους ευαίσθητους πατριώτες, που όταν ακούνε για επιδότηση του ελληνικού θεάτρου βγάζουν τα μαχαίρια για να σφάξουν τους ελεεινούς εκείνους θεατρίνους που «κάνουν την ψωνάρα» τους σε βάρος του Έλληνα φορολογούμενου, εκείνους τους ατάλαντους «που ροκανίζουν το δημόσιο χρήμα». Απευθύνομαι σ’ εκείνους που θυμούνται ότι δεν έχουμε δουλειά, Παιδεία και Υγεία μόνον όταν ο ελληνικός πολιτισμός ζητάει την ελάχιστη μερίδα του από το σπάταλο κρατικό κορβανά, σε όλους εκείνους τους τζάμπα μάγκες που είναι έτοιμοι να εκτελέσουν κάθε Έλληνα καλλιτέχνη που ζητάει από το κράτος λίγα ψίχουλα για να προσπαθήσει να κρατήσει ψηλά τη σημαία της «πατρίδας μας», αλλά δεν έχουν να πουν τίποτα απολύτως στις διαπλεκόμενες γνωριμίες των εκατομμυρίων.
Μια πληροφόρηση, τουλάχιστον, για τους φρουρούς της ελληνικής οικονομίας: Ακούω ότι ο Αμερικανός σκηνοθέτης στοίχισε στο κράτος ένα εκατομμύριο. Αυτό το ποσόν αντιστοιχεί στο μισό της επιδότησης 70 θιάσων. Μιας επιδότησης που δεν δόθηκε ποτέ, επειδή το κράτος δεν έχει λεφτά.
* Ο Θανάσης Παπαγεωργίου
είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης
Σχόλια
